ေဟာင္ေကာင္၊ မကာအိုသြားစဥ္က သြားခ်င္သည့္ေနရာ သြားလို ့မရခဲ့ပါ။ ထိုစဥ္က တရုတ္ၿပည္မၾကီး လက္ေအာက္ မေရာက္ေသးေပ။ ကြ်န္ေတာ္သြားခ်င္တာက
ကမၻာ့အၾကီးဆံုး ေၾကးသြန္း ဘုရားၾကီး၊ ေလွေပၚေစ်း၊ ေရွာဘရာသား စတူဒီယို။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ လိုက္မပို ့ၾကေပ။
ေဟာ..ဒီတစ္ခါေတာ့ စာေပတာ၀န္ၿဖင့္ အလြန္လြတ္လပ္ပါသည္ဆိုေသာ အေမရိကား.. ။ ၿပီးေတာ့
ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္ခြင့္ လည္ပတ္ခြင့္က( ၁၄)ရက္ ရပါေသးသည္။ ႏွိပ္ဟဟု စိတ္ခ်လိုက္သည္။
၂၇.၈.၂၀၀၁ ရက္ေန ့တြင္ IOWA တကၠသိုလ္သို ့ေရာက္သည္။ ႏိုင္ငံစံု စာေရးဆရာမ်ားႏွင့္အတူ ဧည့္ရိပ္သာမွာ
တည္းရသည္။ ေရာက္စမို ့အလုပ္ကလည္း မည္မည္ရရ မရိွေသးေပရာ လြတ္လပ္ေန၏။ ၿပႆနာကား ရိပ္သာအတြင္းမွာေရာကိုယ့္အခန္းထဲမွာပါ ေဆးလိပ္မေသာက္ရ။ ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်ိန္ကို နားေနခန္းမွာ အခ်ိန္အကန့္အသတ္ၿဖင့္ေပးသည္။
ကြ်န္ေတာ့္လို ေဆးေပ့ါလိပ္ လက္ကမခ်သူအဖို ့ ဒါသည္ ဒုကၡပင္။( ယူသြားေသာ ေဆးေပါ့လိပ္ေတြကိုလည္း စိန္ ့ေပါလ္ ေလဆိပ္မွာ အသိမ္းခံလိုက္ရၿပီ ) ထို ့ေၾကာင့္ စီးကရက္ၿဖင့္ အာသာေၿဖေနရ၏။
ကန္ ့သတ္ခ်ိန္အတြင္းမွာသာ ေသာက္ရေသာေၾကာင့္ အာသာမေၿပေပ။ သည္လိုႏွင့္ နံနက္ပိုင္းေစာေစာ လြတ္လပ္ခ်ိန္တြင္ တကၠသိုလ္၀င္းထဲမွထြက္ၿပီး ၿမိဳ ့ထဲလမ္းေလွ်ာက္ရသည္။ နာရီ၀က္ေလာက္ေလွ်ာက္ရသည္။ စီးကရက္ကလည္း ၿမိဳ ့ထဲမွာ ၀ယ္လုိ ့ရသည္။ တစ္ဘူး တစ္ေဒၚလာ။ သူတို ့ဆီကေတာ့တစ္က်ပ္ေပါ့ေလ။
တစ္ေယာက္တည္းလမ္းေလွ်ာက္လာသူ ၿမန္မာဆိုလို ့ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ပဲ ရိွသည္။ တကၠသိုလ္နယ္ေၿမထဲမွာက အေရးမၾကီး။ ၿမိဳ
့ထဲဆိုေတာ့ ေယာင္လည္လည္ၿဖစ္ရသည္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ အာရွတိုက္သူေလး တစ္ေယာက္ လမ္းၿပသၿဖင့္စတိုးဆိုင္ေလးတစ္ခုမွာ စီးကရက္၀ယ္လုိ ့ရေလသည္။ နံနက္အေစာၾကီး ဖြင့္သည္မို ့ ဟန္က်သည္။
သည္ေတာ့ လမ္းေတြမွတ္ၿပီး မနက္တိုင္းလမ္းေလွ်ာက္ထြက္ စီးကရက္၀ယ္။ ၿမိဳ ့ထဲမေတာ့ လမ္းမသလားရဲေသး။
သည္လိုႏွင့္ ၁၁.၉.၂၀၀၁ ရက္ေန ့အမ်ားသိေတာ္မူၾကသည့္အတိုင္း အေမရိကန္၏ ဂုဏ္ယူဖြယ္ စီးပြားေရးညီေနာင္ကို ဘင္လာဒင္ေလယာဥ္ၿဖင့္ ၀င္တိုက္သည့္ ကိစၥေပၚလာသည္။
ဒါသည္ တစ္ကမ ၻာလံုးႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ တုန္လႈပ္ဖြယ္မုိ ့
အေမရိကန္ေတြ ဘယ္သို ့ရိွမည္ကို စဥ္းစားၾကည့္ေပေရာ့။ ထိုၿဖစ္ရပ္ေပၚေပၚၿခင္းမွာကြ်န္ေတာ္တို ့က အုပ္စုလုိက္ TV ၾကည့္ေနခ်ိန္။ အသံတိုးတိုးေလးဖြင့္ထားေသာေၾကာင့္ နားေလးေသာ ကြ်န္ေတာ္က ရုပ္ရွင္ၿပေနသည္ဟုပဲ ထင္ေနမိ၏။ ခဏခဏ ၿပေလမွ “ ဟ..တကယ္ေဆာ္ပါလား ‘’ ဟု သေဘာေပါက္ရေတာ့သည္။
ေၿပာခ်င္တာက ထိုအၾကမ္းဖက္မႈႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ ပတ္သတ္ေနရၿခင္းပင္။ ၾကီးက်ယ္သည္ မထင္ၾကပါႏွင့္။ နံနက္ၿမိဳ
့ထဲထြက္ စီးကရက္၀ယ္ရာမွာ ေက်ာမလံုေတာ့ၿခင္း ၿဖစ္၏။ ကင္းလွည့္ ပုလိပ္ကားေတြ ပိုမ်ားလာေသာေၾကာင့္ ၿဖစ္သည္။ ပုလိပ္ေတြက ကြ်န္ေတာ့္ကို ပုိ၍ မ်က္စိကစားၾကသည္။
ကြ်န္ေတာ့္ရုပ္ကလည္း အေရွ ့အလယ္ပိုင္းသား ရုပ္မဟုတ္္လား။ မွတ္မွတ္ရရ ထိုေန ့က တနဂၤေႏြေန ့ၿဖစ္သည္။ ထံုးစံအတိုင္း မနက္ ၆ နာရီခြဲေလာက္လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့သည္။ လူသြားလူလာ ရွင္းေနသည္။ ဘုရားေက်ာင္းတက္သူတို႔သာ ေတြ ့ရသည္။
ေဟာဗ်ာ..၀ယ္ေနက်စတိုးဆိုင္ေလးက မဖြင့္ေသးပါလား။ နံနက္(၉)နာရီမွ ဖြင့္မည္ဟု စာကပ္ထားသည္။ သည္ေတာ့ စီးကရက္ရွာပံုေတာ္ဖြင့္သည္။ ၿမိဳ ့ထဲ ေလွ်ာက္ေလ့လာမည္ဟု ဆံုးၿဖတ္လိုက္ရသည္။
သည္လိုႏွင့္ ဟိုဟုိသည္သည္ ေလွ်ာက္သြားရာ စတိုးဆိုင္တိုင္းလိုလို နံနက္(၉)နာရီမွ ဆိုင္ဖြင့္မည္ဟု စာကပ္ထားသည္ႏွင့္သာ ၾကံဳရေလသည္။ စတိုးဆိုင္ရွာပံုေတာ္ ဖြင့္ေလရာ လမ္းေတြမွတ္မထားမိသၿဖင့္ေယာင္လည္လည္ၿဖစ္ရေတာ့သည္။ ေရာက္ၿပီးသားေနရာေတြ ၿပန္ေရာက္လိုေရာက္၊ ပတ္ခ်ာလည္ေနသည္။
လမ္းေလွ်ာက္ရတာ ေညာင္းသၿဖင့္ ေတြ ့ကရာေနရာ ထိုင္လိုထိုင္၊ အခ်ိန္ၿဖဳန္းေနရေလသည္။ ထိုင္ေနလိုက္၊ လမ္းသလားလိုက္ႏွင့္ တစ္ေနရာေရာက္ေလေသာ္ ဘယ္ေခ်ာင္ကထြက္လာမွန္းမသိေသာ ပုလိပ္ကားတစ္စီး ကြ်န္ေတာ့္နား ကြ်ိကနဲ ထိုးရပ္လာပါေတာ့သည္။
“..လူၾကီးမင္း…ဘာလုပ္ေနတာလဲ…’’
“..လမ္းေလွ်ာက္ေနတာေပ့ါ…”
“..ဒါေပမယ့္.. ပတ္ခ်ာလည္ေနတယ္.. ဘာအေၾကာင္းထူးရိွသလဲ…’’
“..စီးကရက္၀ယ္မလုိ ့…”
“..အဓိပၸါယ္မရိွဘူး… လူၾကီးမင္း ဘယ္သူလဲ…”
“..ငါ.. စာေရးဆရာပဲ.. ၿမန္မာၿပည္က လာတာ…”
“..ဘာကိစၥအတြက္လဲ…”
“..ႏိုင္ငံတကာ စာေပအလုပ္ရံု ေဆြးေႏြးပြဲ.. I.W.P…”
“..အေထာက္အထားၿပပါ…”
ကံေကာင္းတာက သြားေလရာမွာ ဖိတ္စာကတ္ႏွင့္ ပတ္စပို ့ ဗီဇာက ပါသြားသည္မို ့ ထုတ္ၿပလိုက္ေတာ့….
“..ေက်းဇူးၿပဳၿပီး ကားေပၚတတ္ပါ….”
ဟိုက္..၊ ရဲကားေပၚ တက္ခိုင္းသၿဖင့္ ၿပႆနာေတြ တက္ၿပီဟု ထိတ္ခနဲ ၿဖစ္သြားရသည္။ ကားေပၚေရာက္ေရာက္ခ်င္း..။
“..ေက်းဇူးၿပဳၿပီး ဒီရက္ပိုင္းမွာ တစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္မသြားပါနဲ ့….ခင္ဗ်ားေနတဲ့
ရိပ္သာကို ၿပန္ပို ့ေပးပါ့မယ္…”
ဟူး..၊ ေတာ္ပါေသးရဲ ့..၊ ဒါေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ အၾကမ္းဖက္သမားေတြ၊
စီးကရက္ေတာ့ ငတ္ပါၿပီ ..။
သုေမာင္
