ခ်စ္ေသာ ကမ ၻာေၿမ

သစ္ပင္စိုက္ပါ တို႔ကမ ၻာ

             ျမန္မာတုိ႔ရဲ႕ စကားပုံမ်ားမွာ သစ္တစ္ပင္ေကာင္းလွ်င္ ငွက္ တစ္ေသာင္း နားႏုိင္သည္၊ အရိပ္ေနေန၊ အခက္ခ်ဳိး ခ်ဳိးမလုပ္နဲ႔၊ သစ္ႏွစ္ပင္ ၾကားဝါး ေပါက္၊ သစ္ငုတ္ျမင့္တုံ၊ ျမက္ျမင့္တုံစတဲ့ သစ္ပင္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ စကားပုံ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိပါတယ္။ ျမန္မာတုိ႔ဟာ သစ္ပင္ကုိ တယုတယ စုိက္တဲ့လူမ်ဳိးျဖစ္ပါတယ္။ ကုသုိလ္ ေကာင္းမႈျပဳဖုိ႔ ေငြေၾကးမတတ္ႏုိင္လွ်င္ သစ္ပင္ စုိက္ပါဆုိတဲ့ အဆုိလဲ ရွိပါတယ္။ သစ္ပင္ေတြကုိ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္တတ္ၿပီး သစ္ပင္ ခ်စ္တတ္တဲ့ လူမ်ဳိးေတြပါ။ ေက်းလက္ ေတာရြာေတြရဲ႕ရြာဦး၊ ရြာထိပ္မွာ ႀကီးမားလွတဲ့ ေညာင္ညဳိပင္ႀကီးေတြ၊ ကုကၠဳိပင္ႀကီးေတြ၊ မန္က်ည္းပင္ ႀကီးေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ ေက်းလက္ေတာရြာ အမည္နဲ႔ ၿမဳိ႕နာမည္ေတြကုိ ေပးထားတဲ့ အမည္ေတြကုိက ထေနာင္းကုန္း၊ လက္ပံကုန္း၊ မန္က်ည္းကုန္း၊ သရက္ေတာ၊ ကုကၠဳိေတာ၊ ႀကံေတာစု၊ မအူပင္၊ စစ္ကြင္း၊ ေညာင္တုန္းစတဲ့အမည္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိပါတယ္။
               လူတုိ႔ေနထုိင္ရာ ကမၻာေျမရဲ႕ ရာသီဥတု၊ ေျမဆီလႊာ၊ ေလထု၊ ေရထု သန္႔ရွင္းေရးမွာ သစ္ပင္၊ သစ္ေတာရဲ႕ စြမ္းေဆာင္မႈက ႀကီးမားလွပါတယ္။ သစ္ပင္တုိ႔ရဲ႕ အျမစ္ေတြဟာ ရြာေနတဲ့ မုိးေရ၊ ဒလေဟာ စီးဆင္းမသြားေအာင္ေရးစီးအားကုိလဲ ထိန္းေပးပါတယ္။ ေျမဆီလႊာ တုိက္စားမႈကုိလဲ ကာကြယ္ေပးႏုိင္ပါတယ္။ ကြၽန္းကုိင္းမွီ၊ ကုိင္းကြၽန္းမွီ ဆုိတဲ့ စကားပုံ လုိပါပဲ။ ျမစ္၊ ေခ်ာင္းမ်ားအတြင္း ေရစီးအားလ်င္ျမန္စြာ စီးဆင္းမႈ မျဖစ္ရေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္တယ္။ သစ္ေတာမ်ားက ေလဒဏ္ကုိလဲ ကာကြယ္ေပးတဲ့အျပင္ သစ္ရြက္ေဆြး မ်ားကလဲ ပုိက္ဆံမကုန္ဘဲ အလကားရတဲ့ ဓာတုပစၥည္းလြတ္ သဘာဝ ေျမၾသဇာေတြ ပါပဲ။ ေက်းလက္ေတာရြာမွ လယ္သမားႀကီးမ်ားဟာ ေႏြရာသီမွာ ရြာထဲက အမႈိက္ေဆြး၊ သစ္ရြက္ေဆြးေတြကုိ လွည္းနဲ႔တုိက္ၿပီး လယ္ယာေျမ ထဲမွာ ေျမၾသဇာအျဖစ္ခ်ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ လယ္လုပ္ငန္းကုိ ရြာထဲက အမႈိက္အျပင္ပုိ႔၊ ရြာျပင္က အမႈိက္ အိမ္ထဲျပန္ပုိ႔လုိ႔ဆုိတဲ့ စကားေတာင္ရွိပါတယ္။ သစ္ရိပ္၊ ဝါးရိပ္မ်ားဟာ ေအးျမတဲ့ အရိပ္ အာဝါသ ကုိ ေပးစြမ္းႏုိင္တယ္။ လူတုိ႔ရဲ႕ စိတ္ကုိလဲ ၾကည္လင္လန္းဆန္းေစႏုိင္တယ္။ ေလထုထဲက ေရေငြ႕ကုိ ထိန္းထားႏုိင္တဲ့ အတြက္ အပူရွိန္ကုိလဲ သက္သာေစႏုိင္တယ္။ အပူရွိန္ လြန္ကဲမႈေတြ၊ မုိးသည္းထန္စြာ ရြာသြန္းမႈေတြ ကုိလဲ ကာကြယ္ေပးႏုိင္ပါတယ္။

တစ္ႀကိမ္မွာတစ္ခု

ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က လူသူရွင္းေသာ မကၠဆီကို ကမ္းေၿခတစ္ေနရာမွာ 
သူေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရသည့္ အၿဖစ္အပ်က္တစ္ခုကိုေၿပာၿပသည္။

ေန၀င္ဆည္းဆာအခ်ိန္ ကမ္းေၿခမွာသူတစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္သြားရင္းက ဟိုးအေ၀းဆီမွာ လူတစ္ေယာက္လွမ္းၿမင္ရသည္။ နည္းနည္းနီးလာေတာ့ေဒသခံတစ္ေယာက္ၿဖစ္ေႀကာင္း သတိၿပဳမိသည္။ သူလူကကမ္းေၿခေသာင္စပ္မွာ ကုန္းကုန္း ကုန္းကုန္းႏွင့္သြားေနရာက တစ္စံုတစ္ရာကိ္ု ငံု႔ေကာက္ကာ ပင္လယ္ေရထဲလြင့္ပစ္သည္။ သည့္ေနာက္ အဲသည္လိုပဲ နည္းနည္းေလွ်ာက္သြားလိုက္ တစ္ခုခုေတြ႕လွ်င္ ေကာက္ယူလိုက္လႊတ္ပစ္လိုက္လုပ္ေနသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔မိတ္ေဆြ သူ႕အနား ေရာက္သြားၿပီးေသေသခ်ာခ်ာ ႀကည့္ေတာ့လိႈင္းနဲ႔ ပါလာၿပီး သဲေသာင္ၿပင္ေပၚ တင္က်န္ေနသည့္ ႀကယ္ငါးေတြကိုေရထဲၿပန္ပစ္ထည့္ေပးေနၿခင္း ၿဖစ္ေႀကာင္း သိလိုက္ ရသည္။

သည္လူ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္လုပ္ေနသလဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔မိတ္ေဆြ စဥ္းစားမရၿဖစ္သြားသည္။ သို႔ႏွင့္သူ႕ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး တည့္တည့္ပင္ ေမးႀကည့္သည္။ “မသိလို႔ေမးပါရေစဗ်ာ ၊ မိတ္ေဆြဘာလုပ္ ေနတာပါလိမ့္”

“ႀကယ္ငါးေတြ သမုဒၵရာထဲၿပန္ပို႔ေပးေနတာေလ ၊ ခင္ဗ်ားၿမင္တဲ့အတိုင္းပဲ ၊ ဒီေရက်ခ်ိန္ ေသာင္ၿပင္ေပၚမွာ တင္က်န္ခဲ့တဲ႔ ေကာင္ေတြဟာေရတက္တဲ့အခ်ိန္ေရာက္ေအာင္ ဒီမွာ အႀကာႀကီး ေစာင့္ေနရမွာ ၊ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေလာက္ႀကာရင္ ေအာက္ဆီဂ်င္ ၿပတ္ၿပီးေသမွာပဲ”

“ဟုတ္ကဲ့ ၊ အဲဒါေတာ့ကြ်န္ေတာ္လဲ သေဘာေပါက္ပါတယ္” ကြ်န္ေတာ္တို႔မိတ္ေဆြက ဆိုသည္။ “ဒါေပမဲ့ ဒီကမ္းေၿခတစ္ေလွ်ာက္မွာ ႀကယ္ငါးေတြေထာင္ခ်ီၿပီးရွိေနမွာေပါ့ဗ်ာ ၊ အဲဒီေကာင္ေတြ အားလံုး ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုလိုက္ေကာက္မလဲ၊ တစ္ေယာက္တည္းမႏုိင္ႏုိင္ဘူးေလဗ်ာ ၊ ၿပီးေတာ့ စဥ္းစားႀကည့္ ၊ ဒီကမ္းရုိးတမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးဆိုရင္ ခုလို သဲေသာင္ၿပင္ေပါင္း ရာခ်ီရွိမွာေပါ႔ ၊ ဒီေသာင္းစပ္တိုင္းမွာရွိေနမယ့္ ႀကယ္ငါးေတြဘယ္လိုလုပ္မလဲ ၊ သူ႕သဘာ၀နဲ႔သူၿဖစ္ေနတာခင္ဗ်ား တစ္ေယာက္ေႀကာင့္ ဘာေတြ ထူးၿခား ေၿပာင္းလဲသြားႏုိင္မလဲ”

ေဒသခံပုဂၢိဳလ္က ၿပံဳးသည္။ ေနာက္ထပ္ႀကယ္ငါးတစ္ေကာင္ ေကာက္သည္။ ထို႔ေနာက္ “တၿခားေကာင္ေတြအတြက္ မထူးၿခားေပမယ့္ ေဟာဒီ ႀကယ္ငါးတစ္ေကာင္အတြက္ေတာ့ ထူးၿခားသြားတာေပါ႔ဗ်ာ” ဟုဆိုကာ ပင္လယ္ေရထဲ လွမ္းပစ္ထည့္လိုက္သည္။
----------------------------------------------------------------

ဆရာေဖၿမင့္ ဘာသာၿပန္သည္ ။
မူရင္းေရးသားသူ - Jack Canfield ႏွင့္ Mark V.Hansen တို႔၏ One At A Time