အေမရိကန္
ျပည္ေထာင္စုက စာကေလးတစ္ေစာင္
ေဆာင္ပုဒ္ကေလးတစ္ခုဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ေရးခဲ့တာ အမွတ္-၅ထိေအာင္ ေရာက္သြားခဲ့တယ္။
တာဝန္ ေဆာင္ႏုိင္ျခင္းသည္ စြမ္းရည္ဆုိတဲ့ ေနာက္ဆုံးေဆာင္းပါးမွာ သမိန္ဗရမ္း
အေၾကာင္းကုိ ေရးခဲ့တယ္။ ေနာက္ထပ္ၿပီး ဘုရင့္ေနာင္အေၾကာင္းကုိေရးဖုိ႔ သမုိင္းေတြ၊
အေရးေတာ္ပုံ က်မ္းေတြကုိ ျပန္ၿပီးဖတ္ေနမိေသးတယ္။ အလြန္႔ကုိ က်ယ္ဝန္းခမ္းနား
လြန္းတာေၾကာင့္ လက္တြန္႔ေနမိတယ္။ သမိန္ဗရမ္း တာဝန္ေဆာင္ႏုိင္တာက လက္႐ုံးရည္နဲ႔
သတၱိမဟုတ္လား။ ဘုရင့္ေနာင္ကေတာ့ လက္႐ုံးရည္သာမက စစ္ေရး၊ ႏုိင္ငံေရး၊ ဘာသာေရး၊
အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စသည္အားျဖင့္ နယ္ေပါင္းစုံ ထက္ျမက္ ထူးခြၽန္ခဲ့တာကုိး။ ဒီေတာ့
ဒီလုိမ်ဳိးေဆာင္းပါးတုိကေလးနဲ႔ ဘယ္လုိကုိင္တြယ္ရမွန္းမသိေအာင္ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ေနာက္မွပဲ တစ္မ်ဳိးတစ္ဖုံ ေရးေတာ့မယ္ေလဆုိၿပီး ေက်ာ္လႊားလုိက္ရပါတယ္။
ဒီေတာ့မွ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္လေလာက္က ေရာက္လာတဲ့ အေမရိကမွာ ပညာသင္ေနတဲ့ သမီးငယ္ေလး တစ္ေယာက္ဆီက စာကုိျပန္လုိ႔ သတိရမိတယ္။ ျပန္ၿပီးဖတ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေဆာင္ပုဒ္ကေလးတစ္ခု အေၾကာင္းျဖစ္ေနတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူ႔စာေလးကုိပဲ ေရးမယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။
ျဖစ္လာပုံက ဒီလုိပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္ေလးငါးႏွစ္က ဆယ္တန္း ေက်ာင္းသားတစ္စုကုိ ျမန္မာစာ သင္ေပးခဲ့ရတယ္။ ဝုိင္းက်ဴရွင္ဆုိပါေတာ့ကြယ္။ ဝုိင္းဖြဲ႕ရာအိမ္က မိသားစုနဲ႔ အလြန္ပဲ ရင္းႏွီးသြားခဲ့ပါတယ္။ သူတုိ႔ထဲက အစ္ကုိအႀကီးဆုံးက ဝုိင္းေခါင္း ေဆာင္ျဖစ္ေနတာေပါ့ေလ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သမီးေလးက သုံး၊ေလးတန္း ေလာက္ထင္ပါရဲ႕။ ဂါဝန္ကေလးနဲ႔။ သူနဲ႕လဲ စကားစျမည္ေလး ေျပာလုိက္၊ ဆုိလုိက္ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ အမူအယာ အေျပာအဆုိ အလြန္ရည္မြန္ ခ်က္ခ်ာတာေၾကာင့္ ခ်စ္စရာကေလး ငယ္လုိ႔ ေအာက္ေမ့ခဲ့မိတယ္။
ဒါနဲ႔ အေတာ္ၾကာ အဆက္ျပတ္ ေနရာက သူ႔အစ္ကုိႀကီးက ညီမေလးကုိ ေခၚၿပီးငါ့ဆီကုိ ေရာက္လာျပန္တယ္။ ဒီအခါမွာ သူက ကုိးတန္းေရာက္ေနၿပီ။ အပ်ဳိေပါက္ကေလးေပါ့။ အဲဒီေနာက္ အဆက္အသြယ္ ျပတ္သြားျပန္ပါေရာ။ လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ လေလာက္ကေတာ့ သူ႔အစ္ကုိႀကီး ေရာက္လာျပန္တယ္။ ''ညီမေလးက ဆရာႀကီးဆီ စာတစ္ေစာင္ေရးလုိက္တယ္''တဲ့။ ဒီေတာ့မွ ဒီကေလးမ အေမရိကမွာ ဘြဲ႕လြန္သင္ေနတယ္ ဆုိတာကုိ သိရေတာ့တာပဲ။
စာကုိဖတ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ မ်ဳိးဆက္သစ္တုိးတက္ရစ္ဖုိ႔ က႑အတြက္ အလြန္ကုိ ဆီေလ်ာ္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ စာက အဂၤလိပ္လုိ ကြန္ပ်ဴတာစာစီၿပီးေရးထားတာပါ။ ကြန္ပ်ဴတာကုိ သုံးတာမ်ားလာရင္ လက္ေရးမွာ မသြက္ေတာ့တာ ငါ့ကုိယ္ေတြ႕ပါပဲ။ ကြန္ပ်ဴတာပဲ သုံးခ်င္ေနေတာ့တာပဲ။ အဂၤလိပ္လုိေရးတာကေတာ့ သူတုိ႔ဆီမွာ ျမန္မာ အကၡရာထည့္ဖုိ႔ အခက္အခဲရွိမယ္ ထင္တယ္။ ရွိျပန္ရင္လဲ ျမန္မာလက္ ကြက္န႔ဲ႐ုိက္ရတာ အလြန္ကုိခက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဂၤလိပ္လုိပဲေရး လုိက္တာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
ဒါနဲ႔ သူ႔စာကုိဖတ္ၿပီးေတာ့ သူ႔အစ္ကုိႀကီးကုိ ျမန္မာျပန္ၿပီး သုံးခ်င္ေၾကာင္း ေျပာလုိက္မိတယ္။ ေလး၊ ငါးရက္ရွိေတာ့ သူ႔အစ္ကုိႀကီးျဖစ္တဲ့ ငါ့တပည့္က''ညီမေလးကေျပာတယ္၊ သုံးခ်င္သုံးပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔နာမည္ ေတာ့မေဖာ္ျပပါနဲ႔''တဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ နာမည္ကုိေတာ့ မေဖာ္ျပေတာ့ပါဘူး။ သမီးေလးေရးတာကုိ ဖတ္ၾကည့္စမ္းပါ။ သူ႔အာေဘာ္နဲ႔ေလသံ ပါႏုိင္သမွ် ပါေအာင္ ႀကဳိးစားၿပီး ျမန္မာျပန္လုိက္ပါတယ္။
႐ုိေသစြာ စာေရးလုိက္ပါတယ္
ေက်းဇူးရွင္ဆရာႀကီးရွင့္-
ဒီစာကုိရလုိက္ေတာ့ ဆရာႀကီး အံ့အားသင့္သြားလိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။ တစ္ခါတုန္းက ဆရာႀကီး စာသင္ေပးခဲ့ဖူးတဲ့ တပည့္ေတြရဲ႕ ညီမေလးတစ္ေယာက္ဆီက ဒီလုိစာမ်ဳိး ရလိမ့္မယ္လုိ႔ ဆရာႀကီးေတြးမိမယ္ မထင္ဘူး။ ဒီစာကုိ ေကာက္ကာငင္ကာ ေရးလုိက္ရတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ ေက်းဇူးကုိ ေဖာ္ျပခ်င္တဲ့ဆႏၵအျပင္ ဆရာႀကီးရဲ႕ စာအုပ္ေတြနဲ႔ စကားေတြက သမီးကို ဖန္တီးသြန္းေလာင္းလုိက္ပုံကုိ ေဖာ္ျပခ်င္လုိ႔ပါပဲ။ သမီးဒီေန႔ ဒီပုံျဖစ္လာရတာ ဆရာႀကီးေက်းဇူးပါ။ သမီး အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုကုိ ပညာေတာ္သင္အျဖစ္ ေရာက္လာခဲ့ႏုိင္တာေၾကာင့္ ေက်းဇူးတင္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလုိပဲ ႐ုိး႐ုိးသားသားေရာ၊ မ႐ုိးမသားေရာ၊ တရားဝင္ေရာ၊ တရားမဝင္ေရာ ေရာက္လာၾကတာေတြ တစ္ပုံႀကီးပါပဲ။ ျပည္ပေရာက္လာၿပီး တဲ့ေနာက္ သမီးရွက္မိတဲ့အေၾကာင္းေတြလဲ အမ်ားႀကီးပါပဲ။
ဒါျဖင့္သမီးက ဆရာႀကီးကို ဘာေၾကာင့္ ေက်းဇူးတင္ေနတာလဲဆုိရင္ ဆရာႀကီးနဲ႔ ခဏတျဖဳတ္ကေလး စကားေျပာလုိက္ရတာရယ္၊ ဆရာႀကီးရဲ႕ စာအုပ္ေတြနဲ႔ အဆုိအမိန္႔ ေတြရယ္ေၾကာင့္ပါပဲ။ သမီးမွတ္မိသေလာက္ ကုိးတန္းႏွစ္မွာ သမီးတုိ႔ အစ္ကုိႀကီးနဲ႔အတူ ဆရာႀကီးဆီ ေရာက္လာခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဆရာႀကီးက သမီးကုိေမးတယ္ေလ ''သမီးမွာ ခ်စ္ သူရွိေနၿပီလား''တဲ့။ ဒီေတာ့သမီးက မရွိေသးပါဘူးလုိ႔ေျပာလုိက္တယ္။ ဒီေတာ့ ဆရာႀကီးက အခုမရွိလဲ တစ္ေန႔ရွိလာမွာပဲလုိ႔ ဆက္ေျပာပါတယ္။ ၿပီးမွ ဆရာႀကီးက ခပ္တုိးတုိးေလး ဆက္ေျပာပါတယ္။ သမီးတစ္ေန႔ေန႔မွာ ကုိယ္ႏွစ္သက္တဲ့ ေယာက်္ားေလး တစ္ေယာက္ေယာက္ကုိေတြ႕ခဲ့ရင္ သူဟာတာဝန္သိတတ္သလား။ တာဝန္ယူဝံ့တဲ့သတၱိရွိသလား။ တာဝန္ေဆာင္ ႏုိင္တဲ့စြမ္းရည္ရွိသလား ဆုိတာကုိ ေသခ်ာေလ့လာပါသမီးတဲ့။ ဒီတုန္းကေတာ့ ဒီစကားေတြရဲ႕ အတိမ္အနက္ ကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိခဲ့တာ အမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သမီးေရးၿပီးမွတ္ ထားလုိက္ပါတယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ျဖင့္ ဒီစကားေတြဟာ သမီးရဲ႕နားထဲမွာ အႀကိမ္ႀကိမ္အထပ္ထပ္ ပဲ့တင္ခတ္ေနပါၿပီ။ ဆရာႀကီးက တာဝန္လုိ႔ ေျပာစဥ္က အမ်ားသူငါ နားလည္ၾကသလုိ (မိသားစုတာဝန္၊ ဆရာ၊ တပည့္တာဝန္)ဆုိတာမ်ဳိး ခပ္ေပါ့ေပါ့သာ နားလည္ခဲ့မိေၾကာင္း ခုေတာ့ သမီးသေဘာေပါက္လာခဲ့ပါၿပီ။ တကယ္ဆုိေတာ့ ဆရာႀကီးေျပာတဲ့ တာဝန္ဆုိတာက လူအမ်ား အမွတ္ မထင္ေမ့ေနတတ္ၾကတဲ့ သုိ႔မဟုတ္ ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၾကတဲ့ ျပည္သူ ျပည္သားေကာင္းတု႔ိရဲ႕ တာဝန္ျဖစ္ေၾကာင္း သမီးသိလာခဲ့ပါၿပီ။ ဆရာႀကီးက သတိျပဳမိခ်င္မွ ျပဳမိမွာျဖစ္ေပမယ့္ သမီးရဲ႕ ရင္ထဲမွာ တာဝန္သိစိတ္ကုိ စုိက္ပ်ဳိးေပးလုိက္တဲ့ ဆရာႀကီးကို ေက်းဇူးတင္လွပါတယ္။
အေမရိကမွာ ပညာသင္ေနရင္း ျပည္ပမွာ ပညာသင္ရတဲ့အတြက္ ျဖစ္ေပၚလာတတ္တဲ့ ေကာင္းက်ဳိးဆုိးက်ဳိး ေတြကုိလဲ ခြဲျခားသိတတ္လာပါၿပီ။ ေကာင္းက်ဳိးေတြကုိ အလြယ္တကူျမင္သာေပမယ့္ ဆုိးက်ဳိးေတြကုိေတာ့ ႐ုတ္တရက္ သတိမျပဳမိၾကတာမ်ားပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေက်ာင္းသားေတြဟာ အေမရိကမွာ ႐ုပ္ဝတၴဳပစၥည္းေတြရဲ႕ သားေကာင္ ျဖစ္သြားၾကတာမ်ားပါတယ္။ သမီးတုိ႔အရြယ္ဟာ ျပည္ပကုိ ထြက္ဖုိ႔အတြက္ ငယ္ႏုလြန္းေသးတယ္လုိ႔ထင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေနာက္တုိင္းယဥ္ေက်းမႈထဲမွာ အလြယ္တကူ နစ္မြန္းသြားတတ္ၾကပါတယ္။ သမီးကို ေခတ္ေနာက္ျပန္တယ္၊ ေခတ္ဆန္လြန္းတယ္ စသည္ျဖင့္ မထင္ေစခ်င္ပါဘူး။ သမီးကမယုတ္မလြန္ က်င့္သုံးခ်င္တဲ့သူပါ။ အခုေရွ႕ဆက္ ၿပီးေျပာမွာေတြက ဆရာ့အတြက္ ၾကားရခက္တဲ့ သတင္းဆုိးေတြ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာေရာ၊ သမီးအတြက္ေရာ၊ သမီးတုိ႔လုိ လူငယ္ေတြအားလုံး အတြက္ေရာ ကုိယ္ခ်စ္တဲ့ကုိယ့္တုိင္းျပည္အတြက္ လုပ္ေဆာင္ဖုိ႔ သိသင့္တဲ့ အခ်က္ေတြပါ။
ႏုိင္ငံျခားမွာ ပညာသင္ဖုိ႔ဆုိတဲ့ မဟာအခြင့္အေရးႀကီးအတြက္ တစ္ဦးခ်င္းကေရာ၊ တစ္မ်ဳိးသားလုံးကပါ ေပးလုိက္ရတာေတြက မနည္းပါလားဆရာႀကီးရယ္။ သမီးသိသေလာက္ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ကုိယ့္ေကာလိပ္ကေလးတစ္ခုမွာ ေခါင္းမေဖာ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကဳိးစားေနရတယ္ဆုိတဲ့ ဆင္ေျခနဲ႔ ကုိယ့္တုိင္းကုိယ့္ျပည္ကုိေမ့ၿပီး ကုိယ္နဲ႔မဆုိင္ေတာ့သလုိ သေဘာထားေနၾကတယ္။
တကယ္ဆုိေတာ့ သမီးတုိ႔က ဦးေဆာင္ဦးရြက္ျပဳသူေတြရဲ႕ ခြၽတ္ေခ်ာ္ခ်က္ေတြကုိသာ ပုံႀကီးခ်ဲ႕ ေျပာေနၾကၿပီး ေနာက္လုိက္ေတြရဲ႕ ခြၽတ္ယြင္းခ်က္ေတြကုိ ေျပာဖုိ႔ေတာ့ ေမ့ေနၾကတယ္။ ႐ုိး႐ုိးရွင္းရွင္းေလး စဥ္းစားၾကည့္လုိက္ရင္ သမီးတုိ႔ျပည္ သူေတြရဲ႕ ပညာေရးကုိျမႇင့္ဖုိ႔ လုိအပ္ေနၿပီ။ သိပၸံပညာတုိ႔၊ သက္ေမြးဝမ္း ေက်ာင္းပညာတုိ႔ကုိ ဆုိလုိတာမဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ဳိးသား အရည္အေသြး၊ အမ်ဳိးသားသတၱိ၊ အမ်ဳိးသားတာဝန္ သိစိတ္ေတြကုိ ဆုိလုိတာပါ ဆရာ ႀကီး။
သူတုိ႔က ျမန္မာျပည္မွာ ဘာမွ လုပ္စရာမရွိဘူး ဆုိတာမ်ဳိး ေျပာ တတ္ၾကတယ္။ တကယ္ဆုိေတာ့ လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနပါလ်က္ သူတုိ႔လုပ္ခ်င္တာကုိ ရွာမေတြ႕တာ ရယ္၊ လုပ္ခ်င္စိတ္ မရွိတာရယ္ ေၾကာင့္ပါ။
ဆရာႀကီးက သမီးတုိ႔ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြကုိ အနာဂတ္ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ေတြလုိ႔ အၿမဲတမ္းယုံၾကည္ အားထားတယ္ေနာ္။ သမီးရဲ႕ အေတြ႕အႀကဳံေတြအရ သိသမွ်ကုိ ေျပာလုိက္ရတာပါ။ ျပည္သူျပည္သားေကာင္းရဲ႕ အရည္အေသြးနဲ႔ တာဝန္ သိတတ္မႈဆုိတာေတြကုိ ဆရာႀကီးရဲ႕ စကားေတြေၾကာင့္ သမီးသိလာခဲ့ရ တာပါ။
ဒီစာကိုဖတ္ၿပီး သမီးေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ထဲကုိ ျပည္သူ႔သမီးေကာင္းစိတ္ဓာတ္ သြင္းေပးႏုိင္ခဲ့ပါကလားလုိ႔ ဆရာႀကီး ဝမ္းေျမာက္အားတက္ေစခ်င္ပါတယ္။ အားရွိေစခ်င္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ သမီးလုိပဲ အျခားေသာ မ်ဳိးဆက္သစ္ ေတြကုိ စိတ္ဓာတ္အေမြေပးဖုိ႔ ဆရာႀကီးမွာ ခြန္အားလုိအပ္တယ္မဟုတ္လား။ ဆရာႀကီးမွာ တစ္ကုိယ္ေတာ္ ျဖစ္မေနေစရပါဘူး။ တုိင္းတစ္ပါးက ပညာယူလာၿပီး ဆရာႀကီးနဲ႔အတူ ကုိယ့္တုိင္း ကုိယ့္ျပည္ကုိ သမီးလဲ အလုပ္အေကြၽးျပဳမွာပါ။ စိတ္ခ်ပါဆရာႀကီး။ ဆရာႀကီးတစ္ကုိယ္ေတာ္ မဟုတ္ပါဘူး။ တုိင္းျပည္တာဝန္ကုိ တတ္စြမ္းသမွ် ထမ္းေဆာင္ေနၾကတဲ့ လူငယ္ေတြလဲ (နည္းေစဦးေတာ့) ရွိေနၾကတယ္။ ျပည္ပက ပညာယူၿပီး ျပန္လာၾကမယ့္ လူငယ္၊ ျပည္တြင္းမွာပဲ က်ရာေနရာက အမႈေတာ္ ထမ္းေနၾကတဲ့ လူငယ္ေတြလဲ ရွိေနၾကပါေသးတယ္။
သမီးအတြက္ အႀကီးျမတ္ဆုံး ဆရာျဖစ္တဲ့ ဆရာႀကီးကုိ မုိင္ေပါင္းေထာင္ခ်ီၿပီးေဝးတဲ့ေနရာက လွမ္းၿပီး ႐ုိေသစြာ ကန္ေတာ့လုိက္ပါတယ္။
ေမတၱာခြန္အားတုိ႔ျဖင့္-
သမီး
အဲဒါပါပဲေမာင္တုိ႔ရာ။
မ်ဳိးဆက္သစ္တုိးတက္ရစ္ဖုိ႔ကုိ စၿပီးေရးကတည္းက အမ်ားႀကီး ေမွ်ာ္မွန္းမထားခဲ့ပါဘူး။ တစ္ေယာက္ရလဲအျမတ္၊ ႏွစ္ေယာက္ရလဲအျမတ္လုိ႔သာ သေဘာထားခဲ့ပါတယ္။ ခုေတာ့ျဖင့္ သမီးေလး အားေပးလုိက္ တာေၾကာင့္ ဆရာႀကီးလဲ အားတက္ သြားရျပန္ပါတယ္။
ဒီေတာ့မွ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္လေလာက္က ေရာက္လာတဲ့ အေမရိကမွာ ပညာသင္ေနတဲ့ သမီးငယ္ေလး တစ္ေယာက္ဆီက စာကုိျပန္လုိ႔ သတိရမိတယ္။ ျပန္ၿပီးဖတ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေဆာင္ပုဒ္ကေလးတစ္ခု အေၾကာင္းျဖစ္ေနတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူ႔စာေလးကုိပဲ ေရးမယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။
ျဖစ္လာပုံက ဒီလုိပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္ေလးငါးႏွစ္က ဆယ္တန္း ေက်ာင္းသားတစ္စုကုိ ျမန္မာစာ သင္ေပးခဲ့ရတယ္။ ဝုိင္းက်ဴရွင္ဆုိပါေတာ့ကြယ္။ ဝုိင္းဖြဲ႕ရာအိမ္က မိသားစုနဲ႔ အလြန္ပဲ ရင္းႏွီးသြားခဲ့ပါတယ္။ သူတုိ႔ထဲက အစ္ကုိအႀကီးဆုံးက ဝုိင္းေခါင္း ေဆာင္ျဖစ္ေနတာေပါ့ေလ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သမီးေလးက သုံး၊ေလးတန္း ေလာက္ထင္ပါရဲ႕။ ဂါဝန္ကေလးနဲ႔။ သူနဲ႕လဲ စကားစျမည္ေလး ေျပာလုိက္၊ ဆုိလုိက္ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ အမူအယာ အေျပာအဆုိ အလြန္ရည္မြန္ ခ်က္ခ်ာတာေၾကာင့္ ခ်စ္စရာကေလး ငယ္လုိ႔ ေအာက္ေမ့ခဲ့မိတယ္။
ဒါနဲ႔ အေတာ္ၾကာ အဆက္ျပတ္ ေနရာက သူ႔အစ္ကုိႀကီးက ညီမေလးကုိ ေခၚၿပီးငါ့ဆီကုိ ေရာက္လာျပန္တယ္။ ဒီအခါမွာ သူက ကုိးတန္းေရာက္ေနၿပီ။ အပ်ဳိေပါက္ကေလးေပါ့။ အဲဒီေနာက္ အဆက္အသြယ္ ျပတ္သြားျပန္ပါေရာ။ လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ လေလာက္ကေတာ့ သူ႔အစ္ကုိႀကီး ေရာက္လာျပန္တယ္။ ''ညီမေလးက ဆရာႀကီးဆီ စာတစ္ေစာင္ေရးလုိက္တယ္''တဲ့။ ဒီေတာ့မွ ဒီကေလးမ အေမရိကမွာ ဘြဲ႕လြန္သင္ေနတယ္ ဆုိတာကုိ သိရေတာ့တာပဲ။
စာကုိဖတ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ မ်ဳိးဆက္သစ္တုိးတက္ရစ္ဖုိ႔ က႑အတြက္ အလြန္ကုိ ဆီေလ်ာ္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ စာက အဂၤလိပ္လုိ ကြန္ပ်ဴတာစာစီၿပီးေရးထားတာပါ။ ကြန္ပ်ဴတာကုိ သုံးတာမ်ားလာရင္ လက္ေရးမွာ မသြက္ေတာ့တာ ငါ့ကုိယ္ေတြ႕ပါပဲ။ ကြန္ပ်ဴတာပဲ သုံးခ်င္ေနေတာ့တာပဲ။ အဂၤလိပ္လုိေရးတာကေတာ့ သူတုိ႔ဆီမွာ ျမန္မာ အကၡရာထည့္ဖုိ႔ အခက္အခဲရွိမယ္ ထင္တယ္။ ရွိျပန္ရင္လဲ ျမန္မာလက္ ကြက္န႔ဲ႐ုိက္ရတာ အလြန္ကုိခက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဂၤလိပ္လုိပဲေရး လုိက္တာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
ဒါနဲ႔ သူ႔စာကုိဖတ္ၿပီးေတာ့ သူ႔အစ္ကုိႀကီးကုိ ျမန္မာျပန္ၿပီး သုံးခ်င္ေၾကာင္း ေျပာလုိက္မိတယ္။ ေလး၊ ငါးရက္ရွိေတာ့ သူ႔အစ္ကုိႀကီးျဖစ္တဲ့ ငါ့တပည့္က''ညီမေလးကေျပာတယ္၊ သုံးခ်င္သုံးပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔နာမည္ ေတာ့မေဖာ္ျပပါနဲ႔''တဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ နာမည္ကုိေတာ့ မေဖာ္ျပေတာ့ပါဘူး။ သမီးေလးေရးတာကုိ ဖတ္ၾကည့္စမ္းပါ။ သူ႔အာေဘာ္နဲ႔ေလသံ ပါႏုိင္သမွ် ပါေအာင္ ႀကဳိးစားၿပီး ျမန္မာျပန္လုိက္ပါတယ္။
႐ုိေသစြာ စာေရးလုိက္ပါတယ္
ေက်းဇူးရွင္ဆရာႀကီးရွင့္-
ဒီစာကုိရလုိက္ေတာ့ ဆရာႀကီး အံ့အားသင့္သြားလိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။ တစ္ခါတုန္းက ဆရာႀကီး စာသင္ေပးခဲ့ဖူးတဲ့ တပည့္ေတြရဲ႕ ညီမေလးတစ္ေယာက္ဆီက ဒီလုိစာမ်ဳိး ရလိမ့္မယ္လုိ႔ ဆရာႀကီးေတြးမိမယ္ မထင္ဘူး။ ဒီစာကုိ ေကာက္ကာငင္ကာ ေရးလုိက္ရတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ ေက်းဇူးကုိ ေဖာ္ျပခ်င္တဲ့ဆႏၵအျပင္ ဆရာႀကီးရဲ႕ စာအုပ္ေတြနဲ႔ စကားေတြက သမီးကို ဖန္တီးသြန္းေလာင္းလုိက္ပုံကုိ ေဖာ္ျပခ်င္လုိ႔ပါပဲ။ သမီးဒီေန႔ ဒီပုံျဖစ္လာရတာ ဆရာႀကီးေက်းဇူးပါ။ သမီး အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုကုိ ပညာေတာ္သင္အျဖစ္ ေရာက္လာခဲ့ႏုိင္တာေၾကာင့္ ေက်းဇူးတင္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလုိပဲ ႐ုိး႐ုိးသားသားေရာ၊ မ႐ုိးမသားေရာ၊ တရားဝင္ေရာ၊ တရားမဝင္ေရာ ေရာက္လာၾကတာေတြ တစ္ပုံႀကီးပါပဲ။ ျပည္ပေရာက္လာၿပီး တဲ့ေနာက္ သမီးရွက္မိတဲ့အေၾကာင္းေတြလဲ အမ်ားႀကီးပါပဲ။
ဒါျဖင့္သမီးက ဆရာႀကီးကို ဘာေၾကာင့္ ေက်းဇူးတင္ေနတာလဲဆုိရင္ ဆရာႀကီးနဲ႔ ခဏတျဖဳတ္ကေလး စကားေျပာလုိက္ရတာရယ္၊ ဆရာႀကီးရဲ႕ စာအုပ္ေတြနဲ႔ အဆုိအမိန္႔ ေတြရယ္ေၾကာင့္ပါပဲ။ သမီးမွတ္မိသေလာက္ ကုိးတန္းႏွစ္မွာ သမီးတုိ႔ အစ္ကုိႀကီးနဲ႔အတူ ဆရာႀကီးဆီ ေရာက္လာခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဆရာႀကီးက သမီးကုိေမးတယ္ေလ ''သမီးမွာ ခ်စ္ သူရွိေနၿပီလား''တဲ့။ ဒီေတာ့သမီးက မရွိေသးပါဘူးလုိ႔ေျပာလုိက္တယ္။ ဒီေတာ့ ဆရာႀကီးက အခုမရွိလဲ တစ္ေန႔ရွိလာမွာပဲလုိ႔ ဆက္ေျပာပါတယ္။ ၿပီးမွ ဆရာႀကီးက ခပ္တုိးတုိးေလး ဆက္ေျပာပါတယ္။ သမီးတစ္ေန႔ေန႔မွာ ကုိယ္ႏွစ္သက္တဲ့ ေယာက်္ားေလး တစ္ေယာက္ေယာက္ကုိေတြ႕ခဲ့ရင္ သူဟာတာဝန္သိတတ္သလား။ တာဝန္ယူဝံ့တဲ့သတၱိရွိသလား။ တာဝန္ေဆာင္ ႏုိင္တဲ့စြမ္းရည္ရွိသလား ဆုိတာကုိ ေသခ်ာေလ့လာပါသမီးတဲ့။ ဒီတုန္းကေတာ့ ဒီစကားေတြရဲ႕ အတိမ္အနက္ ကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိခဲ့တာ အမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သမီးေရးၿပီးမွတ္ ထားလုိက္ပါတယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ျဖင့္ ဒီစကားေတြဟာ သမီးရဲ႕နားထဲမွာ အႀကိမ္ႀကိမ္အထပ္ထပ္ ပဲ့တင္ခတ္ေနပါၿပီ။ ဆရာႀကီးက တာဝန္လုိ႔ ေျပာစဥ္က အမ်ားသူငါ နားလည္ၾကသလုိ (မိသားစုတာဝန္၊ ဆရာ၊ တပည့္တာဝန္)ဆုိတာမ်ဳိး ခပ္ေပါ့ေပါ့သာ နားလည္ခဲ့မိေၾကာင္း ခုေတာ့ သမီးသေဘာေပါက္လာခဲ့ပါၿပီ။ တကယ္ဆုိေတာ့ ဆရာႀကီးေျပာတဲ့ တာဝန္ဆုိတာက လူအမ်ား အမွတ္ မထင္ေမ့ေနတတ္ၾကတဲ့ သုိ႔မဟုတ္ ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၾကတဲ့ ျပည္သူ ျပည္သားေကာင္းတု႔ိရဲ႕ တာဝန္ျဖစ္ေၾကာင္း သမီးသိလာခဲ့ပါၿပီ။ ဆရာႀကီးက သတိျပဳမိခ်င္မွ ျပဳမိမွာျဖစ္ေပမယ့္ သမီးရဲ႕ ရင္ထဲမွာ တာဝန္သိစိတ္ကုိ စုိက္ပ်ဳိးေပးလုိက္တဲ့ ဆရာႀကီးကို ေက်းဇူးတင္လွပါတယ္။
အေမရိကမွာ ပညာသင္ေနရင္း ျပည္ပမွာ ပညာသင္ရတဲ့အတြက္ ျဖစ္ေပၚလာတတ္တဲ့ ေကာင္းက်ဳိးဆုိးက်ဳိး ေတြကုိလဲ ခြဲျခားသိတတ္လာပါၿပီ။ ေကာင္းက်ဳိးေတြကုိ အလြယ္တကူျမင္သာေပမယ့္ ဆုိးက်ဳိးေတြကုိေတာ့ ႐ုတ္တရက္ သတိမျပဳမိၾကတာမ်ားပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေက်ာင္းသားေတြဟာ အေမရိကမွာ ႐ုပ္ဝတၴဳပစၥည္းေတြရဲ႕ သားေကာင္ ျဖစ္သြားၾကတာမ်ားပါတယ္။ သမီးတုိ႔အရြယ္ဟာ ျပည္ပကုိ ထြက္ဖုိ႔အတြက္ ငယ္ႏုလြန္းေသးတယ္လုိ႔ထင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေနာက္တုိင္းယဥ္ေက်းမႈထဲမွာ အလြယ္တကူ နစ္မြန္းသြားတတ္ၾကပါတယ္။ သမီးကို ေခတ္ေနာက္ျပန္တယ္၊ ေခတ္ဆန္လြန္းတယ္ စသည္ျဖင့္ မထင္ေစခ်င္ပါဘူး။ သမီးကမယုတ္မလြန္ က်င့္သုံးခ်င္တဲ့သူပါ။ အခုေရွ႕ဆက္ ၿပီးေျပာမွာေတြက ဆရာ့အတြက္ ၾကားရခက္တဲ့ သတင္းဆုိးေတြ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာေရာ၊ သမီးအတြက္ေရာ၊ သမီးတုိ႔လုိ လူငယ္ေတြအားလုံး အတြက္ေရာ ကုိယ္ခ်စ္တဲ့ကုိယ့္တုိင္းျပည္အတြက္ လုပ္ေဆာင္ဖုိ႔ သိသင့္တဲ့ အခ်က္ေတြပါ။
ႏုိင္ငံျခားမွာ ပညာသင္ဖုိ႔ဆုိတဲ့ မဟာအခြင့္အေရးႀကီးအတြက္ တစ္ဦးခ်င္းကေရာ၊ တစ္မ်ဳိးသားလုံးကပါ ေပးလုိက္ရတာေတြက မနည္းပါလားဆရာႀကီးရယ္။ သမီးသိသေလာက္ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ကုိယ့္ေကာလိပ္ကေလးတစ္ခုမွာ ေခါင္းမေဖာ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကဳိးစားေနရတယ္ဆုိတဲ့ ဆင္ေျခနဲ႔ ကုိယ့္တုိင္းကုိယ့္ျပည္ကုိေမ့ၿပီး ကုိယ္နဲ႔မဆုိင္ေတာ့သလုိ သေဘာထားေနၾကတယ္။
တကယ္ဆုိေတာ့ သမီးတုိ႔က ဦးေဆာင္ဦးရြက္ျပဳသူေတြရဲ႕ ခြၽတ္ေခ်ာ္ခ်က္ေတြကုိသာ ပုံႀကီးခ်ဲ႕ ေျပာေနၾကၿပီး ေနာက္လုိက္ေတြရဲ႕ ခြၽတ္ယြင္းခ်က္ေတြကုိ ေျပာဖုိ႔ေတာ့ ေမ့ေနၾကတယ္။ ႐ုိး႐ုိးရွင္းရွင္းေလး စဥ္းစားၾကည့္လုိက္ရင္ သမီးတုိ႔ျပည္ သူေတြရဲ႕ ပညာေရးကုိျမႇင့္ဖုိ႔ လုိအပ္ေနၿပီ။ သိပၸံပညာတုိ႔၊ သက္ေမြးဝမ္း ေက်ာင္းပညာတုိ႔ကုိ ဆုိလုိတာမဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ဳိးသား အရည္အေသြး၊ အမ်ဳိးသားသတၱိ၊ အမ်ဳိးသားတာဝန္ သိစိတ္ေတြကုိ ဆုိလုိတာပါ ဆရာ ႀကီး။
သူတုိ႔က ျမန္မာျပည္မွာ ဘာမွ လုပ္စရာမရွိဘူး ဆုိတာမ်ဳိး ေျပာ တတ္ၾကတယ္။ တကယ္ဆုိေတာ့ လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနပါလ်က္ သူတုိ႔လုပ္ခ်င္တာကုိ ရွာမေတြ႕တာ ရယ္၊ လုပ္ခ်င္စိတ္ မရွိတာရယ္ ေၾကာင့္ပါ။
ဆရာႀကီးက သမီးတုိ႔ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြကုိ အနာဂတ္ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ေတြလုိ႔ အၿမဲတမ္းယုံၾကည္ အားထားတယ္ေနာ္။ သမီးရဲ႕ အေတြ႕အႀကဳံေတြအရ သိသမွ်ကုိ ေျပာလုိက္ရတာပါ။ ျပည္သူျပည္သားေကာင္းရဲ႕ အရည္အေသြးနဲ႔ တာဝန္ သိတတ္မႈဆုိတာေတြကုိ ဆရာႀကီးရဲ႕ စကားေတြေၾကာင့္ သမီးသိလာခဲ့ရ တာပါ။
ဒီစာကိုဖတ္ၿပီး သမီးေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ထဲကုိ ျပည္သူ႔သမီးေကာင္းစိတ္ဓာတ္ သြင္းေပးႏုိင္ခဲ့ပါကလားလုိ႔ ဆရာႀကီး ဝမ္းေျမာက္အားတက္ေစခ်င္ပါတယ္။ အားရွိေစခ်င္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ သမီးလုိပဲ အျခားေသာ မ်ဳိးဆက္သစ္ ေတြကုိ စိတ္ဓာတ္အေမြေပးဖုိ႔ ဆရာႀကီးမွာ ခြန္အားလုိအပ္တယ္မဟုတ္လား။ ဆရာႀကီးမွာ တစ္ကုိယ္ေတာ္ ျဖစ္မေနေစရပါဘူး။ တုိင္းတစ္ပါးက ပညာယူလာၿပီး ဆရာႀကီးနဲ႔အတူ ကုိယ့္တုိင္း ကုိယ့္ျပည္ကုိ သမီးလဲ အလုပ္အေကြၽးျပဳမွာပါ။ စိတ္ခ်ပါဆရာႀကီး။ ဆရာႀကီးတစ္ကုိယ္ေတာ္ မဟုတ္ပါဘူး။ တုိင္းျပည္တာဝန္ကုိ တတ္စြမ္းသမွ် ထမ္းေဆာင္ေနၾကတဲ့ လူငယ္ေတြလဲ (နည္းေစဦးေတာ့) ရွိေနၾကတယ္။ ျပည္ပက ပညာယူၿပီး ျပန္လာၾကမယ့္ လူငယ္၊ ျပည္တြင္းမွာပဲ က်ရာေနရာက အမႈေတာ္ ထမ္းေနၾကတဲ့ လူငယ္ေတြလဲ ရွိေနၾကပါေသးတယ္။
သမီးအတြက္ အႀကီးျမတ္ဆုံး ဆရာျဖစ္တဲ့ ဆရာႀကီးကုိ မုိင္ေပါင္းေထာင္ခ်ီၿပီးေဝးတဲ့ေနရာက လွမ္းၿပီး ႐ုိေသစြာ ကန္ေတာ့လုိက္ပါတယ္။
ေမတၱာခြန္အားတုိ႔ျဖင့္-
သမီး
အဲဒါပါပဲေမာင္တုိ႔ရာ။
မ်ဳိးဆက္သစ္တုိးတက္ရစ္ဖုိ႔ကုိ စၿပီးေရးကတည္းက အမ်ားႀကီး ေမွ်ာ္မွန္းမထားခဲ့ပါဘူး။ တစ္ေယာက္ရလဲအျမတ္၊ ႏွစ္ေယာက္ရလဲအျမတ္လုိ႔သာ သေဘာထားခဲ့ပါတယ္။ ခုေတာ့ျဖင့္ သမီးေလး အားေပးလုိက္ တာေၾကာင့္ ဆရာႀကီးလဲ အားတက္ သြားရျပန္ပါတယ္။
Facebook Page
