ဓမၼရံၾကီးမွ စူ႒ာမဏိဂူဘုရားသုိ႔ ခရီးဆက္၊ ထုိမွ ဂူေၿပာက္ၾကီးသုိ႔ ေလွ်ာက္၊ ထုိမွတစ္ဆင့္ ၿမေစတီေပၚ သုိ႔တက္၊ ၿပတုိက္တြင္ေရာက္ေနေသာ ၿမေစတီ .. ေက်ာက္စာ ပါ အေၾကာင္းအရာတုိ႔အေၾကာင္း စဥ္းစားရင္း မႏူဟာဂူဘုရားသုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ ထြက္လာခဲ့သည္။
ပူၿပင္းေသာ ရာသီၿဖစ္၍ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ပင္ပန္းေသာ ခရီးပင္ ၿဖစ္ပါသည္။
မႏူဟာဘုရားအတြင္း ေရွ႔ဘက္က ထုိင္ေတာ္မူ ဗုဒၶရုပ္ပြားဆင္းတုေတာ္ၾကီးမ်ားႏွင့္ တုိက္ခန္းက်ဥ္းက်ပ္ေနမႈ အေၾကာင္းကို ထင္ၿမင္ခ်က္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပးခဲ့ၾကသည္။ တုိက္ခန္းႏွင့္ ဆင္းတုေတာ္ၾကီးမ်ားကို မြန္းက်ပ္ေနေအာင္ တည္ေဆာက္ ထားၿခင္းသည္ ပုဂံတြင္ မႏူဟာမင္း စိတ္က်ဥ္းက်ပ္စြာ ေနရပံုကို.. ေပၚလြင္ေစ သည္ ဟုလည္း ထင္ၿမင္ခ်က္ ေပးတတ္ၾကသည္။ ေနရာကို က်ဥ္းလုိက္ၿခင္းၿဖင့့္ ဆင္းတုေတာ္ၾကီးမ်ားက ပို၍ အံ့ၾသဖြယ္ ၾကည္ညိဳဖြယ္ ၿဖစ္လာသည္။ ေနရာ (၀ါ) အာကာသကို ၿပဳၿပင္တတ္ၿခင္းသည္ ပုဂံေခတ္က ဗိသုကာ ပညာရွင္တုိ႔၏ ထူးၿခားေသာ အႏုပညာဆုိင္ရာ တီထြင္ခ်က္၊ စိတ္ကူးဆန္းသစ္ခ်က္ပင္ ၿဖစ္သည္ဟုလည္း ထင္ၿမင္ခ်က္ ေပးၾကသည္။
ဆင္းတုေတာ္ၾကီးမ်ားကို ဖူးေၿမာ္ရင္းက မႏူဟာေက်ာက္စာမွ စကားအခ်ိဳ႔ကို ၿမင္ေယာင္ ၾကားေယာင္ေန ပါသည္။ ဂူဘုရား တည္ေဆာက္ရန္အတြက္ မႏူဟာမင္းၾကီးသည္ မိမိ၏ ေက်ာက္မ်က္ရြဲ လက္၀တ္ ရတနာ ကို ေရာင္းခ်ရာ ေငြ အသၿပာ လွည္းေၿခာက္စီးတုိက္ရသည္ဟု ဆုိသည္။ ယခု ထုိမႏူဟာမင္းၾကီး၏ လက္၀တ္ ရတနာသည္ အဘယ္ေနရာတြင္ ရိွေနေလသနည္း။ အဘယ္သူ႔လက္၀ယ္ ေရာက္ရိွေနေလသနည္း။ မႏူဟာမင္းၾကီး ယခုအခါ ဘယ္ဘ၀သုိ႔ ေရာက္ေနေလ သနည္း။ မႏူဟာမင္းၾကီးသည္ ယခုအခါ သထံုေကလာသေတာင္ တြင္ ေတာင္ေစာင့္နတ္ၿဖစ္ေနမည္ဟုဆုိေသာ အဆုိ မွန္ႏိုင္သလား၊ ေသၿပီးလွ်င္ ဘ၀တစ္ဖန္ရိွေသးသည္ဟု ဆုိေသာ အဆုိမွန္သလား၊ မွန္ မမွန္ အဘယ္သုိ႔ သက္ေသၿပႏိုင္ သနည္း စသည့္စသည့္ အေတြးမ်ားက တစ္ခုၿပီး တစ္ခု ကြ်န္ေတာ့္မွာ ၿဖစ္လာသည္။
ဤအေတြးႏွင့္အတူ ဆင္းတုေတာ္ၾကီးသံုးဆူ၏ ေနာက္ဘက္ရိွ ေလ်ာင္းေတာ္မူ ဆင္းတုေတာ္ၾကီး ရိွရာသုိ႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။
ကြ်န္ေတာ္၏ အၿမင္အာရံုကို ဦးစြာထိခုိက္လာၿခင္းကေတာ့ ေလ်ာင္းေတာ္မူ ဆင္းတုေတာ္ၾကီး၏
ေၿခအစံုပင္ ၿဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္၏ စိတ္အာရံုမွာေတာ့ ေဂါတမ ၿမတ္စြာဘုရား၏ ေၿခေတာ္အစံုပင္ ၿဖစ္ပါသည္။
ကရုဏာကေရာ - ကရုဏာေတာ္၏ တည္ရာၿဖစ္ေတာ္မူထေသာ၊
ေယာတထာဂေတာ - အၾကင္ၿမတ္စြာဘုရား သည္၊
ကေရာပယာတံ - လက္ေတာ္သုိ႔ ေရာက္ၿပီးေသာ၊
သုခပၸဒံ - ခ်မ္းသာၿခင္း၏ တည္ရာၿဖစ္ေသာ၊
ပဒံ - နိဗၺာန္ကို၊
ၾသသဇၨ - စြန္႔ေတာ္မူ၍၊
ကလိသမ ၻေ၀ - ဆင္းရဲၿခင္း၏ အေၾကာင္းၿဖစ္ေသာ၊
ဘေ၀ - သံသရာတည္းဟူေသာ ဘ၀၌၊
ေက၀လဒုကၠရံ - စင္စစ္ၿပဳႏိုင္ခဲ့လွေသာ စြန္႔ၿခင္းၾကီးငါးပါး အစရိွသည္ကို၊
ကရံကေရာေႏ ၱာ - ၿပဳေတာ္မူသည္ၿဖစ္၍၊
ပရတၱံ - သူတစ္ပါးတုိ႔၏ အက်ိဳးစီးပြားကို
အကာ - ၿပဳေတာ္မူေလၿပီ
တံတထာဂတံ - ထုိၿမတ္စြာဘုရားကို၊
အဟံ - ငါသည္
နမာမိ - ရိွခုိးပါ၏
.jpg)
အထက္ပါ ဘုရားရိွခုိးကို ၾကားေယာင္ရင္းမွ ေလ်ာင္းေတာ္မူ ဆင္းတုေတာ္ၾကီး၏ ေၿခအစံု
(၀ါ) ေဂါတမ ၿမတ္စြာဘုရား၏ ေၿခေတာ္အစံုကို အမ်ားသတၱ၀ါတုိ႔၏ အက်ိဳးစီးပြားကို သယ္ပိုးလ်က္ ေလွ်ာက္လွမ္း ခဲ့ေသာ ေၿခေတာ္ အစံုအၿဖစ္ ကြ်န္ေတာ္က
ၿမင္ေနမိပါသည္။ မိမိဘက္က စြန္႔လႊတ္ အနစ္နာခံၿခင္းမ်ားစြာၿဖင့္ အမ်ားေကာင္းက်ိဳးကို ရြက္ေဆာင္သယ္ပိုးဖုိ႔ ေလွ်ာက္လွမ္းလာေသာ ေၿခေတာ္တုိ႔အၿဖစ္ၿဖင့္လည္း ကြ်န္ေတာ္က ခံစားေနမိပါသည္။
“တစ္ေန႔ၿပီးတစ္ေန႔ ၿဖတ္ေက်ာ္၍ တစ္သြားတည္း သြားေနၾကရသည့္ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္၌ မသိမွားမႈတုိ႔ေၾကာင့္ ၿပဳမိမွား၊ ေၿပာမိမွားတုိ႔ၿဖင့္ ေနာင္တအေထြေထြ၊ ပူပန္ေသာက အေထြေထြတုိ႔ ၿဖစ္ရၿခင္းမွလည္းေကာင္း၊ အ၀ိဇၨာေမွာင္၌ ယံုမွားေတြေ၀ၿခင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးၿဖင့္ အဆုိးကို အေကာင္းထင္၊ ဒုကၡကို သုခထင္လ်က္ စမ္းတ၀ါး၀ါး လွမ္းေလွ်ာက္ေနရာမွ လမ္းလြဲ ေလွ်ာက်ရၿခင္းတုိ႔မွ လည္းေကာင္း၊ မဆံုေတြ႔လုိေသာ္လည္း ၾကံဳေတြ႔ လာရ တတ္ သည့္ မခ်စ္မႏွစ္သက္ေသာသူ၊ မခ်စ္မႏွစ္သက္ေသာ အရာတုိ႔ႏွင့္ အတူတူ ခရီးဆက္ရၿခင္းေၾကာင့္ ရန္ၿငိဳးေဒါသ တုိ႔ၿဖင့္ စိတ္ပင္ပန္း၊ ကိုယ္ပင္ပန္း ၿဖစ္ရၿခင္းတုိ႔မွ လည္းေကာင္း၊ ခ်စ္သူ ခင္သူ ၿမတ္ႏုိးရသူ၊ ခ်စ္ေသာ အရာ ၿမတ္ႏုိး ရေသာ အရာတုိ႔ႏွင့္ ၾကည္သာရႊင္ၿပံဳးလ်က္ ခရီးဆံုးတုိင္ အတူတူသြားလုိေသာ္ လည္း လမ္းခုလတ္၌ပင္ အၿပီးတုိင္ ခြဲခြာႏႈတ္ဆက္ခဲ့ရ၍ ယူက်ံဳးမရၿဖင့္ ေၾကေၾကၿမည့္ၿမည့္ ေဆြးေဆြးနင့္နင့္ ၿဖစ္ရၿခင္း တုိ႔မွ လည္းေကာင္း၊
ရင္မဆိုင္လုိေသာ္လည္း ရင္ဆုိင္လာရမည့္ အုိရၿခင္း ဒုကၡ၊ နာရၿခင္း ဒုကၡ၊ ေသရၿခင္း ဒုကၡတုိ႔မွ လည္းေကာင္း၊ လြန္ေၿမာက္ရာ ခရီးလမ္းကို ၿပညႊန္ရန္အလုိ႔ငွာ..၊ ၿပညႊန္ေတာ္မူရန္ အတြက္ ဤေလာကသုိ႔ လွမ္းေလွ်ာက္ လာေသာ ေၿခေတာ္တုိ႔ အေနၿဖင့္လည္း ကြ်န္ေတာ္က ၿမင္ေယာင္ခံစားေနပါသည္။
ရုပ္ကိုသာ အမွန္အရိွတရားအၿဖစ္ လက္ခံၾကေသာ ရုပ္၀ါဒီတုိ႔က စိတ္ကို ရုပ္၏ အရိပ္အေယာင္အၿဖစ္ မွတ္ယူ ၾကသည္။ စိတ္၏ ၿဖစ္စဥ္ကို ဦးေႏွာက္၏ ၿဖစ္စဥ္အၿဖစ္ မွတ္ယူတတ္ၾကသည္။ ရုပ္၀ါဒီ အားလံုးသည္ အတိတ္ဘ၀ ရိွသည္ ဟူေသာ အဆုိကို လက္မခံၾက။ ေသလွ်င္ ေနာင္ဘ၀ တစ္ဖန္ ရိွေသးသည္ ဟူေသာ အဆုိကိုလည္း လက္မခံၾက။ သက္ဆုိင္ရာ ရုပ္သေဘာတုိ႔ ေပါင္းစည္းမႈေၾကာင့္ “ဤယခုဘ၀” သည္ ၿဖစ္လာသည္။ ဤဘ၀ တစ္ခု သာလွ်င္ ရိွသည္။ ဤဘ၀ၿပီးလွ်င္ ၿပဳခဲ့သမွ် ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ အေကာင္းအဆိုး ကံအမ်ိဳးမ်ိဳးသည္လည္း ၿပီးဆံုးၿပတ္စဲသြားၾကသည္ဟု ယူဆၾကသည္။
အတၱ၀ါဒကို လက္ခံသူ၊ စိတ္အေၿခခံ၀တၳဳၿဖစ္သည့္ ၀ိညာဥ္ကို အရိွတရားအၿဖစ္ လက္ခံသူတုိ႔ကမူ သတၱ၀ါ တစ္ဦး ဦး ေသလွ်င္ ထုိသတၱ၀ါထံမွ အတၱ သို႔မဟုတ္ ၀ိညာဥ္သည္ အၿခားခႏၶာ အသစ္သုိ႔ ေၿပာင္းေရႊ႔၀င္ေရာက္ၿပီး ဘ၀အသစ္ ထပ္၍ ၿဖစ္သည္။ ၿပဳခဲ့ေသာ ေကာင္းေသာကံတုိ႔အေလ်ာက္ ေကာင္းေသာဘ၀၊ ၿပဳခဲ့ေသာ မေကာင္းေသာ ကံတုိ႔ အေလ်ာက္ မေကာင္းေသာဘ၀ကို ရသည္ဟု ယံုၾကည္ၾကသည္။ ဗုဒၶကမူ ရုပ္၀ါဒီတုိ႔၏ တစ္ဘ၀သာ ရိွသည္ဟူေသာ အယူအဆကိုလည္း လက္မခံ၊ အတၱ၀ါဒီတုိ႔ကဲ့သုိ႔ သတၱ၀ါေသလွ်င္ အတၱ သို႔မဟုတ္ ၀ိညာဥ္က ထြက္ခြာသြားၿပီး ေနာက္ ခႏၶာအသစ္၌ ဘ၀သစ္ၿဖစ္သည္ဟု ယံုၾကည္ေသာ ယံုၾကည္မႈမ်ိဳးကိုလည္း လက္မခံေခ်။ သတၱ၀ါသည္ ေသခါနီး ကာလ၌ မိမိၿပဳခဲ့ေသာ ကံတုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ထင္ေပၚလာေသာ နိမိတ္ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကို အာရံုၿပဳေနခုိက္ စုေတစိတ္က်သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ အၾကားမရိွ “ၾကား” မရိွဘဲ ဘ၀တစ္ခု ဆက္၍ ၿဖစ္သည္ဟု ေဖာ္ၿပခဲ့၏။
ဘ၀ကူးၿခင္းကို သိပၸံပညာကလည္း လက္ေတြ႔စမ္းသပ္ မၿပႏိုင္ေသး၊ စဥ္းစား၍လည္း ဘ၀ကူးပံုကို မသိၿမင္ႏိုင္။ လူ ေယာက်္ားၿဖစ္ေသာ ဖခင္ဘက္မွ အဖုိမ်ိဳး ( စပါမယ္တုိဇြာ ) ႏွင့္ လူမိန္းမၿဖစ္ေသာ မိန္းမမ်ိဳးဥ ( အိုဗမ္ ) တုိ႔ ေပါင္းဆံု ၿခင္း၌ အၿခားတစ္ေနရာမွ ေသလြန္လာေသာ သတၱ၀ါက အဘယ္ကဲ့သုိ႔ လူၿဖစ္ဖုိ႔ ၀င္ေရာက္ လာေလ သနည္း။ ၀င္လာၿခင္း ေကာ ဟုတ္ပါ၏လား။ “၀င္သည္၊ ထြက္သည္” ဆုိေသာ အသံုးအႏႈန္းေ၀ါဟာရမ်ားသည္ ဘ၀ကူးေၿပာင္းၿခင္း ကိစၥ၌ အမွန္အကန္ သံုးႏႈန္းႏိုင္ေသာ ေ၀ါဟာရမ်ားမွ ဟုတ္ပါေလ၏လား၊ သတၱ၀ါ ေသေသာအခါ ခႏၶာကိုယ္မွေန၍ အတၱ သို႔မဟုတ္ ၀ိညာဥ္က ထြက္သြားၿခင္းမ်ိဳးကို ဗုဒၶ၀ါဒ၌ လက္မခံ။ ေသလွ်င္ ခႏၶာမွေန၍ ဘာတစ္ခုမွ် ထြက္ခြာသြားသည္ မဟုတ္။ ေၾကာင္းက်ိဳးဆက္၍သာ ဘ၀တစ္ခု ဆက္၍ ၿဖစ္သြားၿခင္းကိုသာ လက္ခံေသာ ၀ါဒ ၿဖစ္သည္။ ထုိသုိ႔ လက္ခံေသာ ၀ါဒၿဖစ္လွ်င္ ေလာက္လမ္းသဖြယ္ ၀ိညာဥ္တြယ္ဟူေသာ အယူအဆကို ပစ္ပယ္ရမည္ မဟုတ္ပါလား.. စသည့္ အေတာ မသတ္ အေတြးမ်ားက ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲတြင္ ေထြးရႈပ္လ်က္ ရိွသည္။
“ဘ၀သံသရာသည္ ရိွသည္ဆုိလွ်င္…” ဟူေသာ အေတြးစဥ္ႏွင့္အတူ ထုိသံသရာခရီး၌ အမ်ားေကာင္းက်ိဳးကို ထူးထူးၿခားၿခား သယ္ပိုးေဆာင္ရြက္ၿခင္း မရိွဘဲ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ေသာ ကြ်န္ေတာ့္ေၿခမ်ားကို ၿမင္မိေနပါသည္။ ထုိသံသရာမွ လြတ္ေၿမာက္ေအာင္လည္း မၾကိဳးစား အားမထုတ္ဘဲ အုိၿခင္း၊ နာၿခင္း၊ ေသလြန္ရၿခင္း၊ ငိုၿခင္း၊ ရိႈက္ၿခင္း၊ ေမာဟုိက္ ႏြမ္းနယ္ၿခင္းတုိ႔ အၾကား၌ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား တြယ္တာမႈမ်ားၿဖင့္ သံသရာရွည္သေရြ႔ ေလွ်ာက္မည့္ဟန္ၿပင္ေနသည့္ ကြ်န္ေတာ့္ ေၿခတုိ႔ကို ၿမင္လ်က္လည္း ရိွပါသည္။ မေရမတြက္ႏိုင္ေသာ ေၿခေပါင္းမ်ားစြာကို ၿမင္လုိက္ရာမွ မေဖာ္ၿပတတ္ ေသာ ထိတ္လန္႔မႈတစ္ရပ္က ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲတြင္ ၿဖစ္ေပၚလာသည္။
ကြ်န္ေတာ္က ေလ်ာင္းေတာ္မူ ဆင္းတုေတာ္ၾကီး၏ ေၿခအစံုကို ရိုေသစြာၿဖင့္ ဦးညြတ္ရိွခုိးလုိက္ပါသည္။
ဗုဒၶ ၿမတ္စြာ၏ ေၿခေတာ္တုိ႔သည္ အမ်ားေကာင္းက်ိဳးကို အစြမ္းကုန္ ရြယ္သယ္ ပုိးဖုိ႔ ေလွ်ာက္လွမ္း ခဲ့ေသာ ေၿခေတာ္ တုိ႔ ၿဖစ္ၾကသည္တကား။ အမ်ားေကာင္းက်ိဳးကို အေကာင္းဆံုး ရြက္သည္ပိုးၿပီး၍ ဘယ္အခါမွာမွ သံသရာ ခရီးကို ေနာက္ထပ္တစ္ဖန္ မေလွ်ာက္လွမ္းေတာ့ေသာ ေၿခေတာ္မ်ားလည္း ၿဖစ္ၾကေပသည္တကား..။
ေနအတန္ညိဳၿပီၿဖစ္၍ မႏူဟာဂူဘုရားမွ ကြ်န္ေတာ္တည္းခုိရာေနရာသုိ႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္၏ ေၿခလွမ္းမ်ားကို အခ်ည္းႏွီး ေၿခလွမ္းမ်ား မၿဖစ္ေအာင္ သတိထား၍ ေလွ်ာက္ေနမိပါသည္။
နႏၵာသိန္းဇံ
( ဆရာ နႏၵာသိန္းဇံ၏ အရိမဒၵနမွ ေတြးၿမင္ရနံ႔တုိ႔ ေ၀့ပ်ံ႕ေနဆဲ… မွ )
ကမ ၻာသစ္
