သုဒၵါမည္ေသာ ဥယ်ာဥ္မႈးသည္ ေဆာင္း၏ လုယက္ဖ်က္ဆီးၿခင္း၀ယ္ က်န္ရစ္ေသာ ေနာက္ဆံုးၾကာပြင့္ကို သူ၏ေရကန္မွခူးလ်က္ ဘုရင္မင္းအားေရာင္းရန္ နန္းေတာ္တံခါး၀သို႔ ေရာက္လာသတည္း။
အၾကင္ေနရာ၌ တစ္ေယာက္ေသာ ခရီးသည္ကို ေတြ႔ရာ ခရီးသည္က ဤသို႔ဆို၏။
“သင္၏ ေနာက္ဆံုးၾကာပြင့္အတြက္ အဖိုးစားနားကို ေၿပာၾကားပါ၊ ငါသည္ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ၿမတ္အား လွဴဒါန္းပူေဇာ္လို၍ ၿဖစ္၏။”
သုဒၵါဆို၏ ။ “သင္သည္ ေရႊတစ္ၿပားေပးလွ်င္ သင္၏ၾကာပြင့္ ၿဖစ္မည္သာတည္း”
ခရီးသည္လည္း ေပးေလသတည္း။
ထိုေရာအခါ ၿပည့္ရွင္မင္းသည္ ထြက္လာေလလွ်င္ ဗုဒၶရွင္ေတာ္အား ဖူးေၿမာ္ရန္လမ္းခရီးတြင္ၿဖစ္၍ ၾကာပြင့္ကို ၀ယ္ယူလိုေသာေၾကာင့္ ဤသို႔ေတြး၏။
“ေဆာင္းရာသီတြင္ ပြင့္ေသာ ၾကာပန္းခိုင္ကို ရွင္ေတာ္ဘုရား၏ ေၿခေတာ္ရင္း၀ယ္ ခင္းကပ္ရန္ လြန္စြာပင္ တင့္တယ္ေလ်ာက္ပတ္ေပမည္”
ဥယ်ာဥ္မႈးက..သူ႔အား ခရီးသည္မွ ေရႊတစ္ၿပားေပးေၾကာင္း ေၿပာၿပေသာအခါ ဘုရင္မင္းၿမတ္သည္ တစ္ဆယ္ေပးေလ၏။ သို႔ရာတြင္ ခရီးသည္က ႏွစ္ဆထက္ေပးၿပန္သည္။
ဥယ်ာဥ္မႈး သုဒၵါသည္ ရွင္ေတာ္ဘုရားကုိအေၾကာင္းၿပဳ၍ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ အၿပိဳင္ဆင့္ဆိုေနၾကသည္ကို ေတြးမိသည္။ သူသည္ ေခါင္းကိုညႊတ္ကာဆို၏။
“ငါသည္ ဤၾကာပန္းကို မေရာင္းႏိုင္ပါ”
ၿမိဳ ႔ေတာ္တံတိုင္း၏ အၿပင္ပ သရက္ပင္ရိပ္တြင္ကား သုဒၵါသည္ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ၿမတ္၏ေ႔ရွ၀ယ္ ရပ္၍ေနသည္။ ၿမတ္စြာဘုရား၏ ႏႈတ္ဖ်ားေတာ္၀ယ္ ေမတၱာ၏တည္ၿငိမ္ၿခင္းသည္ တည္ကုန္လ်က္ မ်က္လံုးေတာ္၀ယ္ မုိးရာသီဦး၏ မိုးေသာက္တာရာကဲ့သို႔ ၿငိမ္းခ်မ္းၿခင္းသည္ ၀င္းလက္၍ေနကုန္သည္။
အဘယ္သုဒၵါသည္ ရွင္ေတာ္ဘုရား၏ မ်က္ႏွာေတာ္ကို ဖူးၿမင္ကာ ေၿခေတာ္ရင္း၀ယ္ ၾကာပန္းခုိင္ကို ခင္းကပ္လ်က္ ဦးေခါင္းမွ ေၿမသို႔တိုင္ ဦးညြတ္ေကာ္ေရာ္ေလသတည္း။
ဗုဒၶဘုရားရွင္က ၿပံဳး၍ေမးေတာ္မူ၏။ “ခ်စ္သား သုဒၵါ၊ ခ်စ္သား၏ အလိုဆႏၵကား အဘယ္သို႔နည္း”
သုဒၵါသည္ ေၿဖေလ၏။ “အရွင္ေတာ္ဘုရား၏ ေၿခေတာ္ႏွင့္ အနီးဆံုး ဦးခိုက္ေတြ႔လိုၿခင္းပင္ ၿဖစ္ပါသည္ ဘုရား”
ရာဘင္ၿဒာနတ္တဂိုး
