2 3 4 5 6 7 8 9 10

Saturday, October 10, 2015

တန္ဖိုးထက္ျမင့္ေသာ




ႏြမ္းရင့္ေရာ္႐ြက္၊
ေျမမွာသက္ဖြဖြ၊
သူ ့အလွနဲ ့သဘာ၀၊
ေျမဆီကိုအလႊာထပ္လို ့၊
ဆက္မျပတ္အက်ိဳးျပဳတယ္၊
တန္ဘိုးရယ္ဘယ္မရွိလည္း၊
အျမင္ထည္စူပါမားကတ္ထဲက၊
ေျမာက္ၾကြၾကြ အပ်ံစားပလပ္စတစ္အိတ္ထက္၊
ေလာကကိုအက်ိဳးျပဳ၊
ဆိုးမႈေတြသူမေပး ၊
ေငြေၾကးနဲ ့သူမစက္ပဲ၊
ေငြထက္ကဂုဏ္အလႊာမွာ၊
သူကသာတင့္တယ္လွေသး။

Posted by Ye Htut  

Friday, October 9, 2015

ရွင္သန္ရင္း



အံု႕မိႈင္းညိဳညိဳ၊ ေငြမိုးၿဖိဳ၍
ရႊဲစိုသည္းသည္း၊ ရြာသြန္းဆဲတြင္
အားလည္းမငယ္
စိတ္၀ယ္မေၾကာက္
လမ္းမေပ်ာက္ပါ။
မုိးၾကိဳးလွ်ပ္စီး၊ ၿမည္ကာဟီးလည္း
ထုိသည္းေသာမိုး၊ အၿငိဳးကုန္ကာ
အလင္းၿဖာလွ်င္
အာကာေကာင္းကင္
ၿပာလြင္လြင္တြင္၊ ေရာင္စဥ္မ်ိဳးစံု
သက္တံ့ပံုကို၊ မႈန္ၿခယ္မိႈင္းရီ
ေတြ႕ရမည္။
ထိုနည္းတူစြာ၊ ငါ၏ဘ၀
ေမွာင္ပ်ပ်တြင္၊ ဒုကၡေပါင္းစံု
ၾကံဳရရံုၿဖင့္၊ အားကုန္မာန္႕ေလွ်ာ့
စိတ္မေလ်ာ့ပါ။
ညဥ့္သံုးယံလံုး၊ အေမွာင္ဖံုးလည္း
ေနာက္ဆံုးမနက္၊ အရုဏ္တက္တြင္
လင္းလက္ေနၿခည္၊ ၿမင္ရမည္ဟု
စိတ္အစဥ္တြင္၊ စြဲၿမဲထင္သည္
ရင္မွာအားတင္း၊ ရွင္သန္ရင္း။

 မ်ိဳးခ်စ္ေက်ာ္

Thursday, October 8, 2015

အာရွတိုက္ရဲ ႔တစ္ေနရာ



အမွန္တကယ္ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲ တုိင္းျပည္တစ္ျပည္ရဲ  ့ရြာ
ၿမိဳ႕ေတာ္နဲ႔ ကီလိုမီတာ ၆၀ ခန္႔ေ၀းတဲ့ေနရာ
အေ၀းေျပးလမ္းမၾကီးရဲ႕ပခံုးေပၚမွာ
ေလးထပ္တိုက္တစ္လံုးနဲ႔ ဖြဲဲ႕စည္းထားတဲ့ရြာ
အာရွတိုက္ရဲ႕တစ္ေနရာလို႔ဆိုပါစို႔
အဲဒီရြာရဲ႕ အ႒မေျမာက္အခန္းတစ္ခန္းထဲမွာ
အင္ဒိုနီးရွားလူငယ္ေလးေယာက္
ႏွစ္ေယာက္က ညီအစ္ကို
ဘဂၤလားေဒရွ္လူရြယ္တစ္ေယာက္
ၿပီးေတာ့ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္
ဓာရဏပရိတ္၊ ကိုအန္က်မ္း၊ ေရာခ္သီခ်င္း
ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၊ ၀ါယာၾကိဳးေခြမ်ားနဲ႔
အမ်ိဳးအမည္မသိ အလွေမြးငွက္ႏွစ္ေကာင္
တစ္အိုးတစ္အိမ္ထူေထာင္လို႔ေနၾက
သူတို႔ဘ၀ေတြဟာ အေရွ႕ေတာင္အာရွကၽြန္းဆြယ္ေပၚက
အၾကမ္းထည္ပစၥည္းပစၥယေတြနဲ႔
ခပ္ဆင္ဆင္တူေနရဲ  ့...။

နာရီစက္သံေၾကာင့္
အထိတ္တလန္႔ႏိုးထ
အိပ္ေရးမ၀တဲ့မ်က္လံုးထဲမွာ
ႏွင္းေတြအတံုးအရုံးက်ေနတဲ့ မနက္ခင္း
ရြာလည္လမ္းထိပ္မွာ ေရသန္႔ဘူးကိုယ္စီနဲ႔
အလုပ္ဆင္းဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီ
တစ္ေနကုန္ ၿမိဳ႕ေတာ္ၾကီးဆီကိုသြား
ျမင့္မားတဲ့အေဆာက္အအံုေခါင္းမိုးေတြေပၚတက္
ဆံပင္ေတြ အရည္ေပ်ာ္က်မတတ္ ေနေရာင္ေအာက္မွာ
ေခၽြးေတြ သံေတြနဲ႕ မခ်ိမဆန္႔ အလုပ္လုပ္ၾက
အဲဒီအလုပ္က အသက္အႏၱရာယ္နဲ႔နီးေပမယ့္
“ေငြမရွိတာလည္း အသက္အႏၱရာယ္နဲ႔ နီးတာပဲ”လို႔
ဘဂၤလားေဒရွ္လူရြယ္က မွတ္ခ်က္ခ်တယ္
ေန၀င္ရီတေရာမွာ
ေက်ာေပၚအေမာေတြထမ္းၿပီးျပန္လာၾက
ေရခ်ိဳးခန္းကို သူ႕ထက္ငါဦးေအာင္ အလုအယက္တိုးေခြ႕၀င္ၾက
ဒါဟာနိစၥဓူ၀ကိစၥ
ညက် ..
တစ္ဆိုင္တည္းေသာ ပင္လယ္စာဆိုင္မွာ
ေဒသရဲ႕ရိုးရာထမင္းေၾကာ္ကိုစားရင္း
စကားစျမည္ဆိုၾက
က်ိဳးပဲ့ေနတဲ့ဘာသာစကားနဲ႔ပ
ၿပီးေတာ့ ကိုကာကိုလာတစ္ပုလင္းေသာက္ရင္း
ေလးညွင္းနံ႕သင္းတဲ့ စီးကရက္ကို ဖြာရႈိက္
ဂ်က္ဂြာကားတစ္စီးရဲ႕ေနာက္ကို ေျပးလိုက္သြားတဲ့စိတ္ကူးေတြ
သဘာ၀က်ပါတယ္ေလ
စားေသာက္ဆိုင္ကအျပန္
လမ္းေဘးအမ်ားသံုးဖုန္းကေန
ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကို ဖုန္းဆက္သူဆက္
တိုက္ေပၚျပန္တက္ၿပီး ေရဒီယိုကို နားေထာင္သူနားေထာင္
ေန႔လယ္ကေတြ႕ခဲ့တဲ့ ေပါင္တံျဖဴျဖဴတရုတ္မေလးေတြကို
စိတ္ကူးယဥ္သူယဥ္
အဓမၼက်င့္ခံလိုက္ရတဲ့ ဖိလစ္ပင္းအိမ္ေဖာ္မေလးအတြက္
ကရုဏာသက္သူသက္
ေနရပ္ျပန္ပို႔ခံ ဗီယက္နမ္ေတြအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သူျဖစ္
ဘုရား၀တ္ျပဳသူကျပဳ
သမားရိုးက် လူ႕အဖြဲ႕အစည္းငယ္ေလးပါပဲ..




ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ်
ကၽြဲလိုႏြားလို အလုပ္လုပ္ရ
အခန္႔မသင့္ရင္ ေခြးေသ၀က္ေသ ေသသြားၾက
နက္ရႈိင္းလွတဲ့ ဆင္းရဲတြင္းထဲက ခုန္ထြက္ဖို႔
အလုအယက္ၾကိဳးစားရင္း
အာရွတန္ဖိုးဆိုတာဘာလဲ
ကြန္ျဖဴးရွပ္ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာဘာလဲ
ခိုင္းႏြားတစ္ေကာင္လို လုပ္အားေပးခဲ့တာကိုပဲ
ဂုဏ္ယူရမလား..
အာရွတိုက္ၾကီးကေတာ့
အပ်ိဳေပါက္တစ္ေယာက္လိုျခယ္သ
ဂ်ပန္၊ ဥေရာပနဲ႔အေမရိကကို မ်က္စပစ္ေနေလရဲ႕  ..။

ျပန္လည္ဆန္းစစ္ၾကည့္ေတာ့
ငါတို႔ဟာ စက္ရံုတစ္ရံုမျဖစ္ႏိုင္ခဲ့
ငါတို႔ဟာ ကုမၼဏီတစ္ခုမျဖစ္ႏိုင္ခဲ့
ငါတို႔ဟာ ဘဏ္တိုက္တစ္ခုမျဖစ္ႏုိင္ခဲ့
ငါတို႔ဟာ ေစ်းကြက္တစ္ခုကို မဖန္တီးႏိုင္ခဲ့
ငါတို႔ဟာ ေစ်းေပါတဲ့ ကုန္ၾကမ္းေတြသာျဖစ္တယ္..။
အာရွတိုက္ရဲ႕တစ္ေနရာမွာ စေတးခံဘ၀မ်ားစြာ
ငါတို႔ဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမရႏိုင္ေသးပါဘူးကြာ
ငါတို႔ရဲ႕ဘ၀ဟာ ဘာမွ မေသခ်ာလွ
အဲဒီလို မေသခ်ာမႈေတြထဲကပဲ
ေသခ်ာတဲ့ဘ၀ကို တည္ေဆာက္ယူရတာ
တို႔လူသားေတြရဲ႕ ေမြးရာပါတာ၀န္ပဲ မဟုတ္လား..
၀ဋ္ေၾကြးလည္း ျဖစ္ႏိုင္ရဲ ့
ခုမွ ငါ့ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ေကာင္းကင္မွာ
ၾကယ္ေရာင္မိွန္ပ်ပ်
ျမင္ရရံုပဲ ရွိပါေသးတယ္။


တစ္ခါတစ္ေလ နံရံေပၚက ကမၻာ့ေျမပံုကို ၾကည့္ရင္း
ငါလြမ္းေနမိရဲ႕
ငါလြမ္းေနခဲ့တာ..
ပီဇာနဲ႔ ဟမ္ဘာဂါေတြကို မဟုတ္ဘူး
ဟာဒ္ေရာခ္ကေဖးကို မဟုတ္ဘူး
“ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္” လို႔ အမည္ရတဲ့
၀ီစကီပုလင္းလွလွကို မဟုတ္ဘူး
ေအာင္လက္မွတ္ေတြေနာက္ကို ေလွ်ာက္လိုက္ေနတဲ့
ကၽြန္းတစ္ကၽြန္းကို မဟုတ္ဘူး
မီရွယ္ယိုဆိုတဲ့ ရုပ္ရွင္မင္းသမီးကို မဟုတ္ဘူး
ငါလြမ္းေနခဲ့တာ ..
ကံေခေပမယ့္
ခ်စ္စရာေကာင္းေနတဲ့ တိုင္းျပည္တစ္ျပည္ကိုပါ
ေလျပင္းထန္တဲ့ကမ္းေျခက
ငါ့ရဲ႕ ေျခတံရွည္အိမ္ေလးကိုပါ

“အမ်ိဳးသားက ႏိုင္ငံျခားမွာေလ”  ဆိုၿပီး
ရပ္ကြက္ထဲမွာ တစ္ခ်ိဳ႕ဇနီးမယားေတြ ပါးစပ္အရသာခံၾကတာမ်ိဳးအတြက္နဲ႔ေတာ့
ဒီေနရာကို ငါဘယ္ထြက္လာပါ့မလဲ
မိအိုဖအိုေတြရွိေနစဥ္မွာ
အဆင္ေျပေျပ အေၾကြးကင္းကင္း ရွိေနေစခ်င္တာအတြက္
ငါ့ဆႏၵေတြကို ကြက္မ်က္ခဲ့ရတာပါ
မိသားစုနဲ႔ အိမ္ကို ခြဲခြါခဲ့
သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔တိုင္းျပည္ကို ခြဲခြါခဲ့
အဲဒီအတြက္ရမယ့္ ဆုလာဘ္ဟာ
စကၤာပူက ၾကိမ္ဒဏ္မ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္တန္ရာ
အသားမာတက္ေနတဲ့လက္နဲ႔
ျပကၡဒိန္ေပၚက ေန႕ေတြကို ေရတြက္ရင္း
“ေလယာဥ္ပ်ံေတြျမင္ရင္ အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္”လို႔ ညည္းမိ
ဒါေပမယ့္ သု၀ဏၰသွ်ံမဟုတ္ေတာ့ ..။

ခုေတာ့
အာရွက်ားေတြရဲ႕ပါးစပ္ထဲက
အမဲသားတစ္ဖက္
သြားၾကားညပ္ခဲ့ရင္ခြင့္လႊတ္ပါ
ဒါဟာ ဒ႑ာရီမဟုတ္ပါဘူး
အာရွတိုက္ရဲ႕တစ္ေနရာက
ၿမံဳေနတဲ့အနာေတြပါ
ရင္းေနတဲ့အနာေတြပါ...။

ၾကည္ေမာင္သန္း


Wednesday, October 7, 2015

ဆပ္ကပ္ ပြဲတစ္ခု

လူေကာင္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀မွာ
အေကာင္းဆံုးအစိတ္အပိုင္းဆိုတာ
မႀကီးမက်ယ္တဲ့ ၊ အမည္မေဖာ္တဲ့ ၊ အမွတ္တရၿပဳမေနတဲ့
အႀကင္နာ ၊ ေမတၱာ အၿပဳအမူေလးမ်ားပါ။
( ၀ီလ်ံ၀ါ့ဒ္စ၀ပ္ )




ကြ်န္ေတာ္ လူပ်ဳိေပါက္ အရြယ္ေလာက္က ၿဖစ္သည္။ အေဖ ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ ဆပ္ကပ္ပြဲအတြက္
လက္မွတ္ တန္းစီေနႀကသည္။ အေတာ္ႀကာ ေစာင့္ဆိုင္းၿပီး သည့္ေနာက္တြင္ လက္မွတ္ေပါက္ႏွင့္
 ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႀကားမွာ မိသားစု တစ္ခုသာ က်န္ေလသည္။

သည္မိသားစုကို ႀကည့္ၿပီး ကြ်န္ေတာသေဘာက်ေနမိသည္။ ကေလးခ်ည္း ရွစ္ေယာက္ ပါသည္။
တစ္ေယာက္မွ် ၁၂ႏွစ္ ၿပည့္ေသးပံုမရ။ သူတို႔အၿပင္ေတြႀကည့္ရုံၿဖင့္ပင္ ေငြေႀကးၿပည့္ၿပည့္စံုစံုထဲက
မဟုတ္ေႀကာင္းသိႏုိင္သည္။ အ၀တ္အစားေတြကအဖိုးတန္ထဲက မဟုတ္။
သို႔ေသာ္သပ္သပ္ရပ္ရပ္ရွိသည္။ ကေလးေတြက အမူအရာယဥ္ေက်းသည္။ မိဘမ်ားေနာက္မွာ
 ႏွစ္ေယာက္တစ္တြဲ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ၿပီး တန္းစီေနႀကသည္။ သို႔ေသာ္ႏႈတ္ကမူ ညဘက္တြင္
သူတို႔ႀကည့္ရမည့္ဆပ္ကပ္ လူၿပက္မ်ား ၊ ဆင္လိမၼာမ်ားႏွင့္ အၿခားၿပကြက္မ်ား အေႀကာင္းကို
အားတက္သေရာ ေၿပာဆိုေနႀကသည္။ သူတို႔ေလးေတြခၿမာ ဆပ္ကပ္ပြဲ တစ္ခါမွ်
 ႀကည့္ဖူးႀကဟန္မတူ။ သည္ညကေတာ့ သူတို႔ဘ၀မွာ တကယ့္ အမွတ္တရည ၿဖစ္ေတာ့မည့္ပံုမ်ဳိး။

အေဖႏွင့္အေမက အုပ္စုထိပ္မွာ ၀မ္းေၿမာက္ဂုဏ္ယူသည့္ အသြင္အၿပင္မ်ားၿဖင့္ ရပ္ေနႀကသည္။
ကေလးေတြ၏ မိခင္က ခင္ပြန္းသည္၏လက္ကို ကိုင္လ်က္သူ႕မ်က္ႏွာကို ရႊန္းရႊန္းစားစားႀကည့္ေနပံုမွာ
‘ေမ့ခ်စ္သူလူစြမ္းေကာင္းႀကီး’ဟု ႏႈတ္ခြန္းဆက္သေနဘိသည့္အလား အထင္ႀကီးမႈ ၊ ေလးစားမႈ
လကၡဏာေတြ အၿပည့္ပါသည္။ ခင္ပြန္းသည္ကလည္း ‘အားကိုးစမ္းပါအခ်စ္ရယ္’ ဟု
ခြန္းတုံ႔ၿပန္သည့္ႏွယ္ ဂုဏ္ယူေသာ အၿပံဳးႏွင့္ခ်စ္ႀကည္ႏူးစြာႀကည့္သည္။

သည္အခိုက္ လက္မွတ္ေရာင္းေသာ အမ်ဳိးသမီးက အေဖလုပ္သူအား လက္မွတ္
ဘယ္ႏွစ္ေစာင္ယူမလံလွမ္းေမးသည္။

“ကြ်န္ေတာ္ ကေလးလက္မွတ္ရွစ္ေစာင္နဲ႔လူႀကီးလက္မွတ္ႏွစ္ေစာင္ လိုခ်င္ပါတယ္ ၊
 အဲဒါ မွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တစ္မိသားစုလံုး လာလို႔ရမွာ” သူက တက္တက္ႀကြႀကြပင္ ေၿဖသည္။

အမ်ဳိးသမီးက လက္မွတ္ခ ႏႈန္းထားမ်ား လွမ္းေၿပာသည္။

ဇနီးသည္က သူ႔ခင္ပြန္း၏လက္ကို လႊတ္ခ်လိုက္ၿပီး ေခါင္းလည္းငံု႔သြားသည္။ အမ်ဳိးသား၏ ႏႈတ္ခမ္းေတြတဆတ္ဆတ္ တုန္လာသည္။ သူ ေရွ႕သို႕ အနည္းငယ္တိုးကာ “ဘယ္ေလာက္ဗ်ာ”ဟူ၍ ေမးသည္။

လက္မွတ္ေရာင္းေသာ အမ်ဳိးသမီးက ေစ်းႏႈန္းေတြထပ္ေၿပာသည္။

အေဖလုပ္သူမွာ ပိုက္ဆံ အလံုအေလာက္မပါ။

သို႕ေသာ္ သည္အခ်ိန္က်မွ သူေနာက္ဘက္ လွည့္ကာ ကေလးေတြကိုအေဖ့မွာ ပိုက္ဆံ 
အလံုအေလာက္မပါလို႔ သည္ည ဆပ္ကပ္ႀကည့္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူးဟု သူဘယ္သို႔ 
ေၿပာထြက္ႏုိင္ပါမည္နည္း။

ၿဖစ္ပ်က္ပံု အလံုးစံုကို ၿမင္ကာ ကြ်န္ေတာ့္အေဖအကၤ် ီအိတ္ထဲ လက္ႏႈက္သည္။ ေဒၚလာ
၂၀ တန္ တစ္ရြက္ ထုတ္လာၿပီးေနာက္ေၿမႀကီးေပၚအသာပစ္ခ်သည္။
 (ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ခ်မ္းသာသူမ်ား မဟုတ္ေႀကာင္းႀကားၿဖတ္ေၿပာလိုပါသည္။) 
ထို႔ေနာက္ အေဖပဲ သည္ပိုက္ဆံကိုၿပန္ေကာက္ကာ ကေလးမ်ား ဖခင္ ပခံုးကိုသြားပုတ္ၿပီး
 ေၿပာသည္။ “ဒီမွာခင္ဗ် ၊ ေစာေစာက ခင္ဗ်ားအိတ္ထဲက ထြက္က်သြားတယ္”

အေဖဘာလုပ္သည္ဆိုတာ ထိုပုဂၢိဳလ္ ေကာင္းစြာနားလည္လိုက္ပါသည္။ ဘယ္သူ႕ဆီကမွ
သူ လက္ၿဖန္႔ေတာင္းခံခဲ့သည္ေတာ့မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ဒီလိုအသည္းအသန္ အေရးတႀကီးအခ်ိန္ ၊
 ဖခင္တစ္ေယာက္အေနႏွင့္အရွက္ႀကီး ရွက္ရမည့္အၿဖစ္မ်ဳိး ႀကံဳရအံ့ဆဲဆဲ အခ်ိန္တြင္
မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေပၚေပါက္လာသည့္ သည္အကူအညီအတြက္ သူတကယ္ပဲ 
ေက်းဇူးတင္သြားခဲ့သည္။ အေဖ့မ်က္လံုးအစံုကို သူ စူးစိုက္၍ႀကည့္သည္။
 ေဒၚလာ ၂၀ တန္ ကိုင္ထားေသာ အေဖ့လက္ကို သူလက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ဖ်စ္ညွစ္ဆုပ္ကိုင္ကာ
 တုန္ယင္ေသာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားၿဖင့္ေက်းဇူးတင္စကားဆိုသည္။

“ေက်းဇူးတင္တယ္ဗ်ာ ၊ တကယ့္ကိုေက်းဇူးပါပဲ ၊ ကြ်န္ေတာ္အတြက္ေရာ ကြ်န္ေတာ့္မိသားစု
အတြက္ပါ အဖိုးမၿဖတ္ႏုိင္ပါဘူးခင္ဗ်ာ” သည္လိုေၿပာရင္းသူ႕ပါးၿပင္ေပၚ မ်က္ရည္တစ္ေပါက္
လိမ့္ဆင္းက်လာသည္။

အေဖႏွင့္ကြ်န္ေတာ္ ကားဆီသို႔ လွည့္ၿပန္ကာ အိမ္သို႔ပဲ ေမာင္းလာခဲ့ႀကသည္။ 
အဲသည္ည ဆပ္ကပ္ပြဲသို႔ကြ်န္ေတာ္တို႔ မသြားႀကပါ။ သို႔ေသာ္ သည္ညသည္
အခ်ည္းႏွီး ညေတာ့ လံုး၀မဟုတ္ခဲ့...။
............
မူရင္း။ ။ Dan Clark ၏ The Circus
ဆရာေဖၿမင့္ဘာသာၿပန္လက္ရာေလးပါ။

Monday, October 5, 2015

လြမ္းလုိ႔မဆံုး ေရႊၾကိမ္လံုး

~~

ဆရာ့ထံပါး
ၿမဲခစား၍
ဒို႔မ်ားစာေပ
သင္ေလတုန္းက
တဖုန္းဖုန္းရိုက္
ၾကိမ္လံုးမုိက္ကို
အူလိႈက္သဲလိႈက္မုန္းမိတယ္..။
ဆရာႏွင့္ေ၀း
ၾကိမ္ေလးႏွင့္ကြာ
လူ႔ရြာလူေၿမ
ကိုယ့္ေၿခကိုယ့္ရပ္
ကိုယ့္ဇာတ္ကိုယ္ခင္း
ကိုယ့္မင္းကိုယ္လုပ္
ကိုယ္အုပ္ခ်ဳပ္မွ
ၾကီးလွေမတၱာ
ၿမတ္ဆရာႏွင့္
ဆရာ့လက္သံုး
ေရႊၾကိမ္လံုးကို
မဆံုးေန႔ရက္ လြမ္းမိတယ္…။

ကိုရင္ေရႊဗ်ိဳင္း


Recent Posts

လစဥ္အလုိက္ တင္ခဲ့ေသာ ပိုစ့္မ်ား

Popular Posts

ျမန္မာ့ေျမ

erer-outer'>