အထူးသျဖင့္ လူထုေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းမ်ားထဲတြင္ တဘက္ကႏုိင္ငံ့အေရးကုိ ေဆာင္ရြက္ ရင္း တဘက္ကလည္း စာေပကိစၥမ်ားကုိ ေဆာင္ရြက္ၾကသည့္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို တခုတ္တရေရြးခ်ယ္ၿပီးမွ ေလ့လာမွတ္သား အေလးအနက္ထားခဲ့ၾကဖူးသည္။ ဥပမာ အေနႏွင့္ ဗီယက္နမ္က ဟုိခ်ီမင္း၊ တရုတ္ျပည္က ေမာ္စီတုံး၊ အိႏိၵယက ေနရူး စသည္တို႔ျဖစ္ၾက၏။ ဟုိခ်ီမင္းႏွင့္ ေမာ္စီတုံးက ကဗ်ာေတြေရးခဲ့ၾကၿပီး ေနရူး ကမူ စကားေျပမ်ားကုိေရး၏။
ထုိစဥ္က က်ေနာ္တုိ ့တေတြ အေလးအနက္ထားေလ့လာမွတ္သားခဲ့ရသည့္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားထဲတြင္ က်ေနာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံ၏ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး“ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း” လည္းပါ၀င္ခဲ့၏။ ဗုိလ္ခ်ုဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ႏုိင္ငံ ေရး ကိစၥမ်ားကုိ တဘက္ကေဆာင္ရြက္ရင္း မအားလပ္သည့္ ၾကားက ေဆာင္းပါးႏွင့္ ကုိယ္တုိင္ေရး အတၳဳပၸတိၱ တခ်ိဳ႕ေရးသား ခ်န္ရစ္ႏုိင္သည့္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး တဦးျဖစ္၏။ အထူးသျဖင့္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ဘ၀မွာ ကတည္းက ၿဗိတိသွ်ကဗ်ာဆရာ“ အားနက္စ္ ဟင္နေလ” ရဲ႕“ အႏုိင္မခံ ” ကဗ်ာကုိ ျမန္မာဘာသာျပန္ဆုိခဲ့ သည့္အခ်က္မွာ က်ေနာ္တို႔၏ ႏွလုံးသားကို ဆဲြေဆာင္ကုိင္လႈပ္ႏုိင္ခဲ့၏။
ထုိ႔ေနာက္ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ “ ေက်ာင္းသား၀တၱရား” ေဆာင္းပါး၊ “ႏုိင္ငံေရးအမ်ိဳးမ်ိဳး” ေဆာင္းပါးမ်ားကုိလည္း က်ေနာ္ တုိ ့ၿငိတြယ္ခဲ့ၾက၏။ သို႔ေသာ္ ထုိအခ်ိန္က ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ စာေပလက္ရာမ်ားမွာ ရွာရေဖြရခက္ခဲလွ၏။ တစုတေ၀း တည္း ထုပ္ထုပ္သိမ္းသိမ္း ျပဳလုပ္ထုပ္ေ၀သည့္ စာအုပ္စာတန္းအေနႏွင့္မရိွေသး။ ထုိ ့ေၾကာင့္ က်ေနာ္တို ့မွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ စာေပလက္ရာမ်ားကုိ စိတ္အား ထက္သန္သေလာက္ ျပည့္၀ေအာင္ ရွာေဖြမဖတ္ရွဳႏိုင္ခဲ့။
၁၉၉၈ ခုႏွစ္ထဲတြင္မူ က်ေနာ္တို ့တေတြ အႏွစ္ႏွစ္ အလလ က ေတာင့္တခဲ့ရသည့္ဆႏၵတခုမွာ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ျပည့္၀လာခဲ့ရ၏။ ထိုႏွစ္ထဲတြင္ “ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ စာေပလက္ရာ” စာအုပ္ထြက္ရွိ လာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ စာေပလက္ရာမ်ားကုိ ယခုကဲ့သို႔ တလုံးတစည္းတည္း စာအုပ္တအုပ္ အေနႏွင့္ စုေဆာင္း ႀကိဳပမ္းခဲ့သည့္ပုဂၢိဳလ္မွာ ဆရာ ‘ ျမဟန္ ’ ( တကၠသိုလ္မ်ား သမိုင္း သုေတသနဌာန အႀကီး တန္း သုေတသနမွဴး) ျဖစ္၏။
“ဗုိလ္ခ်ုဳပ္ေအာင္ဆန္္း၏ စာေပလက္ရာ”စာအုပ္တြင္ တကၠသိုလ္မ်ား သမိုင္းသုေတသနဌာန ညြန္ၾကားေရး မွဴး ေဒၚနီိနီျမင့္က ဥေယ်ာဇဥ္ေရး၏။ နိဒါန္းစာကိုမူ ဆရာ ျမဟန္ ကေရး၏။ ဤစာအုပ္တြင္ “ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ၏ စာေရး၀ါသနာ” ၊ “ေဆာင္းပါးအႏွစ္ခ်ဳပ္မ်ား ” ႏွင့္ “ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေျပာေသာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ရုပ္ပုံလႊာ” ေဆာင္းပါး( ၃ ) ပုဒ္မွာမူ ေရးသူ အမည္ မပါရွိဘဲ ေဖၚျပထားသည္ကုိေတြ ့ရ၏။ သုိ႔ေသာ္ ဤေဆာင္းပါး မ်ားတြင္ပါရွိသည့္ အတြင္းစာသားတခ်ိဳ ့အေပၚမူတည္ကာ၊ ဤစာအုပ္ကုိႀကိဳးပမ္းစုစည္းသူ ဆရာ‘ ျမဟန္ ’ ကုိယ္တုိင္ ပင္ျဖစ္မည္ဟု ယူဆရ၏။သို႔ေသာ္စာေရးသူအမည္ မေဖၚျပသည့္ေဆာင္းပါး မ်ားျဖစ္သည့္တုိင္ ဤေဆာင္းပါး မ်ားမွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏စာေပလက္ရာမ်ားအေပၚ စာဖတ္သူမ်ား ပုိမိုနားလည္ခံစား ႏုိင္ရန္အေထာက္အကူျပဳသည့္အတြက္ကုိမူ ေက်းဇူးတင္ရမည္ျဖစ္၏။
* * * * * * *
“ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏စာေပလက္ရာ” စာအုပ္တြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ “အယူအဆေရးရာ ကိစၥမ်ား”ကုိေတြ ့ ရသည္။ ထိုအယူအဆေရးရာကိစၥမ်ားမွာ ေက်ာင္းသားမ်ား တူညီ၀တ္စုံ၀တ္သင့္၊ မသင့္ကိစၥမွ အစ ဘ၀ လမ္းညြန္ အယူအဆကိစၥအထိ က်ယ္က်ယ္ျပန္ ့ျပန္႔့ပါ၀င္၏။
ဥပမာ“ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ” အဂၤလိပ္လိုေရးသား သည့္ Freedom 0f Dress in School ေဆာင္းပါး ႏွစ္ပုဒ္ တြင္ ဦးသန္ ့၏ “ဂႏၱေလာက” မဂၢဇင္းတြင္ ေရးသည့္ “ From my School Window ” ေဆာင္းပါး အေပၚျပန္လည္ ေခ်ပေရးသားသည့္ေဆာင္းပါးျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား တူညီ၀တ္စုံ၀တ္ေစသည့္ကိစၥမွာ လြတ္လပ္မႈမရွိျခင္း ကုိ ျပဆုိျခင္းမဟုတ္ဘဲ စည္းလုံးမႈႏွင့္ခ်စ္ ခင္ရင္းႏွီးမႈ စိတ္ဓာတ္တုိ ့ကုိပြားေစေၾကာင္း ေခ်ပသည့္ေဆာင္းပါးျဖစ္၏
ထိုစဥ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွာ အသက္ ( ၂၀ ) အရြယ္သာရွိေသး၏။ အေျခခံသည့္အေၾကာင္းအရာမွာျမင့္၏။ အမ်ိဳးသား ဓေလ့ ထုံးစံအယူအဆမ်ားအေပၚ လူငယ္မ်ားမည္ကဲ့သုိ ့ခံယူက်င့္သုံးသင့္ေၾကာင္း တင္ျပေဆြးေႏြးသည့္ ေဆာင္းပါး ျဖစ္သည္။ စိတ္၀င္စားဖြယ္ေကာင္းလွသည့္အခ်က္မွာ ဤေဆာင္းပါး၌ “ဗုဒၶ” ၏“ ကာလမသုတၱန္” လာ အယူ အဆကုိအေလးအနက္ထား တင္ျပေဆြးေႏြးသည့္အခ်က္ျဖစ္၏။ ယင္းအယူအဆမွာ “ ၀ိဘဇၹ၀ါဒ ” ျဖစ္၏။ “ဗုဒၵ၀ါဒ” ၏ အႏွစ္ျဖစ္၏။ အယူ၀ါဒတစ္ခု၏ အမွားအမွန္ကုိေ၀ဖန္ပုိင္းျခားၿပီးမွသာ လက္ခံ က်င့္သုံးသင့္ေၾကာင္း ေထာက္ျပသည့္ေဆာင္းပါးျဖစ္၏။
“ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ စာေပလက္ရာ”ကို ဖတ္ၿပီးဗုိလ္ခ်ဳပ္၏အယူအဆေရးရာ အတုိင္းအဆ အတိမ္အနက္ ကုိခန္ ့မွန္းလုိ ့ရသည့္ ေနာက္ထပ္ ဥပမာရွိပါေသးသည္။ “ေက်ာင္းသား၀တၱရား” ေဆာင္းပါးျဖစ္၏။
ဤေဆာင္းပါး၏ အႏွစ္သာရမွာ( ၂ )ခ်က္ရွိ၏။( ၁ ) အခ်က္မွာ ပညာေရး၏ သေဘာသကန္ကုိ ဖြင့္ဆုိျခင္းျဖစ္ၿပီး (၂)အခ်က္မွာေက်ာင္းသားမ်ားထားရွိရမည့္ ပညာသင္ၾကားေရးဆုိင္ရာ အလုပ္္ လမ္းညႊန္ျဖစ္၏။ ပထမ အခ်က္ အရ ပညာေရး၏သေဘာသကန္ကုိဖြင့္ဆိုရာ၌ “ပညာစစ္” ဆုိသည္မွာ ပညာသင္ၾကားေရးလြတ္လပ္ခြင့္ Academic Freedom ရွိမွသာ စစ္မွန္သည့္ ပညာေရးျဖစ္ေၾကာင္း ဖြင့္ဆိုခ်က္ျဖစ္၏။
ေနာက္ တခ်က္မွာ ေက်ာင္းသားမ်ား၀တၱရားမွာအတန္းစာက်က္၍ စာေမးပဲြေအာင္ရုံမွ်ႏွင့္ တာ၀န္ေက်ပြန္သည္ မဟုတ္။ ေလာက ေရး၊ ဓမၼေရးႏွင့္ျပႆနာအရပ္ရပ္တုိ႔ကုိ စိစစ္ေ၀ဖန္ေၿဖရွင္း တတ္ေသာပညာမ်ိဳးကိုရေအာင္ ဆည္းပူးၾကရမည္ဟူသည့္အလုပ္လမ္းညႊန္ အယူအဆျဖစ္၏။ တနည္းအားျဖင့္ဆုိလ်င္ ေက်ာင္းသားဟူသည္မွာ ပညာေရးတြင္မက ေလာကေရးကုိပါေလ့လာပါ၀င္ ဆင္ျခင္လုပ္ကုိင္ရမည့္ ၀တၱရားရွိသည္ ဟူသည့္ အယူအဆ ပင္ျဖစ္ သည္။ အမွန္စင္စစ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ “ေက်ာင္းးသားမ်ား ႏုိင္ငံေရးႏွင့္ မသက္ဆိုင္၊ ပညာေရး သက္သက္သာေလ့လာ ပါ၀င္ရမည္” ဟူသည့္ အယူအဆကို လက္မခံခဲ့ေၾကာင္း အထင္အရွားေတြ ့ရသည့္ ေဆာင္းပါးျဖစ္၏။
အယူအဆေရးရာအရ ေနာက္ထပ္ဥပမာတခုရွိပါေသးသည္။ “ႏုိင္ငံေရးအမ်ိဳးမ်ိဳး”ေဆာင္းပါးျဖစ္၏။ ဤေဆာင္းပါး တြင္ အဓိကအားျဖင့္အခ်က္( ၂ )ခ်က္ကုိေတြ ့ရ၏။ ပထမအခ်က္မွာ“ႏုိင္ငံေရးဆိုသည္မွာ လူမႈသူမႈကိစၥအားလုံး ပင္ျဖစ္၏”ဟု ဗုိလ္ခ်ဳပ္က ယူဆ၏။ ထုိစဥ္က ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္တခ်ိဳ ့ႏုိင္ငံေရးလုပ္ရင္း ႏုိင္ငံေရးအရႈပ္ အေထြး မ်ားၾကားညပ္ေနသည့္အခါ “ႏုိင္ငံေရးဆုိသည္မွာ ညစ္ပတ္သည့္အလုပ္ျဖစ္သည္၊ ကုသုိလ္ တပဲ ငရဲ တပိႆာ အလုပ္ျဖစ္သည္” ဟူေသာစကားေျပာၾကသည္ကုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္က ကန္႔ကြက္၏။“ႏုိင္ငံေရးသည္ ေလာကီ ေရး ပင္ျဖစ္၏။ လူေတြသည္ျပဳျပင္လုိ ့ရ၏။ ျပဳျပင္လို၏။ တုိးတက္လုိ၏။ ဤအခ်က္မွာ ထင္ရွားေနေပၿပီ။ စင္စစ္ ႏုိင္ငံေရးမွာ ထုိျပဳျပင္တုိးတက္လိုသည့္္ ပင္မတရားႀကီးတရပ္ပင္ျဖစ္၏” ဟုအခိုင္အမာ ျမဳင့္တင္ေရးသားလိုက္၏။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ အယူအဆေရးရာကုိသိရွိႏုိင္သည့္ေနာက္ဆုံးဥပမာမွာ “စာေပေရးရာ အယူအဆ”ျဖစ္၏။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္သည္ စာေပေရးရာအယူအဆကုိ ေဖၚျပသည့္ေဆာင္းပါးတပုဒ္ကုိေရးခဲ့သည္ကားမွန္၏။ သို ့ေသာ္ ထုိ ေဆာင္းပါးကုိ မည္သည့္ေနရာဌာနတြင္ ေဖၚျပခဲ့သည္ကုိလည္းေကာင္း၊ ေဆာင္းပါ၏ ေခါင္းစဥ္ကုိ လည္းေကာင္း မွတ္တမ္း မွတ္ရာအရ မရွိႏိုင္ခဲ့ပါ။
ဗုိလ္မွဴးႀကီး‘ ဘုိ ’ ဆုိသူက ၁၉၄၉ ခုႏွစ္တြင္ထုတ္ေ၀သည့္“အုိးေ၀မဂဇင္း” ၌ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ စာေပ အယူ အဆဆုိင္ရာေဆာင္းပါးကုိ ေဖၚျပေပးခဲ့သျဖင့္သာ လူအမ်ား ဖတ္ၾကရျခင္းျဖစ္၏။ ဤေဆာင္းပါးတြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း ၏ စာေပအယူအဆမွာ“မိမိေရးလိုက္သည့္စာေပသည္ အၿမဲတမ္းရွင္သန္ေနရမည္၊ အဖ်က္သေဘာ မပါဘဲ အျဖစ္သေဘာႏွင့္ အျပဳသေဘာပါေစရမည္၊ ေခတ္မီ၍ ျပဳျပင္ဖန္တီးျခင္းသေဘာ ပါေစရမည္၊ ရွိရင္းစြဲ အရာ တစ္ခုကုိ ပ်က္မသြားေစဘဲ ညံ့မသြားေစဘဲ ပုိ၍ ေကာင္းမြန္ လာေစ ရမည္၊ ေခတ္အလုိက္ လူ ့ေလာက တုိး တက္ေရးကို အားေပးသည့္ စာေပမ်ိဳး ျဖစ္ေစရမည္၊ စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားကို တစ္ေန ့ထက္တစ္ေန ့တုိးတက္ႀကီး ပြား ေစေမည့္ စာေပမ်ိဳး ျဖစ္ရမည္ ” ဟုေရးသားခဲ့၏။
ဤသည္တို႔မွာ “ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏စာေပလက္ရာ” စာအုပ္မွရရွိသည့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ အယူ အဆ ေရးရာအပုိင္း ဥပမာတခ်ိဳ႕ပင္ျဖစ္သည္။
* * * * * * *
“ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ စာေပလက္ရာ” စာအုပ္ကိုဖတ္လ်င္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ အေတြးအေခၚအယူအဆပိုင္း အေျခေနကုိ က်ေနာ္တုိ႔့ေလ့လာလုိ ့ရႏုိင္၏။ ထို႔အျပင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ စာေရးနည္းအတတ္ပညာ အေျခေနကုိလည္း ေလ့လာႏုိင္၏။ တနည္းအားျဖင့္ဆုိလ်င္ အေၾကာင္းအရာႏွင့္ အတတ္ပညာႏွစ္ခု စလုံး ေလ့လာခြင့္ရႏုိင္၏။
“ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ စာေပလက္ရာ” စာအုပ္ထဲမွ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ အယူအဆေရးရာပုိင္းကုိ က်ေနာ္ အထက္ တြင္တင္ျပခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ ဤေနရာတြင္မူ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ စာေရးနည္း အတတ္ပညာ အေျခအေနကုိ ေလ့ လာၾကည့္မိသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ စာေရးနည္း အတတ္ပညာ( ၀ါ ) ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ စာေရးနည္း အတတ္ ပညာၾကြယ္၀မွဳ၊ မၾကြယ္၀မွဳကုိေလ့လာလုိလွ်င္“ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏စာေပလက္ရာမ်ား”စာအုပ္ထဲ တြင္ပါရွိသည့္“ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္းဆန္း၏ ကုိယ္ေရး အတၳဳပၸတၱိ” ေဆာင္းပါးကုိက်ေနာ္ညႊန္းရပါလိမ့္မည္။ ဤ ေဆာင္းပါးမွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းက သူကုိယ္တုိင္ျပန္ေရးခဲ့သည့္ အတၳဳပၸတၱိေဆာင္းပါးျဖစ္သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ကုိယ္ေရးအတၳဳပၸတၱိေဆာင္းပါးအစမွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက သူေမြးဖြာခဲ့သည့္ နတ္ေမာက္ျမိဳ႕ အိ္မ္ႀကီးတအိမ္၏ အေနာက္ဘက္ အေဆာင္ငယ္ကေလး အေၾကာင္းကုိေရး၏။ ေရးပုံေရးနည္း က ဆန္းသည္။
ပထမဦးစြာနတ္ေမာက္ၿမိဳ႕၏ ဖဲြ ့စည္းပုံကုိေရး၏။ မီးရထားဘူတာရုံတခုကိုေရး၏။ ထုိ႔ေနာက္ ဘူတာ၏ ၀ဲယာ ပတ္လည္မွ ေျမပဲခင္း ႏွမ္းခင္းမ်ားဆီ ေရာက္၏။ ထုိမွတဖန္ ေတာရကမၼဌာန္းေက်ာင္း၊ ထုိမွ ခေပါင္းကုန္း(သို႔) နက်ားထူးရြာစု၊ ထုိ႔့ေနာက္ေနာက္ထပ္ ရြာစု (၂ )ခု ၊ ထုိ႔ေနာက္ေလာကဓာတ္ ျမန္မာအထက္တန္းေက်ာင္း၊ ထုိ ့ ေနာက္ ငါးရက္တေစ်း၊ ပုလိပ္ဂိတ္တန္းလ်ား ၊ စာတုိက္၊ ၿမိဳ ့အုပ္ရိုး အစရွိသည္တို ့ကုိတဆင့္ၿပီး တဆင့္ေရးသြား ခဲ့၏။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ္ၿမိဳ ့ရြာမႀကီးထဲက ဧရာမ အိမ္ႀကီးတအိမ္ကုိဆုိက္၏။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ကား ထုိ အိမ္ ႀကီး၏ ေနာက္ေဖး အေဆာင္ငယ္တြင္ေမြးဖြား ခဲ့ေလသည္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ သူေမြးဖြားခဲ့ရာ အိမ္အုိႀကီး၏ ေနာက္ေဖးအေဆာင္ေလးဆီေရာက္ေအာင္ စာဖတ္သူ မ်ားကုိတဆင့္ၿပီးတဆင့္လမ္းညႊန္ေခၚေဆာင္သြားသလိုေရးေလသည္။ စာဖတ္သူမွာ တေနရာၿပီး တေနရာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းဦးေဆာင္ေခၚငင္ရာေနာက္ တေကာက္ေကာက္လိုက္ခဲ့ရ၏။ စာဖတ္သူမွာ ကုိယ္တုိင္လမ္း ေလွ်ာက္ၿပီးလုိက္လာခဲ့ရသလို ယာခင္းမ်ားကုိျဖတ္ခဲ့ရ၏။ ရြာစုတခ်ိဳ ့ကုိျဖတ္ရ၏။ ပလိပ္တန္းလ်ား၊ စာတိုုက္တို႔့ ေရွ ့မွျဖတ္ရ၏။ စာပုိဒ္ဆုံးခါနီးၾကမွ အိမ္ႀကီး တအိမ္၏ ေနာက္ေဖးအခန္းငယ္ဆီ ေရာက္လာေလသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ စာေရးနည္းအတတ္ပညာအားေကာင္းမွဳေၾကာင့္ နတ္ေမာက္ၿမိဳ ့ကေလးကုိ မ်က္စိထဲဲတြင္ ထင္ထင္ရွားရွားျမင္လာရေလသည္။ ဤေရးဟန္ အဖဲြ ့အႏြဲ ့မွာ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ အေနအထားကုိ ေဖၚျပ ေသာ ေရးနည္းေရးဟန္ျဖစ္၏။
ဤ ကုိယ္တိုင္ေရးအတၳဳပၸတၱိထဲမွာပင္ ဇာတ္ေကာင္စရုိက္ အဖဲြ ့အႏြဲ ့တခ်ိဳ ့ကုိလည္း ထင္းထင္းျပက္ျပက္ ေတြ ့ရ၏။ ဥပမာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက သူ၏ ငယ္စဥ္ဘ၀ စိတ္ေနစိတ္ထားႏွင့္ စရုိက္ကုိေဖၚျပရာ၌ တျခား ဇာတ္ေကာင္ တဦး ႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္တြဲဖက္ၿပီးမွ ေဖၚျပ၏။ အထူးသျဖင့္ သူ၏ စိတ္ထား စရုိက္ႏွင့္ဆန္ ့က်င္ဘက္ သဏၠာန္ျဖစ္သည့္ တျခားဇာတ္ေကာင္တဦးႏွင့္ ယွဥ္တဲြ ေဖၚျပျခင္းျဖင့္ သူ၏ စရိုက္ကုိေပၚလြင္ေစခဲ့၏။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက သူ၏ ငယ္စဥ္ ဘ၀ အေျခအေနကုိ အခုလိုေရးခဲ့ေလသည္။
“က်ေနာ္၏ အထက္အစ္ကုိ ကုိေအာင္သန္းႏွင့္ က်ေနာ္မွာ အသက္ ၃ ႏွစ္ခဲြ ၄ ႏွစ္မွ်ကြာ၏ ။ သူႏွင့္က်ေနာ္ကား ငယ္ငယ္က ရန္ျဖစ္ဘက္ျဖစ္၏ ။ သူကား လက္ျမန္၏ ။ က်ေနာ္ကား အားႀကီး၏ ။ မခ်ိန္မဆ လက္လြတ္စပယ္ လုပ္တတ္၏ ။ သူကား ႏု၏ ။မင္းသားက်ခ်င္၏ ။ က်ေနာ္က ၾကမ္း၏ ။ သူသည္ အစားအေသာက္ အေနထိုင္မွ စ၍ သပ္ရပ္၏ ။ အစားဆုိလည္ အစားတုိင္းမစား ၊ စားေသာက္ေနသည့္အခါ အစာေျမႀကီးေပၚသို ့က်သြားလွ်င္ သူသည္ မစားေတာ့၊ က်ေနာ္ က ဖုတ္ဖက္ခါ၍ စားႏုိင္လွ်င္စား၏ ။ သူကား အ၀တ္မ်ားကုိ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၀တ္တတ္၏ ။ က်ေနာ္ကား မ၀တ္တတ္ ။ ျမန္ျမန္ညစ္ေအာင္ ၀တ္တတ္၏ ။ သူသည္ ေျမႀကီးၾကမ္းမ်ားေပၚတြင္ မည္သည့္အခါမွ တုံးလံုးမလဲွ၊ က်ေနာ္ကား ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ လွဲဖူး၏ ။ သူကား ပါး၏ လွ်င္၏ ။ က်ေနာ္ကား ထူ၏ ေအး၏” ဟုေရးေလသည္။
ဤ ေဆာင္းပါးထဲ၌ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ႏွလုံးသားကုိ အထင္ရွားဆုံး ေဖၚျပႏုိင္သည့္ စာေၾကာင္း တေၾကာင္းကုိ ေတြ ့ရ၏။ “ စိမ္းလန္း စိုေျပ က်ယ္ျပန္ ့ေသာ ေရေျမရိုင္းေပၚတြင္ လက္ပမ္းေပါက္ခတ္၍ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ျမဴးထူးေအာ္ဟစ္ေနလိုသည္” ဟူေသာစာေၾကာင္းျဖစ္၏။
“ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ စာေပလက္ရာ” စာအုပ္ကုိဖတ္ၿပီးေနာက္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္သည္ကား “အေတြးေကာင္း၊ အ ေရးေကာင္းသူ” တဦးျဖစ္သည္ကုိ က်ေနာ္မျငင္းႏုိင္ေတာ့။
* * * * * * *
“ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ စာေပလက္ရာ” စာအုပ္မွာ အက်ိဳးေက်းဇူးႀကီးမားလွသည္ကုိ က်ေနာ္ ၀န္ခံသည္။ စာအုပ္တအုပ္ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကသည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားအေပၚေလးစားမိသည္။ ထုိပုဂၢိဳလ္ မ်ား၏ ‘ေစတနာ ’ ကုိက်ေနာ္တန္ဖိုးထား၏။ သို့ေသာ္ ျဖည့္စြက္အၾကံျပဳလိုသည့္ အခ်က္တခ်က္ေတာ့ ရွိပါသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀က ကဗ်ာတပုဒ္ကုိျမန္မာဘာသာျပန္ဆုိခဲ့ဖူး၏။ လူ အေတာ္ မ်ားမ်ားသိထားၾကၿပီးျဖစ္ပါသည္။ ၿဗိတိသွ်ကဗ်ာဆရာ ‘ အားနက္စ္ ဟင္နေလ ’ ရဲ႕ “အႏုိင္မခံ ” ကဗ်ာျဖစ္၏။ ယင္းဘာသာျပန္ကဗ်ာကုိလည္း ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္္ဆန္း၏ စာေပလက္ရာတခုအျဖစ္ထည့္သြင္းေဖၚျပ သင့္သည္ဟုက်ေနာ္ယူဆမိသည္။ အမွန္စင္စစ္ ဘာသာျပန္ အတတ္ပညာမွာလည္းအႏုစာေပေရးရာ ကိစၥတခု သာ ျဖစ္သည္ဟု က်ေနာ္ယူဆမိသည္။ မူရင္းမွာ ဘာသာျပန္သူႏွင့္မသက္ဆုိင္ေသာ္ျငားလည္း ဘာသာျပန္ဆုိရသူ၏ အရည္အခ်င္းေပၚ မူတည္ၿပီး ေအာင္ျမင္ေသာ စာေပလက္ရာတခုျဖစ္လာႏုိင္သည္ကုိမူ သတိျပဳရမည္ ျဖစ္ သလို ဘာသာျပန္ ဆရာမ်ားေၾကာင့္ လူမ်ိဳးမ်ားအခ်င္းခ်င္း ယဥ္ေက်းမွဳေပါင္းကူးယွက္ႏြယ္တုိးတက္လာေစသည္ ကုိ လည္း အသိအမွတ္ျပဳၾကရမည္ျဖစ္၏။
ဤစာအုပ္ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကသည္ပုဂၢိဳလ္မ်ားက ‘အႏုိင္မခံ ’ ဘာသာျပန္ကဗ်ာကို မူရင္း ဖန္တီး သူမဟုတ္ ဟူေသာအယူအဆျဖင့္ တမင္ခ်န္ထားခဲ့သည္ေလာ၊ သို႔တည္းမဟုတ္ ပညာရွိ သတိျဖစ္ခဲ ဆိုသလို ေမ့ေလ်ာ့က်န္ခဲ့သည္ေလာ က်ေနာ္မသိ။ က်ေနာ္ကေတာ့ သည္ဘာသာျပန္ ကဗ်ာကုိလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ၏ စာေပလက္ရာတခုအျဖစ္ထည့္သြင္းေဖၚျပေစခ်င္၏။
“ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ စာေပလက္ရာ”စာအုပ္ကုိဖတ္ၿပီးေနာက္ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း ၏ အေတြးအေခၚအယူအဆႏွင့္ စာေပအတတ္ပညာရပ္မ်ားကုိ တစုံတရာေလ့လာေတြ ့ထိ ႏုိင္သည့္အတြက္ ေက်နပ္ဂုဏ္ယူရသည္မွာမွန္၏။ သုိ႔ေသာ္ တၿပိဳင္နက္တည္း ဆိုသလို ေၾကကဲြ၀မ္းနည္းမိသည့္ အခ်က္တခ်က္လည္းရွိပါေသးသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ေနာင္တခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ ႏုိင္ငံေရးနယ္ပယ္မွထြက္ကာ စာေရးဆရာတဦးအေန ႏွင့္ ဘ၀ နိဂုံးခ်ဳပ္ခ်င္သည့္ စိတ္ဆႏၵျပင္းျပခဲ့သူျဖစ္၏။ သူ၏ ဤစိတ္ဆႏၵကို အသိမိတ္ေဆြမ်ားအား မၾကာခဏ ထုတ္ေဖၚ ေျပာဆိုခဲ့သူျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ႀကီးမားေလးနက္လွသည့္ ဤ ပုဂၢလိက စိတ္ဆႏၵမွာမူ မျပည့္၀ ႏုိင္ခဲ့ရွာပါ။
၁၉၄၇ ခု၊ ဇူလိုင္လ ( ၁၉ )ရက္၊ သူ အသက္ ( ၃၂ ) ႏွစ္ အရြယ္တြင္ မသမာသူတို႔၏ လုပ္ၾကံ သတ္ျဖတ္မႈ ကုိ ခံ ခဲ့ရ၏။ တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးကုိပင္ျမင္ေတြ ့ခြင့္မရခဲ့ရွာပါ။ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ စာေပလက္ရာမ်ားမွာ အေရအတြက္နည္းပါး၏။ ႀကီးမားမ်ားေျမာင္လွသည့္ ႏုိင္င့ံလြတ္လပ္ေရးကိစၥမ်ားၾကားမွပင္ ဤအေရအတြက္နည္းပါလွသည့္ စာေပလက္ရာတခ်ိဳ ့ကုိ ႀကိဳးစားဖန္တီးခဲ့ရရွာသည့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအား က်ေနာ္ေလးစားမိသည္။ ထုိ႔အျပင္ဘ၀ကုိစာေရးသူတဦး၏ ဘ၀ႏွင့္သာနိဂုံးခ်ဳပ္ရန္ စိတ္အားထက္သန္ခဲ့သူ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး၏ ႏွလုံးသားကုိမူ ပုိၿပီးေလးနက္မိေပ၏။
......................
ဧရာ၀တီီ ဂ်ာနယ္္
No comments:
Post a Comment