ေညာင္ေစ့အလွဴ ( ယဥ္မင္းဦး - ေဆးတကၠသိုလ္ )

ဤအခ်ိန္ေရာက္လွ်င္ ဤေနရာ၌ မုန္႕ဟင္းခါးနံ႔ ေမႊးေမႊးေလးကေနရာယူထားတတ္သလို 
မုန္႔ဟင္းခါးေရာင္းသူ ေဒၚတင္တင္၏စကားသံမ်ားၿဖင့္လည္းစည္ကားေနၿမဲ ၊၊ေဒၚတင္တင္သည္ 
သူမ ၿပဳခဲ့ဖူးေသာ အလွဴမ်ားအေၾကာင္းကို အာေပါင္ အာရင္းသန္သန္ၿဖင့္ ေၿပာၿပေနတတ္သည္၊၊

သူမအလွဴအတန္းၿပဳရတာမည္မွ်၀ါသနာပါေၾကာင္း သူမလွဴလွ်င္ကိန္းဂဏန္းအၾကီးစားမ်ားၿဖင့္ 
ရက္ရက္ေရာေရာမၾကာခဏလွဴတတ္ေၾကာင္းမ်ားကို ထပ္တလဲလဲေၿပာတတ္သည္ ။ 
သူမကၾကြားေနၿခင္းမဟုတ္ပဲ လူအမ်ားသာဓုေခၚေစနိုင္ဖို႔ ေၿပာၿပေနရၿခင္းၿဖစ္သည္ 
 ဟုလည္းေၿပာၿပတတ္ေသးသည္။
ယခုလည္းနိုင္ငံေက်ာ္ဆရာေတာ္ၾကီးတစ္ပါးအား ကံထပ္မဂၤလာ အလွဴၿပဳလုပ္ေပးလိုေသာ သဒၶါတရား
 ၿပင္းၿပလြန္းသၿဖင့္ သူမၾကိဳးစား ပမ္းစား တန္းစီေနရာယူခဲ့ရပံု ၊ စာရင္းေပးခဲ့ ပံုတို႔ကို အေသးစိတ္
ရွင္းၿပေနသၿဖင့္ မုန္႕ဟင္းခါးစားရင္း စားသံုးသူ ေဖာက္သည္မ်ားမွာ တအင္းအင္းနွင့္ 
အင္းလိုက္ေနၾကရသည္။ လက္ေကာက္မ်ားခါရမ္းသံ တခၽြင္ခၽြင္နွင့္အၿပိဳင္ ေဒၚတင္တင္၏ ေရပက္မ၀င္ စကားသံမ်ားက တရစပ္။၎ကံထပ္မဂၤလာအလွဴၿပဳလွ်င္ အနည္းဆံုးေတာ့ေငြက်ပ္ သိန္းဂဏန္းကို 
ဆယ္နွင့္ခ်ီ၍ အကုန္က်ခံလွဴနိုင္မွ လွပ ခမ္းနားေသာ အလွဴၿဖစ္မွာမို႕ သူမမွာေငြစုေဆာင္းေနရပါသတဲ့။ 
ကိုယ့္အလွည့္မက်ေသးေပမဲ့ ကိုယ့္ေရွ႕ကလူေတြ ၿပဳသမွ်ေကာင္းမွဳ ကုသိုလ္တို႔ကို သူမ ၀မ္းသာအားရ 
သာဓုေခၚလိုက္ရတာ အေမာပါ ပဲတဲ့။
ဒါက မုန္႕ဟင္းခါးၾကိဳက္္ေသာအိမ္ရွင္မ မ်ားသာမက ဆိုင္နားနီးခ်င္းမ်ားပါ ေန႕တဓူ၀ မွန္မွန္ၾကားေန
ရေသာ ေဒၚတင္တင္၏ က်ယ္ေလာင္ က်ယ္ေလာင္ အသံမ်ားပါပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕က မုန္႕ဟင္းခါးေရာင္းေနရ
 ေသာ္လည္း အလွဴဒါနအတြက္ဆို နွစ္ေထာင္းအားရ ရွိလွေသာ ေဒၚတင္တင္ကိုခ်ီးက်ဴး အားက်ေနၾကသည္ ။သဒၶါတရားအားေကာင္းလွေသာ ပါရမီရွင္ေပပဲဟု သူမကို ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကေသာ ၊ ၾကည္ညိဳေလးစားၾက
သည္ဟု အဓိပၸါယ္ သက္ေရာက္ဟန္ရွိေသာ မ်က္လံုးအစံုမ်ား.....။
သူမကလည္းဂုဏ္ယူ ၀င့္ၾကြားေနေသာ မ်က္လံုးတစ္စံုနွင့္ ရဲရဲရင့္ရင့္ ရင္ဆိုင္ၿပန္ၾကည့္သည္။
ေဟာ..........ေၿပာရင္းဆိုရင္း မုန္႕ဟင္းခါးစားမည့္သူတစ္ဦး၀င္လာသည္။ခါးကိုင္းကိုင္းနွင့္ အဘိုးအို တစ္ဦး၊ ထိုအဘိုးအို၀တ္ဆင္ထားေသာ ဂ်ပ္ခုပ္ အကၤ်ီက အေရာင္မပီၿပင္ေတာ့။ေက်ာတစ္ၿပင္လံုး ဖာေထးရာ 
ဗရပြနွင့္။
အ၀တ္အစားႏြမ္းပါးရသည့္အထဲ အပိန္ပိန္ အလိမ္လိမ္ ဒန္ခ်ိဳင့္အေဟာင္းေလး တစ္ခု ကိုင္ထားသည္။
" အဖိုး ဗိုက္ဆာလြန္းလို႔ မုန္႕ဟင္းခါးေလးတစ္ရာဖိုးေလာက္ ေရာင္းေပးပါကြယ္ ၊ အိမ္ကထမင္းၾကမ္းခဲနဲ႕ ဟင္းလုပ္စားခ်င္လို႕ပါ ၊အဘမွာ ေငြတစ္ရာပဲ ရွိလို႔ပါေနာ္ "
"ဟာ...........ဒီေလာက္ကုန္ေဈးနွဳန္းၾကီးေနရတဲ့ ေခတ္ၾကီးမွာ မုန္႔ဟင္းခါးတစ္ပြဲ နွစ္ရာေရာင္းတာေတာင္ သိပ္မၿမတ္လို႕ ေဈးတင္ေရာင္းရမလား စဥ္းစားေနတာ ၊ဆီေဈးကၾကီး မုန္႕ဖတ္ေဈးကၾကီး ငါးေဈးကၾကီးသနဲ႔ နားမလည္ဘူးလား ဒီအဘိုးၾကီး ၊ သြား..........သြား ...........မေရာင္းနိုင္ဘူး "

ေဒၚတင္တင္၏ စိတ္ဆိုး မာန္ဆိုး ေငါက္ငမ္းၿမည္တမ္း လိုက္သံအဆံုးမွာ ေခါင္းငိုက္စိုက္ ငိုက္စိုက္နွင္႕
 အဘြားအို ပိန္ပိန္ေလးတစ္္ဦး ဆိုင္ထဲကိုေရာက္လာေလသည္။ ဇရာ၏ အထုအေထာင္းကို 
အေတာ္ခံေနရသည့္ ရုပ္သြင္ကအထင္းသား။ ၾကိမ္ၿခင္းေတာင္း မည္းညစ္ညစ္တစ္လံုးကို လက္မွာ
ခ်ိတ္လွ်က္။ အိုဇာတာမေကာင္းရွာပဲ ဘဝကို ဆင္းရဲက်ပ္တည္းစြာ ုုရုန္းကန္ေနရပံုပါ။ 
အဘြားအို၏ေခါင္းထက္မွ ဆံပင္ၿဖဴၿဖဴ လိွုင္းတြန္႔ေလးမ်ားမွာ ဖြာလန္ၾကဲ လွ်က္။

"အေမ့မွာ ပိုက္ဆံတစ္ရာပဲရွိလို႔ မုန္႕ဟင္းခါးေလး တစ္ရာဖိုးေလာက္ေရာင္းေပးပါကြယ္ ၊ 
အေမ ေနမေကာင္းၿဖစ္ၿပီး ခံတြင္းပ်က္ေနလို႕ အစားမစားနိုင္တာၾကာပါၿပီ။ အခု မုန္႕ဟင္းခါးအနံ႕ေလး
ရလို႕မုန္႕ဟင္းခါးစားခ်င္စိတ္ ေပါက္လာလို႕ပါ။ပိုက္ဆံကလည္း တစ္ရာၿပည့္ေအာင္ေတာင္
 မနည္းရွာၿပီးေပးရတာပါကြယ္"
"လာၿပန္ၿပီတစ္ေယာက္ ၊ အိုၾကီးအိုမေတြမ်ား သိပ္ခက္တာပဲ ၊နားလည္မွဳကိုမရွိၾကဘူး ။
မုန္႔ဟင္းခါးက တစ္ပြဲကို အနည္းဆံုးနွစ္ရာ၊ အေၾကာ္နဲ႔စား ရင္ နွစ္ရာ့ငါးဆယ္ ၊ဟိုမွာ ေဈးနွဳန္းခ်ိတ္ထားတာ မၿမင္ၾကဘူးလား ။အစစ အရာရာေဈးၾကီးေနတာမုန္႔ဟင္းခါး တစ္ရာဖိုးေရာင္းလို႕ တြက္ေၿခမကိုက္ဘူး။
ဘယ္လိုထည့္ေပးရမလဲ၊ ထည့္မေပးတတ္ပါဘူး။နွစ္ရာေလးမွ ၿပည့္ေအာင္မေပးနိုင္ရင္ ဘယ္သူ႕ကိုမွ
 ေရာင္းမေပးနိုင္ဘူး "
မုန္႔ဟင္းခါးစားခ်င္ရွာေသာ အဖြားအိုခမ်ာ မ်က္နွာေလးညွိဳးငယ္သြားၿပီး ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းနွင့္ 
တစ္လွမ္းခ်င္းလွမ္းလွ်က္ ေလးပင္ေသာေၿခလွမ္းမ်ားနွင့္ ၿပန္လည္ထြက္ခြာသြားပါသည္။ 
ခုနက ခ်ိဳင့္စုတ္ေလးနွင့္ မုန္႕ဟင္းခါးလာ၀ယ္ေသာ အဖာတစ္ရာ ဂ်ပ္ခုပ္အကီၤ်နွင့္ အဘိုးအိုက 
အေၿပးလိုက္ေခၚေလသည္။
"ဒီမွာ...ဒီမွာ..ဗ်ိဳ႕ အဘြားၾကီး၊ ခင္ဗ်ားမွာ ရွိတာက တစ္ရာဆိုေတာ့ မုန္႕ဟင္းခါးတစ္ပြဲအတြက္ လိုေနတာ 
တစ္ရာေနာ္၊က်ဳပ္ဆီမွာလည္း ေငြတစ္ရာပဲ ရွိတာဆိုေတာ့ ... ေရာ့ဗ်ာ...........ခင္ဗ်ားစားခ်င္တဲ့ မုန္႕ဟင္းခါး
တစ္ပြဲ ဝယ္စားသြားေခ်ေနာ္ ၊ က်ဳပ္ဒါနၿပဳပါရေစ"
ဆိုင္နားဝန္းက်င္မွ လူမ်ားၿငိမ္သက္စြာ ၾကည့္ေနၾကဆဲ။အိုဇာတာမေကာင္းရွာေသာ အဘိုးအို အဖြားအို တို႕ကို သနားဂရုဏာၾကည့္လား.........။ ဒါမွမဟုတ္.....သူတို႕မိတ္ေဆြၾကီး အလွဴအတန္းရက္ေရာ
သူဟု ဆိုေသာ ေဒၚတင္တင္ကို ၾကည့္တာလား...။အဘိုးအို၏ ရုတ္တရက္ၿပဳခြင့္ ၾကံဳလိုက္ေသာ အလွဴဒါနကိုပဲ အားက်ေနၾကသလား...။
မုန္႔ဟင္းခါးသည္ ေဒၚတင္တင္မွာေတာ့ ........မ်က္နွာတစ္ခုလံုး ထူအမ္းလာၿပီး ပါးနွစ္ဖက္မွာ နီၿမန္းလွ်က္။သူမ ေခါင္းငံု႕ထားဆဲ။ၾကက္သီး တၿဖန္းၿဖန္း ထလာသည္။ 
အဘိုးအို၏ အလွဴကို ဘာလို႕ သာဓုမေခၚမိပါလိမ့္.......။

ယဥ္မင္းဦး ( ေဆးတကၠသိုလ္ ) 

* Posted by winn minn htoon on October 30, 2010 at 8:00pm