၀ါးတစ္လံုးႏွင့္ လူဆယ္ေယာက္ ( ေမာင္ထင္ )

      ေရွးလြန္ေလၿပီးေသာအခါ ၿမန္တုိင္းဗာမာဏသီၿပည္တြင္ အဘိုးအုိတစ္ဦးသည္ သားတစ္က်ိပ္ႏွင့္အတူ ရြာသာယာ၌ ေနထုိင္၏။ သူ၏ သားမ်ားကား ေမာင္ေရႊရိုး၊ ေမာင္ညစ္၊ ေမာင္ပုပ္၊ ေမာင္ကတ္၊ ေမာင္က်ယ္၊ ေမာင္လည္၊ ေမာင္ေကာက္၊ ေမာင္ပ်င္း၊ ေမာင္ဖ်င္း၊ ေမာင္သစၥာ ဟူ၍တြင္၏။
            သားအေထြး ေၿပးလႊားတတ္ေသာအရြယ္တြင္ အဘုိးအုိ၏ မယားသည္ ကြယ္လြန္၏။ အဘုိးအုိလည္း သားတစ္က်ိပ္ကို ေၿခေမြးမီးမေလာင္ လက္ေမြးမီးမေလာင္ ေနႏိုင္ေလေအာင္ ေကြ်းေမြးသုတ္သင္သည္။ ဤသို႔လွ်င္ သားတုိ႔သည္ လူလားေၿမာက္လာၾကေသာ ဟူ၏။ သားအၾကီးကား ေမာင္ပဥၥင္း အရြယ္ရိွသည္။ သားေထြးကား ကိုရင္၀တ္လွ်င္ သကၤန္းႏိုင္ေသာအရြယ္ ေရာက္ေလၿပီ။.
            အဘုိးအုိသည္ ေနာင္ေရးကို ေမွ်ာ္ေတြးေထာက္ရႈ၍ ပစၥည္းဥစၥာတုိ႔ကို ၾကိဳတင္သိုမွီးၿပီးလွ်င္ သားတစ္က်ိပ္တြက္ ပဗၺဇိတမဂၤလာကို အထုိက္အေလ်ာက္ ဆင္ယင္က်င္းပႏိုင္ရန္ ၿပင္ဆင္ေလသည္။ အဘုိးအို၏ သဘာ၀ကား အဖတုိ႔၌ ရိွေသာ ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာၿဖင့္ ၀တ္ၾကီး၀တ္ငယ္မွန္သမွ်ကို သားတုိ႔မပင္ပန္းရေလေအာင္ မိမိကခ်ည္း ထမ္းေဆာင္ေသာ သဘာ၀ၿဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ယခုအခါ မိမိသည္ အသက္အရြယ္ ၾကီးရင့္ၿပီၿဖစ္၍ မိမိကိုယ္တုိင္ အရာရာကို ထမ္းေဆာင္ၿခင္း မၿပဳႏိုင္ေသာေၾကာင့္ သားတုိ႔ကို ေတာက္တုိမယ္ရကိစၥတုိ႔၌ ေစခိုင္းရေလသည္။


            တစ္ေန႔ေသာအခါ သားတုိ႔၏ ရွင္ၿပဳရဟန္းခံအလွဴအတြက္ ရြာသာယာ၌ မ႑ပ္ထုိးရန္ကိစၥ ေပၚေပါက္လာသည္။ ထုိအခါ အဘိုးအိုသည္ သားတစ္က်ိပ္ကို အပါးသို႔ေခၚ၍ ဤသို႔ဆုိ၏။
“အေမာင္တုိ႔ သင္တုိ႔သည္ ၀ါးရံုေတာသုိ႔သြား၍ ၀ါးပိုး၀ါးကို ခုတ္ၾကေလာ့၊ ၀ါးပိုး၀ါးကိုရလွ်င္ ညီအစ္ကို တစ္က်ိပ္ စုေပါင္း ထမ္းရြက္၍ ရြာသုိ႔အေရာက္ သယ္ေဆာင္ခဲ့ပါေလာ့၊ သားတုိ႔ကို သက္ေတာင့္သက္သာရိွေစရန္ ၀ါးတစ္လံုးကို ဆယ္ေယာက္မွ်၍ ထမ္းၾကကုန္၊ သားၾကီးက ေရွ႔ကထမ္း၍ ဦးေဆာင္ေလ၊ သားေထြးကမူ ေနာက္ဆံုးမွာ ေနရာယူ၍ လမ္းေၿဖာင့္ေအာင္ ထိန္းမတ္ေပးေလ၊ က်န္သားရွစ္ဦးတုိ႔ကား ၾကီးစဥ္ငယ္လုိက္ေနရာယူၿပီးလွ်င္ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးအပန္းမၾကီး ေစၿခင္းငွာ ညီညာဖ်ဖ် အလယ္မွလုိက္၍ ထုိက္ရြက္ၾကေစ”
            သားတစ္က်ိပ္လည္း ဖခင္ေစလုိက္သည့္အတုိင္း ၀ါးရံူေတာသုိ႔ ခရီးထြက္ၾက၏။ သားၾကီးေမာင္ေရႊရိုးသည္ အလုပ္ ကို ရိုးသားစြာ လုပ္ကိုင္တတ္ဘိသကဲ့သို႔ သားေထြးေမာင္သစၥာကလည္း လူငယ္ပီပီ သစၥာရိွရိွႏွင့္ ဖ်တ္ဖ်တ္လတ္လတ္ ေဆာင္ရြက္တတ္၏။ က်န္သားရွစ္ေယာက္ကား အလုပ္ရိွလွ်င္ ညစ္ပုပ္ကပ္က်ယ္၊ လူလည္လုပ္၍ ေကာက္က်စ္ၿငဴစူ၊ အၿပင္းထူသည့္အၿပင္ အဖ်င္းလည္းႏိုင္လွ၏။ ဤသဘာ၀ကို ဆင္ၿခင္မိေသာ္ အဘိုးအုိသည္ လုပ္ငန္းတာ၀န္တုိ႔ကို အထက္ပါအတုိင္း အေသးစိတ္ညႊန္ၾကားခဲ့ရ၏။
            ၀ါးပိုး၀ါးကို ခုတ္ၾကေသာအခါ သားအၾကီးႏွင့္ သားေထြးတုိ႔သည္ အေဖမွာသည့္အတုိင္း ၀ီရိယၿဖင့္ ေၿဖာင့္ေၿဖာင့္ မတ္မတ္ မခုိမကပ္လုပ္ကိုင္ၾက၏။ က်န္သားရွစ္ေယာက္မူကား မိမိတုိ႔၏ ၀သီအတိုင္း ဆင္ေၿခအမ်ိဳးမ်ိဳးေပးကာ ညစ္ပုပ္ ကတ္က်ယ္ၿပဳ၏။ ေကြ႔ေကြ႔ေကာက္ေကာက္ႏွင့္အလုပ္ကို ေၿဖာင့္ေၿဖာင့္မလုပ္။ အပ်င္းထူသူကထူ၍ ညံ့ဖ်င္းသူက ညံ့ဖ်င္း၏။ သုိ႔ေသာ္ သားၾကီးႏွင့္သားေထြးတုိ႔၏ လံု႔လေၾကာင့္ ၀ါးခုတ္ေသာလုပ္ငန္းသည္ အခ်ိန္မီၿပီးေၿမာက္ေလသည္။
            ထုိအခါ အေဖမွာသည့္အတုိင္း သားတစ္က်ိပ္သည္ ၀ါးပိုး၀ါးကိုထမ္း၍ ရြာသုိ႔ ၿပန္လာေလသည္။ ၀ါးရံုေတာသို႔ သြားရာလမ္းကား ေတာအထပ္ထပ္ ေတာင္အထပ္ထပ္ႏွင့္ လွ်ိဳေၿမာင္ေခ်ာက္ကမ္းပါး ၿဖစ္၏။ ခလုတ္ကန္သင္းတုိ႔လည္း ေပါမ်ား၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အၿပန္ခရီးတြင္ သားၾကီးသည္ သတိၾကီးစြာၿဖင့္ ဦးေဆာင္ရသည္။ သားေထြးလည္း အစ္ကုိၾကီး၏ ေရွ႔ေဆာင္လမ္းၿပမႈကို တစ္သေ၀မတိမ္းခံယူ၍ ၀ါးပိုး၀ါးၾကီးကို ခရီးလမ္းေၿဖာင့္ေအာင္ ထိန္းေပးသည္။
            က်န္ညီအစ္ကို ရွစ္ေယာက္တုိ႔ကား တစ္ဦးက အေရွ႔ဟုဆုိလွ်င္ တစ္ဦးက အေနာက္သုိ႔ေရာက္ေအာင္၊ တစ္ဦးက ေတာင္ဟုဆုိလွ်င္ တစ္ဦးက ေၿမာက္သုိ႔ေရာက္ေအာင္ ေရွးတုိးေနာက္ငင္ ဘယ္တိမ္းညာေရႊ႔ ၿပဳလုပ္ၾက၏။ စိတ္ေစတနာ မၿဖဴစင္ေသာ ေမာင္ညစ္သည္ ၀ါးပိုး၀ါးကုိ မထမ္းဘဲ တြယ္၍လုိက္ေလရာ တစ္ခုေသာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးသုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ ၀ါးပိုး၀ါး လက္မွလြတ္၍ ေခ်ာက္ထဲသုိ႔ ဒလိမ့္ေခါက္ေကြး က်ေလသည္။ မေနာဆုိးသည္ ေမာင္ပုပ္ကား ေမာင္ညစ္လိမ့္က် သည္ကို အားရ၀မ္းသာၿဖစ္၍ ၀ါးလံုးေပၚခြ၍ စီးရန္ ခုန္တက္၏။ ထုိအခါ အားလြန္၍ ေမာင္ညစ္ေနာက္သို႔ လိုက္ရေလသတည္း။
      

   ကတ္ပိုးကတ္ဖဲ့လုပ္တတ္ေသာ ေမာင္ကတ္သည္ သူ႔၀န္က ေပါ့သည္ ငါ့၀န္က ေလးသည္ဟုတြက္ကတ္ရင္း ၀ါးပုိး ၀ါးကို လက္ႏွင့္မွ်ပင္ မတုိ႔ဘဲ နေမာ္နမဲ့ႏွင့္ လုိက္ပါလာခဲ့ရာ အၿခားေသာ ေခ်ာက္သုိ႔ေရာက္ေသာ္ ခလုတ္တုိက္၍ လဲၿပီးလွ်င္ ေခ်ာက္ထဲ က်ၿပန္သည္။ ေအာ္က်ယ္ေအာ္က်ယ္ႏွင့္ တစ္လမ္းလံုး ၾသဇာေပး လာေသာ ေမာင္က်ယ္ကား ေမာင္ကတ္ကို တုိက္မိေသာေၾကာင့္ ေမာင္ကတ္သြားရာ လမ္းသို႔ လိုက္ၿပန္သည္။ ေမာင္လည္ကား တစ္လမ္းလံုး လူလည္လုပ္၍ လိမ္ဖယ္ လိမ္ဖယ္ႏွင့္ ေလွ်ာက္လာခဲ့ရာ အၿခားေနရာသုိ႔ ေရာက္ေသာ္ ေခ်ာက္ထဲသို႔ ေခ်ာ္၍လဲၿပန္သည္။ ေမာင္ေကာက္မွာမူ သူတစ္ပါးကို မည္ကဲ့သုိ႔ အေကာက္ၾကံရမည္နည္းဟု စိတ္ကူး၍ အပ်င္းဆန္႔ေနသူ ေမာင္ပ်င္းကို ေနာက္ေပါက္ ေပါက္ လိုက္ရာ ႏွစ္ဦးစလံုး ေခ်ာက္ထဲ လိမ့္က်ၾကေလသတည္း။ အလုိက္မသိေသာ ေမာင္ဖ်င္းက သူ႔အစ္ကို လိမ့္က်သည္ကို လွမ္း၍ ဆြဲလိုက္ေသာအခါ သူလည္း ေခ်ာက္ထဲသုိ႔ အဆစ္ပါ၍ သြားေလသည္။
            ေမာင္ေရႊရိုးႏွင့္ ေမာင္သစၥာတုိ႔သည္ ၀ါးပိုး၀ါးပါ ေခ်ာက္ထဲမက်ရေလေအာင္ သတိႏွင့္သြားေနၾကရသည္ႏွင့္ ညီအစ္ကို ရွစ္ဦး ေခ်ာက္ထဲက်သည္ကို မည္သုိ႔မွ် မကယ္ႏိုင္ေခ်။ မိမိတုိ႔၏လမ္းကို မိမိတုိ႔မွန္မွန္သြားရင္း၊ အခ်ိန္တန္ေသာ္ အိမ္ၿပန္ေရာက္ေလသတည္း။
            အိမ္သို႔ေရာက္ေသာအခါ သားၾကီးႏွင့္သားေထြးတုိ႔က အဖအား ၿဖစ္သမွ်အေၾကာင္းကို ေၿပာၿပၿပီးလွ်င္..
            “အေဖရယ္ သူတုိ႔အတြက္ မပူပါနဲ႔.. သူတုိ႔ဟာ ေတာကြ်မ္းသူေတြ ၿဖစ္လုိ႔ ရြာလမ္းကိုရွာၿပီး အိမ္အေရာက္ ၿပန္လာႏိုင္လိမ့္မယ္..သူတို႔မပါဘဲ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ထဲ အလုပ္လုပ္ရတာ အေႏွာက္အယွက္မရိွလုိ႔ အလုပ္ တြင္က်ယ္ပါတယ္ အေဖရဲ ႔” ဟု ဆုိ၍ ႏွစ္သိမ့္ေစ၏။
            အဘုိးအုိလည္း သားတုိ႔၏ၿဖစ္အင္ေၾကာင့္ အလွဴလုပ္ဖုိ႔ကိစၥ ေႏွာင့္ေႏွးမည္ကို စိုးရိမ္ပူပန္မိသည္။ သုိ႔ေသာ္ သားၾကီးႏွင့္ သားေထြးတုိ႔က ကိစၥၿပီးေၿမာက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ပါမည္ဟု ဆုိ၍ အလွဴမ႑ပ္ကို ထုိးေလ၏။
            အလွဴမ႑ပ္ၾကီး ၿပီးေၿမာက္ေသာအခါ အဘုိးအုိသည္ သားရွစ္ေယာက္ကို ေမွ်ာ္ေလသည္။ ကံေကာင္းေထာက္မ၍ အဘုိးအုိ ေမွ်ာ္သည့္အတုိင္း သားရွစ္ေယာက္တုိ႔သည္ မ႑ပ္အတြင္းသို႔ အစီအရီ ၀င္လာၾကေလသည္။
            ၀င္လာသူတုိ႔သည္ ေမာၾကီးပန္းၾကီးႏွင့္မုိ႔ ရုတ္တရက္စကားမေၿပာႏိုင္ၾကေခ်။ အားလံုးမွာ ညစ္ပတ္ေပေရ၍ အ၀တ္အထည္ စုတ္စုတ္ၿပတ္ၿပတ္ႏွင့္ ၿမင္မေကာင္းရႈမေကာင္း ရိွၾကသည္။ အဘုိးအုိကား မိဘတုိ႔၏ ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာၿဖင့္ မ႑ပ္အတြင္း ၀င္လာေသာ သားတို႔ကို ဖက္လွဲတကင္းၾကိဳဆုိၿပီးေသာအခါ သားတုိ႔ၿဖစ္ရပံုအေၾကာင္းစံုကို ေမးၿမန္းေလ၏။
            ထုိအခါ ေမာင္ညစ္က ေရွးဦးစြာ ေၿပာၿပေလသည္။
            “မေၿပာပါနဲ႔ေတာ့ အေဖရာ.. ကြ်န္ေတာ္ ေခ်ာက္ထဲက်ေပမယ့္ မနာပါဘူး.. ေရွ႔မွာက ရြာကေလးတစ္ရြာေတြ႔လုိ႔ ၀င္ၿပီး အကူအညီေတာင္းပါတယ္.. ကြ်န္ေတာ့္ကို အကူအညီေပးမယ္ေၿပာၿပီး ရြာထဲမွ ထြက္ခြင့္မေပးဘဲ ညစ္ထားၾကတာ ကြ်န္ေတာ့္မွာပါတဲ့ ပိုက္ဆံလည္း ကုန္ေတာ့မွ ကြ်န္ေတာ့္ကို ရြာထဲက ႏွင္ထုတ္ၾကတယ္ အဲဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ေၿခက်င္ ေလွ်ာက္ၿပီး ရြာသာယာကုိ အေရာက္ၿပန္ခဲ့ရတယ္”
            ထို႔ေနာက္ ေမာင္ပုပ္က ဤသို႔ အစီရင္ခံေလသည္။
            “အေဖရယ္ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္တဲ့ရြာမွာ လူေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ သေဘာပုပ္ၿပီး မေနာ္ဆုိးသလဲဆုိရင္ ညီအစ္ကို အရင္းကိုေတာင္မွ မလုိတမာနဲ႔ အေကာင္းမေၿပာၾကဘူး..တစ္ေယာက္ေကာင္းစားတာကိုၿမင္ရင္ တစ္ေယာက္က မေကာင္း ၾကံ ေတာ့တာပဲ.. ကြ်န္ေတာ္ အကၤ်ီေကာင္းေကာင္းကို ၀တ္လာတာၿမင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို မနာလုိလုိ႔ အက်ၤီကုိ ဆြဲလုၾက တာ အက်ၤီသာၿပဲေရာ သူတုိ႔လည္းမရ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေက်ာေၿပာင္သြားတာပဲ”
             ”ကြ်န္ေတာ္ ေတြ႔တဲ့ရြာသားေတြကေတာ့ လူကတ္ခ်ည္းပဲဗ်ာ” ဟု ေမာင္ကတ္က စကားပလႅင္ခံ၍ ေၿပာၿပန္သည္။
“ကတ္တာမွ စကားေၿပာလည္းကတ္တယ္..အလုပ္လုပ္လည္း ကတ္တယ္..ကြ်န္ေတာ့္ကို ရြာလုိက္ပို႔ဖုိ႔ ေၿပာတဲ့အခါ ဘယ္ကို လုိက္ပုိ႔ရမလဲ..ဘာေၾကာင့္လုိက္ပို႔ရမလဲ၊ ဘယ္ေတာ့လုိက္ပို႔ရမလဲေၿပာၿပီး အခ်င္းခ်င္း တြက္ကတ္ေနလုိက္ၾကတာ တစ္ေန႔လည္းမပို႔၊ ႏွစ္ေန႔လည္း မပို႔၊ ၾကာရင္ သူတုိ႔ ကြ်န္ေတာ့္ပိုက္ဆံ ကပ္ကပ္ၿပီးေခ်းေနလုိ႔ ပိုက္ဆံကုန္ရင္ ခရီးစရိတ္ ရိွေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးဆုိၿပီး ကြ်န္ေတာ္လည္း ေၿခက်င္ေလွ်ာက္လာရတာပါပဲ”
ထိုအခါ ေမာင္က်ယ္က..
“ငါေတြ႔တဲ့ ရြာသားေတြကေတာ့ လူက်ယ္ခ်ည္းပဲကြ ေမာင္ကတ္ရ..၊ အေဖရယ္.. လူတြင္က်ယ္လုပ္တဲ့ 
ေနရာမွာေတာ့ ၀ိဇၨာပါပဲ၊ ကြ်န္ေတာ့္ကို လမ္းၿပပါလုိ႔ေၿပာေတာ့ အာက်ယ္ပါက်ယ္နဲ႔ ၾသဇာေပးတဲ့ လူေတြသာ ထြက္လာၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ကို လမ္းၿပမယ့္လူကေတာ့ တစ္ေယာက္မွမရိွဘူးခင္ဗ်ာ့” ဟု ေၿပာေလ၏။
“အာက်ယ္တာက ခံသာပါတယ္ အစ္ကိုရာ၊ လူလည္လုပ္တာကေတာ့ ခံၿပင္းလွတယ္” ဟု ေမာင္လည္က ေၿပာၿပန္သည္။
“ရြာၿပန္ဖုိ႔ လမ္းၿပပါလုိ႔ ကြ်န္ေတာ္က ေတာင္းပန္ေတာ့ သူတုိ႔က ကြ်န္ေတာ့္ကို လူလည္လုပ္ၿပီး အေရွ႔က သြားရမွာကို အေနာက္ကလွည့္သြားရင္ ၿမန္ၿမန္ေရာက္တယ္လုိ႔ ေၿပာၾကတယ္..သူတုိ႔ ဒီလုိလူလည္လုပ္လာတာကို ကြ်န္ေတာ္ခံလုိက္ရလုိ႔ ကိုယ့္ရြာကို ေစာေစာ ၿပန္မေရာက္ႏိုင္ဘူး အေဖရဲ ႔” ဟု ကတံုးေပၚ ထိပ္ကြက္ၿခင္း ခံလိုက္ရတဲ့ ေမာင္လည္က ငိုၾကီးခ်က္မႏွင့္ ေၿပာၿပေလ၏။
ထိုအခါ ေမာင္ေကာက္က
“ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ခဲ့တဲ့ရြာက လူေတြဟာ လူလိမ္လူေကာက္ေတြခ်ည္းပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ နက္ၿဖန္သဘက္နဲ႔ အခ်ိန္ဆြဲၿပီးထားလိုက္တာ အတန္ၾကာမွ ကြ်န္ေတာ့္ကို အေကာက္ၾကံေနမွန္းသိတယ္.. ဒီေတာ့မွ
ကြ်န္ေတာ္လည္း တိတ္တိတ္ထြက္ခြာလာခဲ့ရတယ္” ဟု လိမ္တတ္သူ အညာမိရသည္ကို မခံခ်င္ေသာ
စိတ္ၿဖင့္ ေၿပာေလ၏။
ဤသို႔လွ်င္ ေမာင္ပ်င္းက သူ႔ထက္ပ်င္းေသာ ရြာသားတို႔ႏွင့္ ေတြ႔ခဲ့ရေၾကာင္း၊ ေမာင္ဖ်င္းကလည္း လူဖ်င္းမ်ား အၾကားတြင္ သူသည္ လူေတာ္လူေကာင္း ၿဖစ္ခဲ့ရေသာ္လည္း လမ္းမၿပတတ္သူ အဖ်င္းသမားတုိ႔ေၾကာင့္ ရြာအၿပန္မွာ ေယာင္လည္လည္ ၿဖစ္ခဲ့ရေၾကာင္း အစရိွသည္ၿဖင့္ အေဖအုိၾကီးအား တုိင္တန္းေၿပာဆုိၾကေလသည္။
အဘိုးအုိသည္လည္း သားတုိ႔တုိင္တန္းေၿပာဆုိၾကေသာ စကားကို ၾကားနာၿပီးေသာ္ သားတုိ႔ကို မိမိအပါး တြင္ ၾကီးစဥ္ငယ္လုိက္ ၀ိုင္း၍ ထုိင္ေစၿပီးေနာက္ ေအာက္ပါအတုိင္း ဆုိဆံုးမေလ၏။

            “ငါ၏ သားတုိ႔ ယခုအခါ သင္တုိ႔သည္ လူ႔အေၾကာင္း၊ ေလာကအေၾကာင္းကို သိေလာက္ၿပီ။ ဤ ရြာသာယာ၌ သားတုိ႔သည္ မိဘ၏ အရိပ္အာ၀ါသကို မွီခုိ၍ မပင္မပန္းေအးခ်မ္းစြာ ေနထိုင္ခဲ့ၾက၏။ မိမိတုိ႔ ကိုယ္တုိင္ ၾကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္ရၿခင္း မရိွဘဲ သက္ေသာင့္သက္သာ ေနထုိင္ရေသာဘ၀တြင္ ကံ၊ ဉာဏ္ ၀ီရိယ ဟူေသာ တရားသံုးပါးကိုမသိ၊ မိမိကုိယ္ကို မိမိ လူပါးလူနပ္ လူလိမၼာကဲ့သို႔ ေအာက္ေမ့၍ အခ်င္းခ်င္း ေစတနာ ေမတၱာမထားၾကမူ၍ ပလႊားကာ ေနထုိင္ခဲ့ၾက၏။ မိမိေနထုိင္ရာ ပတ္၀န္းက်င္ကိုသာ ၿမင္ဖူးေသာေၾကာင့္၊ သူတစ္ပါးတုိ႔ ေနထုိင္စားေသာက္ ၾကေသာ အမူအက်င့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးတုိ႔ကို နားမလည္ၾက။ မိဘအားကိုးႏွင့္ လူေပၚေၾကာ့ ၿပဳလုပ္ေနၾကသည့္ အေၾကာင္းေၾကာင့္ သူတစ္ပါးက ညစ္ပုပ္ကတ္က်ယ္ လူလည္လုပ္၍ အေကာက္ၾကံသမွ်ကို အေမာင္တုိ႔ ခံၾကရသည္။ အပ်င္းထူေသာေၾကာင့္ ဖ်င္းအေသာ ဘ၀၌သာ နစ္မြန္းၾကဖို႔ ရိွသည္။ သူတစ္ပါးရပ္ရြာတြင္ လံု႔လ၀ီရိယကို အရင္းတည္၍ ညီညြတ္သင့္တင့္စြာ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံၿပီးလွ်င္ မိမိအက်ိဳး သူတစ္ပါးအက်ိဳးကို ေဆာင္ရြက္တတ္ေသာ ေကာင္းၿမတ္သည့္ စရိုက္တုိ႔ကိုလည္း အေမာင္တုိ႔ ဘာမွ် မသိၾကေခ်။ ေလာက၌ သူ႔ဖုိ႔ ကိုယ့္ဖုိ႔ဟူ၍ ဖုိ႔ႏွစ္ဖုိ႔ စိတ္ထားၿဖင့္ ညီညြတ္စြာ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ၿခင္း သည္သာလွ်င္ ၾကီးပြားတုိးတက္ၿခင္း၏ အေၾကာင္းၿဖစ္သည္။  မၿဖဴမစင္ေသာ စိတ္သေဘာထားႏွင့္ သူေကာင္းစားလွ်င္ ငါမနာလုိဟူေသာ သေဘာၿဖင့္ ခုိကပ္၊ ပ်င္းရိ၊ မသိ၊ အဖ်င္း၊ အတြင္းေကာက္ဉာဏ္၊ မမွန္ေ၀့လည္၊ စြာက်ယ္သည္၏ အၿဖစ္ကား တုိးတက္ေရးလမ္းစဥ္မဟုတ္။ ညီအစ္ကိုအခ်င္းခ်င္း သေဘာၾကီးၾကီးထား၍ တစ္ဦးအေၾကာင္းရိွလွ်င္ တစ္ဦးက ကူညီၿပီးလွ်င္ စုေပါင္းလုပ္ေဆာင္မွသာ ၾကီးပြားေရးလုပ္ငန္းသည္ ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္မည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ငါ့သားတုိ႔သည္ ယခု အေဖ့မွာစကားကို ေၿမ၀ယ္မက် နားေထာင္၍ အၿပီးသတ္စရာ က်န္ေနေသးေသာ ပဥၨင္းခံ ရွင္ၿပဴမ႑ပ္ကို တင့္တယ္ေအာင္ ေဆာက္လုပ္ၾကေစ။ ငါ့သားတုိ႔ကို ရဟန္းအၿဖစ္၊ ရွင္အၿဖစ္ၿဖင့္ ငါဖူးလုိသည္။”
            ဤစကားကိုၾကားေသာအခါ ေမာင္ေရႊရိုးမွအစ၊ ေမာင္သစၥာအဆံုးရိွေသာ ညီအစ္ကိုတစ္က်ိပ္
သည္ ညီညာထၾကြ၊ ၀ီရိယၿဖင့္ မ႑ပ္ၾကီးကို ေဆာက္လုပ္ရာ မုိးထုိးမတ္တတ္ဟိန္း၍ေနေလသတည္း။
အဘုိးအို၏ သားတစ္က်ိပ္ ရဟန္းခံရွင္ၿပဳပြဲသည္လည္း အုတ္အုတ္သည္းသည္းႏွင့္ စည္ကားသုိက္ၿမိဳက္စြာ
 ၿပီးစီးေလေသာ္ ရြာသာယာရိွသူ အေပါင္းတုိ႔သည္ ေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ် သာဓုအႏုေမာဒနာ ၿပဳၾကေလကုန္သတည္း။    ။

ေမာင္ထင္
ၿမတ္ေလး မဂၢဇင္း၊ ဒီဇင္ဘာလ၊ ၁၉၈၇

 ကမ ၻာသစ္