ကြ်န္ေတာ္က ေမးရံု ေမးပါတယ္။
“ညဥ့္ဦးယံမွာ လၿပည့္၀န္းၾကီးဟာ သစ္ကိုင္းေတြၾကားမွာ ေထြးၿငိေနတဲ့အခါ ဘယ္သူမွ သူ႔ကို ဖမ္းမယူႏိုင္ဘူးလား”
ဒါေပမယ့္ ကိုကိုက ကြ်န္ေတာ့္ကို ေၿပာင္တယ္။
“ေကာင္ေလး.. မင္းေလာက္ မုိက္တာ ရိွေသးမယ္ ငါမထင္ဘူး၊ ဖုိးလမင္းဟာ ငါတုိ႔နဲ႔ အင္မတန္ ေ၀းလံတဲ့ဟာကို ဘယ္သူက ဖမ္းယူႏိုင္မလဲကြ”
ကြ်န္ေတာ္က ၿပန္ေၿပာတယ္။
“ကိုကို ဘာသိလုိ႔လဲ၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ကစားစဥ္ ၿပတင္းေပါက္က ၿပဴၿပီးေတာ့ ေမေမ ၿပံဳးရယ္တဲ့အခါ .. ေမေမ့ကို ေ၀းတယ္လုိ႔ ဆုိမလား”
ဒါေပမယ့္ ကိုကိုက ေၿပာေသးတာပဲ။
“အ ေသးတဲ့ ညီရယ္၊ လမင္းကို ဖမ္းယူႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ၾကီးက်ယ္တဲ့ ကြန္ၾကီးကို ဘယ္သြားရွာမလဲ”
ကြ်န္ေတာ္က ေၿပာတယ္။
“လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ဖမ္းမွာေပ့ါ”
သည္ေတာ့ ကိုကိုက တအားရယ္ၿပီး ေၿပာတယ္။
“မင္းေလာက္ မုိက္တာ ရိွေသးမယ္ ငါ မထင္ဘူး၊ လမင္းဟာ ငါတုိ႔အနားကို ေရာက္ႏိုင္ရင္ ဘယ္ေလာက္ ၾကီးတယ္ဆုိတာ မင္း သိလိမ့္မယ္”
ကြ်န္ေတာ္က ၿပန္ေၿပာတယ္။
“ကိုကိုတုိ႔ေက်ာင္းမွာ သင္တာ အလကားေတြပါ၊ ေမေမဟာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကို ငံု႔နမ္းတဲ့အခါ ေမေမ့မ်က္ႏွာက အင္မတန္ၾကီးလုိ႔လား”
ကိုကုိကေတာ့ ေၿပာတုန္းပါပဲ။
“မင္းဟာ အ ကို အ ပါတယ္ကြာ”
ရာဘင္ၿဒာနတ္တဂိုး
No comments:
Post a Comment