အမွတ္တရကမ္းေၿခညမ်ား ( သို႔ ) ငပလီ

  

 ၿမစ္နဲ႔ပင္လယ္ ဘာကြာလည္း..ဆုိေတာ့ ကမ္းႏွစ္ခုရိွရင္ ၿမစ္..၊ 
ကမ္းတစ္ခုပဲ ရိွရင္ ပင္လယ္.. တဲ့။
 ပင္လယ္ ဟူေသာ အသံုးထက္ ေခ်ာင္းသာ၊ ေငြေဆာင္ဟူေသာ 
ကမ္းေၿခတည္ေနရာကို သတ္မွတ္ေခၚတြင္ သည့္ အမည္ ပညတ္ၿဖင့္သာ
အေၿပာမ်ားၾက အသိမ်ားၾကသည္။ ပင္လယ္ဟု ဆိုလွ်င္ အဆံုး မထင္ေသာ. .
ေရၿပင္ က်ယ္ၾကီးကို အရင္ဆံုး ေၿပးၿမင္မိ ၾကပါမည္။ ကမ္းရိုးတန္း အနီး
ေနထုိင္ၾကေသာ လူမ်ားအေနၿဖင့္ ပင္လယ္ၿပင္သည္ ေန႔စဥ္ၿမင္သိ
ထိေတြ႔ေနသၿဖင့္ မစိမ္းလွေသာ္လည္း ကုန္းတြင္းပိုင္းေဒသတြင္ ၾကီးၿပင္း
လာခဲ့ၿပီး ကမ္းေၿခႏွင့္နီးစပ္မႈမရိွေသာ ကြ်န္ေတာ့္အဖုိ႔ ၾကည့္မ၀ ႏိုင္စရာ
သဘာ၀အလွ ရႈခင္းၿဖစ္သည္။


 ပထမဆံုးကမ္းေၿခခရီးကို ၂၀၀၈ ဧၿပီလအတြင္းက သြားၿဖစ္သည္။
ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္း အခ်ိဳ ႔ႏွင့္ လက္ေထာက္ ကထိက၊ ဌာနမွဴး
အပါအ၀င္ ၁၄ ေယာက္ခန္႔ ရိွသည္။ သံတြဲသုိ႔ အလုပ္ကိစၥၿဖင့္ မၾကာ ခဏ
ေရာက္တတ္သည့္ သူငယ္ခ်င္း ေက်ာင္းသားေဟာင္း တစ္ဦး မွ ဦးေဆာင္
စီစဥ္ကာ ေခၚသြား ၿခင္း ၿဖစ္၍ ခရီးလမ္း အဆင္ေၿပသည္။
အားလံုးမွာ ေက်ာင္းၿပီး ထားၾကသူမ်ား ၿဖစ္သည္။ ပညာသင္ႏွစ္ 
မတူေသာ္လည္း ခင္မင္ရင္းႏွီးေနၾကေသာေၾကာင့္ ခရီးသြားရန္ စုစည္း
ခ်ိတ္ဆက္ မိၿပီး ဌာနမွဴးပါ အပါေခၚ၍ ထြက္လာၾက ၿခင္း ၿဖစ္၏။
ရန္ကုန္မွ ၂ နာရီခန္႔ထြက္ၿပီး ဘုရင့္ေနာင္တံတားကိုၿဖတ္ကာ
ဧရာ၀တီတုိင္းမွ တဆင့္  ရခုိင္ကမ္းေၿမွာင္အတိုင္း သံတြဲထိ တက္မည့္
လမ္းေၾကာင္းၿဖစ္သည္။ မနက္မိုးလင္း တြင္ သံတြဲ သုိ႔  ေရာက္မည္ဟု
သိရသည္။
ဧရာ၀တီတိုင္းထဲရိွ ထမင္းဆိုင္တြင္ ည ၁၀ နာရီခန္႔၌ ရပ္နား၍ ညစာ
စားၾကသည္။ တစ္ညလံုးေမာင္း၍ ရခုိင္ရုိးမ ေတာင္ေၾကာေပၚ သို႔ 
တက္လုိက္ဆင္းလိုက္ ေကြ႔လုိက္ၿဖင့္ ပံုမွန္ေမာင္းသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ 
စကားေၿပာ၊ သီခ်င္းနားေထာင္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီး မနက္ေ၀လီေ၀လင္း
၅ နာရီခြဲခန္႔တြင္ ကြ်န္ေတာ္ႏိုး လာသည္။ ညကႏွင့္မတူ အၿပင္ၿမင္ကြင္းကို
 ၿမင္ေနရၿပီ။  ဧၿပီလၿဖစ္ေသာ္လည္း ေတာင္ ခုိးေတာင္ေငြ႔ ပင္လယ္ေရခုိး
ေရေငြ႔တုိ႔ေၾကာင့္ထင္သည္။ ေအးစိမ့္စိမ့္ မႈန္ၿပၿပႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ဆီမွ
ေဆာင္းတြင္းၿမင္ကြင္း လုိၿဖစ္ေနသည္။ ကားေပၚမွေန၍ အေနာက္ဘက္
ခပ္ေ၀းေ၀မွ မႈန္ၿပၿပ ပင္လယ္ကမ္းရိုးတန္းကို မၾကာမၾကာ မထင္မရွား
 ေတြ႔ေနရသည္။
 ထုိခဏ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲ၌ ထူးၿခားသည့္ စိတ္ခံစားမႈ အေၿပာင္းအလဲ
တစ္ခု ၿဖစ္မိသည္။  ကိုယ့္ဇာတိႏွင့္ ေရေၿမပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ အေတာ္ေလး
 ၿခားနားသြားေသာေၾကာင့္ ၿဖစ္မည္။ ၿပည္တြင္းခရီးပင္ ၿဖစ္ေသာ္လည္း 
ကြဲၿပားေသာ ေရေၿမ အေၿပာင္းအလဲေၾကာင့္ တစ္တုိင္းတစ္ၿပည္သို႔
ေရာက္ေနသည္ႏွင့္သာ တူေနသည္။
 ကားေပၚတြင္ ေမွးလိုက္လာရင္း ကိုယ္သြားမည့္ ေဒသ လူသူပုဂိၢဳလ္မ်ား၊
အတူလာၾကေသာ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း၊ ခရီးသည္ မ်ားႏွင့္ ကိုယ္အပါအ၀င္
 ေဘးအႏ ၱရာယ္ ကင္းရွင္းေစရန္ ေမတၱာပို႔ေနမိသည္။ အတန္ငယ္ၾကာေတာ့ 
မုိးစင္စင္လင္းၿပီ။ စာအုပ္ထဲမွာသာ ၿမင္ဖူး ဖတ္ဖူးေသာ အိမ္ၾကီးရခိုင္ 
ဟူသကဲ့သို႔ ရိုးရာေဆာက္လုပ္မႈ ပံုစံၿဖင့္ ရခုိင္အိမ္ၾကီး အိမ္ငယ္မ်ားကို
ေတြ႔ရသည္။ စိတ္ထဲ၀မ္းသာမိ သြားၿပီး လုိက္လံ ၾကည့္ရႈေနမိသည္။ 
အေပါင္းအသင္းမ်ားလည္း ႏိုးလာၾကၿပီး လူအားလံုးနီးပါးမွာ ဤေဒသ
မေရာက္ဖူးၾက၍ ၿမင္ကြင္းသစ္ မ်ား ကို ၾကည့္ေနၾကသည္။
တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ရြာမ်ား၏ ေနာက္မွ အိမ္မ်ား၊ သစ္ပင္မ်ားၾကား ၿမင္ကြင္း
ရွင္းသည့္ေနရာ အေရာက္ ပင္လယ္ကမ္းေၿခကို ေဖြးကနဲေတြ႔လုိက္လွ်င္
အားလံုးလုိက္ၾကည့္ကာ ဂနာမၿငိမ္ လႈပ္စိလႈပ္စိ ၿဖစ္ေနၾကသည္။ 
တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ပထမဆံုးေသာ ကမ္းေၿခခရီးကို ၾကံဳဖူးသူတုိင္း 
ထုိ စိတ္ အေၿခအေနကို နားလည္ေပလိမ့္မည္။  တစ္ေယာက္ၿမင္သည့္
အရာကို တစ္ေယာက္ ညႊန္ၿပ ရင္း မနက္မိုးလင္းလင္းခ်င္း အသံဗလံမ်ားၿဖင့္
ကားေနာက္တြင္ လက္ပံပင္ဆက္ရက္က်ေနေသာေၾကာင့္ ဆရာမက
ကားေ႔ရွထုိင္ခံုမွ လွမ္းေအာ္သည္။
ေခတၱၿငိမ္သြားၿပီ။ မၾကာမီ ၿပန္ၿပီး ကြ်တ္စီကြ်တ္စီ ၿဖစ္ေနၾကၿပန္သည္။
ဆရာမ ထက္မေၿပာေတာ့။ ကားလည္း မၾကာမီ သံတြဲသို႔ ၀င္ေတာ့မည္။
           ကားလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေငးၾကည့္ရင္း မနက္ ၇ နာရီခန္႔ သံတြဲသို႔
ေရာက္သည္။ ကားမွာ သံတြဲမွ ကမ္းေၿခ အေရာက္ထိ တိုက္ရိုက္လုိက္ပုိ႔
ေပးသည္။ ပုိ႔မယ့္ပို႔ ကူးတုိ႔ေရာက္ေအာင္ပို႔ ဟူသည့္အတိုင္း ပင္လယ္ ထဲ
မခုန္ဆင္းရယံု တစ္မယ္ ဘန္ဂလိုမ်ားအနီး အုန္းပင္မ်ားအၾကား ကမ္းစပ္ႏွင့္
 ေပအနည္းငယ္ အကြာထိ လုိက္ပို႔၏။  ကားေပၚမွပင္ ကမ္းစပ္ကို ၿမင္ရ
သည္မွာ အထင္းသား။  ဒီေရ တတ္ေနသၿဖင့္ ေ၀ါကနဲ ေၿပးတတ္လာေသာ
လိႈင္းၾကီးမ်ား ႏွင့္ လိႈင္းေခါင္းၿဖဴမ်ား ကိုၾကည့္ရင္း ဘယ္ေခတ္ ဘယ္ကာလ
ကတည္းက သည္ေနရာေရာက္ဖုိ႔ အံတၾကိတ္ၾကိတ္ႏွင့္ ၾကိဳတင္ၾကံစည္
ထားသည္မသိေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ိဳ႔ ကားေပၚမွ အိတ္မ်ား ဘန္ဂလို
သို႔ပင္ မသယ္အားေတာ့ပဲ ပစ္ခ်ကာ ေနာက္မွ က်ားလုိက္ သကဲ့သို႔ 
ကမ္းေၿခကို ခုန္ဆင္းေၿပးၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း တဒဂၤမင္သက္စြာ
ၾကည့္ေနရင္း ေၿပးမည္ အလုပ္ အဖြဲ႔ကို တာ၀န္ယူထြက္လာသည့္
လက္ေထာက္ ကထိက ဆရာမ မွ ဟန္႔ သည္။ ခရီးေဆာင္အိတ္ မ်ား
အရင္သယ္ၾကဖုိ႔ ေနရာခ်ထားၿပီးမွ ေရထဲဆင္းၾကဖုိ႔ ေၿပာေသာ ေၾကာင့္
ကိုယ္ရိွန္သတ္လုိက္ရသည္။
 ခဏအၾကာ ကြ်န္ေတာ္ကမ္းစပ္သို႔ ဆင္းသည္။ တ၀ုန္း၀ုန္း တက္လာေသာ
 လိႈင္းမ်ားႏွင့္ ပင္လယ္ သည္ ကြ်န္ေတာ့္အား အခုိက္အတန္႔ ေငးေမာေန
ေစခဲ့သည္။  ယခင္က ပင္လယ္ဟူေသာ အသံကိုၾကားလွ်င္ လိႈင္းပုတ္သံကို
 ၾကားေယာင္တတ္ေသာ ကြ်န္ေတာ္သည္ ယခု ကမ္းေၿခ တြင္ ေၿခခ်မိၿပီ။
 မုိးကုတ္စက္၀ိုင္း၊ ပင္လယ္၏ ေရၿပင္ညီ အနားသတ္မ်ဥ္း၊ ဆည္းဆာေန၊
ေရ ေလ ရႈခင္း တုိ႔ၿဖင့္ လွခ်င္တိုင္း လွေနသည့္ သာယာလွေသာ ငပလီ..။
 ရႈေမာဖြယ္ ေကာင္းေလစြ..။
ငပလီ ကမ္းေၿခမွာ ေတာ္ေတာ္လွပသည္။
ကမ ၻာ့အေကာင္းဆံုး ကမ္းေျခ ၈ ခုတြင္ ငပလီသည္ တစ္ခုအပါအ၀င္
မဟုတ္ပါလား  ၿဖဴလြေနေသာ သဲေသာင္ခံုႏွင့္ စိမ္းၿပာၿပာ ပင္လယ္၏
အနားသတ္ ကမ္းေၿခသည္ ကမ ၻာလွည့္ခရီးသြားမ်ား ႏွစ္သက္သည့္
ကမ္းေၿခၿဖစ္သည္။ အၿခားေသာ ၿပည္တြင္း ရိွ ကမ္းေၿခမ်ားႏွင့္ စာလွ်င္
သြားရသည္ေတာ့ ခရီးဖင့္သည္။ အခ်ိန္ေပးရသည္။ ဧရာ၀တီတုိင္းကို
ၿဖတ္၍ ဂြ၊ က်ိႏ ၱလီ တုိ႔မွ ၿဖတ္ကာ ရခိုင္ ကမ္းရိုးတမ္း အတုိင္း သံတြဲသို႔
တက္သြားေသာလမ္း ႏွင့္ ရန္ကုန္ မွ ပဲခူးတိုင္းကိုၿဖတ္၍  ၿပည္၊ ၿပည္မွ
တဆင့္ ပန္းေတာင္း ေတာင္ကုတ္မွ သံတြဲ လမ္းလည္း ရိွသည္။
 ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ လာၾကသည္မွာ  သံုးညအိပ္ ေလးရက္ခရီး ၿဖစ္သည္။
 တစ္ေန႔ ညေနခင္း ေန သာေသာေၾကာင့္ ေရာက္တုန္းေရာက္ခုိက္
ခပ္ေ၀းေ၀း ထိ လြတ္လပ္ေပ့ါပါးစြာ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၿဖစ္သည္။
သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေရကူး က်န္ရစ္ၾကသည္။
      ေဒသခံကေလးငယ္ေလးမ်ား ၀မ္းစာေရးအတြက္ ပင္လယ္ထြက္
ကမ္းေၿခထြက္ အမွတ္တရ ပစၥည္းေလး မ်ား လာေရာင္းၾကသည္။
ခရုကမာ ေသာ့ခ်ိတ္ေလးမ်ား၊ အမွတ္တရ ပစၥည္းေလးမ်ားၿပဳလုပ္ထား
သည္မွာ ၀ယ္ခ်င္စရာ။ ကမ္းရိုးတန္းတစ္ေလွ်ာက္ အုန္းပင္တန္းမ်ား
စိမ္းစိုေနသည္။ ေၿမာက္ဘက္ပိုင္း တြင္ ေက်ာက္ေဆာင္ မ်ား ပိုမုိ
ေပါမ်ားသည္။ ရပ္ေ၀းမွ အနားယူ အပန္းေၿဖလာသူ မိသားစု၊ လူအစုစု
မ်ားကို အနည္းငယ္ေတြ႔ရသည္။ ႏိုင္ငံၿခားသား ကမ ၻာလွည့္ ခရီးသည္
တစ္ခ်ိဳ႔ကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။

သဘာ၀ကို ခ်စ္ခင္တန္ဖိုးထားတတ္ေသာ သူမ်ားအေနႏွင့္ ပင္လယ္သည္
မ်ားစြာေသာ စိတ္ခံစား မႈ အေတြးစဥ္ ကို ေပးႏိုင္သည္။ သည္ေနရာမ်ိဳးကို
ထုိ႔ေၾကာင့္ လူေတြ ႏွစ္သက္ၾကသည္ပဲ။ ကမ္းရိုးတန္း တစ္ေလွ်ာက္ 
ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း ေအးေဆးလြတ္လပ္စြာ ေလွ်ာက္ရင္း
ေက်ာက္ေဆာင္ တစ္ေနရာ ၊ ေသာင္ၿပင္ တစ္ေနရာတြင္ ထုိင္ကာ
အပန္းေၿဖ အနားယူရင္း ပင္လယ္ရႈခင္းကို ေငးေမာ ၾကည့္ရႈ ရင္း ဟိုေတြး
သည္ေတြး။ အေတြးမ်ားက မုိးကုပ္စက္၀ိုင္းဆီသို႔ ေၿပးေနမိသည္။

သင္လာစဥ္ ပင္လယ္လမ္းမွာၿဖင့္ မုန္တုိင္းေလ လိႈင္းေရ ၾကမ္းေသာ္ေၾကာင့္ ပန္းခဲ့သူ စင္ေရာ္ငွက္ကိုလ..၊ ေၾကာထက္၀ယ္ ေဆာင္ယူသယ္၍ ေဖာင္သဖြယ္ သင္ ကူမတယ္လုိ႔ ေတြးဆကာ သည္အလြမ္းရယ္နဲ႔၀မ္းေၿမာက္တယ္ေလး။

 ဆရာ ေဇာ္ဂ်ီ၏ လိႈင္းကေလးသင္ ကဗ်ာေလး စိတ္ထဲ ေရရြတ္မိသည္။
ဘ၀ခရီးတစ္ေလွ်ာက္ ကိုယ္စီ ၿဖတ္သန္းၾကရင္း တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး
ေဖးမကူညီလ်က္ ေကာင္းၿမတ္ေသာ စိတ္ႏွလံုးကို ေဖာ္ေဆာင္ေပးသည့္
လိႈင္းကေလးသင္ ကဗ်ာေလးႏွင့္အတူ ငယ္ငယ္က ၾကည့္ခဲ့ဖူးေသာ 
ရခုိင္ျပည္နယ္ကမ္းေၿခတေနရာတြင္ ယူနီေဖာင္း ၿဖဴၿဖဴ ၿဖင့္ လမ္းေလွ်ာက္
ေနေသာ  ဦး၀င္းဦး ရုပ္ရွင္ကားကိုလည္း သတိရသည္။ ဆရာ ၿမသန္းတင့္၏
ဓားေတာင္ကိုေက်ာ္၍မီးပင္လယ္ကိုၿဖတ္မည္ ထဲမွ ဇာတ္ေကာင္ ပင္လယ္ေပ်ာ္
ကိုသံေခ်ာင္းကို သတိရ သည္။  ကမ ၻာေက်ာ္ ပင္လယ္ စြန္႔စားခန္းမွတ္တမ္းကို
 ေမြးဖြားသူ ေရာ္ဘင္ဆင္ခရူးဆုိး အေၾကာင္း စဥ္းစား မိသည္။ ပင္လယ္ေပ်ာ္
တုိင္းရင္းသားတုိ႔ အေၾကာင္း ဟုိေတြးသည္ေတြးၿဖင့္ ။ ပင္လယ္ သမုဒၵရာ၏
ဟိုမွာ ဘက္ကမ္း မွာလည္း မတူညီေသာ ယဥ္ေက်းမႈေတြ ရိွေနၾကသည္။
ကိုယ့္မိသားစု ကိုယ့္အသိုက္အၿမံဳ ေလး မ်ားကို ခင္တြယ္လ်က္
ဤ မိုးကုတ္စက္၀ိုင္းေအာက္တြင္ ရိွေနၾကဦးမည္။



 ေငးေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း ေနလံုးၾကီးက ပင္လယ္ေအာက္ ငုပ္လွ်ိဳးေတာ့မည္ကဲ့သို႔
ေန႔တစ္ေန႔၏ ဆည္းဆာ ပန္းခ်ီကို ေရးဆြဲေနသည္။ တစ္ေန႔ၿပီး တစ္ေန႔ကုန္
ဆံုးသြားရင္း ေလာကသဘာ၀နိယာမအတိုင္း အခ်ိန္ကာလေရြ႔လ်ားမႈေအာက္တြင္
အရာအားလံုး တည္ရိွေနသည္ သာ။  ေလာကတြင္ ထာ၀ရ တည္ၿမဲ .ေနေသာ
အရာ တစ္ခုသာ ရိွသည္။ ထုိအရာမွာ မတည္ၿမဲၿခင္း ဟူေသာ တရား ပင္ ၿဖစ္၏။
ကမ ၻာေက်ာ္ မ်က္ေၿဖလကၤာ တြင္ အနႏ ၱသူရိယ  စပ္ဆုိသည္။ လူ႔ဘ၀  
လူ႕စည္းစိမ္ မင္းခ်မ္းသာသည္ သမုဒၵရာ ေရမ်က္ႏွာၿပင္ထက္ ခဏတတ္သည့္
ေရပြက္ပမာ .။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ကိုယ္တုိင္သည္ လည္း ေရပြက္ ကေလးမ်ား ကဲ့သို႔ပင္.။ 
တုိေတာင္းလြန္း ေသာ လူ႔ဘ၀မွာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္တုိ႔
ဘယ္လုိေနခဲ့ၾကပါသလဲ။ ကိုယ့္ဘ၀ကို ေမးခြန္းထုတ္ခ်င္စရာ။
ဓမၼပဒ ၌ ..
 လူအေပါင္းတုိ႔တြင္ သံသရာတည္းဟူေသာ သမုဒၵရာ၏ ထုိမွာဘက္စြန္း
 နိဗၺာန္ကြ်န္းသုိ႔ ကူးေၿမာက္ေသာ သူ နည္းပါးကုန္၏၊ နိဗၺာန္မေရာက္ပဲ
 က်န္ေနၾကေသာ လူအမ်ားတုိ႔သည္ သကၠာယဒိ႒ိတည္းဟူေသာ ဤမွာ
ဘက္ကမ္းသို႔သာ အလ်င္အၿမန္ ၿပန္လာၾကကုန္၏..
 ေကာင္းစြာ ေဟာအပ္ေသာ တရားေတာ္ကို ၾကားနာၾက၍ တရားေတာ္ႏွင့္
အညီ က်င့္ၾကံေနထုိင္ ကုန္ေသာ သူတုိ႔သည္ကား အလြန္ကူးေၿမာက္ႏိုင္ခဲေသာ
 ေသမင္း၏ ေနရာ သံသရာတည္းဟူေသာ သမုဒၵရာကို ကူး၍ နိဗၺာန္တည္း
ဟူေသာ ကမ္းတစ္ဖက္သို႔ ေရာက္ကုန္၏.. ဟု ဖြင့္ဆိုထားေလသည္။
လူ႔ဘ၀ ရရိွၿခင္း၊ လူ႔ဘ၀တန္ဘုိး ၾကီးမားၿခင္းကို ပင္လယ္သမုဒၵရာ၊ လိပ္ကန္းႏွင့္
တံပိုး ဥပမာႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းေသာ ၿမတ္ဗုဒၶ မိန္႔ဆိုခ်က္ရိွေသးသည္။ က်ယ္ေၿပာေသာ
သမုဒၵရာတြင္ အေပါက္မ်ားႏွင့္ တံပိုး တစ္ေခ်ာင္းသည္ ဟိုမွသည္မွ ေမ်ာပါေနသည္။
ထုိသမုဒၵရာတြင္ပင္ ေရမ်က္ႏွာၿပင္ထက္သို႔  ႏွစ္တစ္ရာတြင္ တစ္ၾကိမ္သာေပၚေသာ
မ်က္စိမၿမင္သည့္ လိပ္ကန္းၾကီးသည္လည္းရိွသည္။ ထုိသုိ႔ ႏွစ္တစ္ရာၾကာမွသာ
 ေရမ်က္ႏွာၿပင္ ထက္သို႔ တစ္ခါေပၚေသာ လိပ္ကန္းၾကီး ဦးေခါင္းႏွင့္  သမုဒၵရာ
အတြင္း ဟိုမွသည္မွ လွည့္လည္ေမ်ာပါ ေနေသာ တံပိုးေပါက္တုိ႔ အမွတ္မထင္
ဆံုမိ စြပ္မိသည္က ၿဖစ္ေကာင္း ၿဖစ္ႏိုင္ေသးသည္။ လူအၿဖစ္ကို ရဖုိ႔က ထိုထက္
ပို၍ ခဲယဥ္းသည္ တဲ့။
ထိန္႔လန္႔စရာ သံေ၀ဂ ရစရာ ေကာင္းသလုိ တန္ဖိုးထားဖြယ္ ေကာင္းေသာ
ရွင္သန္ေနသည့္ လူ႔ဘ၀ကို ဆင္ၿခင္မိေစေသာ ဗုဒၶ ၏  ေဟာၾကားခ်က္ ၿဖစ္သည္။
တန္ဖုိးရိွေသာ လူ႔ဘ၀ကို တန္ဖုိးနားလည္ေသာ လူမွသာ ကိုယ့္ဘ၀ကို ကိုယ့္
အသက္ရွင္ေနမႈကို အသံုးခ်တတ္ ခံစားတတ္မည္ ေနထိုင္တတ္မည္။

ဟိုသည္ စဥ္းစားရင္း ေမွာင္စပ်ိဳးလာေသာေၾကာင့္ ဘန္ဂလိုဘက္သို႔ လမ္းေလွ်ာက္
လာခဲ့သည္ ။ ေန၀င္ ရီတေရာ တြင္  ပင္လယ္အတြင္း ခပ္ေ၀းေ၀းမွ တလက္လက္ႏွင့္
မီးေရာင္ေလးမ်ားကို ၿမင္ရ သည္။ ေမွာင္လာသည္ႏွင့္အမွ် မီးမ်ား ထိန္ေနေအာင္
ထြန္းထားေသာ ေလွမ်ား ၿဖစ္သည္ကို သိေသာ္လည္း ညေနေစာင္းက သူတုိ႔ရိွ
ေနသည္ကို သတိမထားမိပါ။ အနီးမွ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္အား ေမးၾကည့္ရာ
ငါးဖမ္းေလွမ်ား ၿဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။ မီးေရာင္မ်ား ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႔ေနရသၿဖင့္
 ေလွမ်ားဆီ ေရကူး သြားရင္ ေရာက္လား ဟုေမးၾကည့္မိရာ  ရခုိင္သံ၀ဲ၀ဲႏွင့္
ေကာင္ေလးက “မေရာက္.. မေရာက္..” တဲ့။ “ေရာ့.. မယံု..အစ္ကိုၾကီး ဒီ ရာဘာကြ်တ္
 ေဘာကြင္းနဲ႔ ကူးသြား မနက္လင္းေတာင္ မေရာက္.. ေရာက္ရင္ လည္ပင္းၿဖတ္”  တဲ့..။
သူ႔ေမးမိပါမွ ဇနက ဇာတ္ခင္းရဦးမည္။ ေရလည္း ေကာင္းေကာင္း မကူးတတ္ပါ ။
 ေရနစ္လွ်င္လည္း ေမခလာ လာကယ္မည္ မဟုတ္။ ေသရြာသုိ႔သာ သြားရမည္။
ကြ်န္ေတာ့္ကို ဆက္ၿပီး အတင္းမကူးခုိင္းရန္ သူ႔ ေၿပာၿပ သည္ကိုသာ လက္ခံ
ေပးလိုက္သည္။ ၿမင္ေနလ်က္ႏွင့္ သြား၍ ေရာက္သည္ မေရာက္သည္ကေတာ့
သူက ပို၍ သိမည္သာ။
 ညဘက္ ဘန္ဂလိုပိုင္ရွင္က ဂစ္တာတစ္လံုးရွာယူလာေပးသည္။ ကမ္းေၿခညသည္
ဂီတသံၿဖင့္ ပိုမုိလွပသေယာင္။ ကြ်န္ေတာ္ပဲ ပင္တိုင္တီးၿဖစ္သည္။ သီဆိုၿဖစ္ၾကသည့္
သီခ်င္းအမ်ားစုထဲမွ မွတ္မွတ္ရရ တစ္ပုဒ္အေနႏွင့္ ...အဏၰ၀ါ သမုဒ္မင္ၿပာေတြ 
ကုန္ေစ့မည္... အာကာတစ္ခြင္လံုး သံုးေတာ့ ေပလႊာ ေတြ  မဆံုးၿပီ ....ဟူေသာ
 “ဘယ္ပန္းခ်ီ ေရးလုိ႔မမွီ”  သီခ်င္းေလး ဆိုၿဖစ္ၾကသည္။ ရာထူးရာခံမ်ားႏွင့္ အလုပ္
ခြင္ထဲ စည္းမ်ဥ္း ေဘာင္ထဲေနရေသာ ဆရာဆရာမမ်ား လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာ
သီဆုိနားေထာင္ၾကၿပီး တီးၾက ဆုိၾကႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ေကာင္းေသာ ကမ္းေၿခ
ညခ်မ္းေလး တစ္ည ၿဖစ္ခဲ့သည္။
ေနာက္တစ္ရက္တြင္ သံတြဲၿမိဳ႔ေပၚသြား၍ လည္ပတ္ၿဖစ္သည္။ ေစ်းထဲတြင္ ရခိုင္
ေဒသထြက္ စားကုန္ မ်ား ၀ယ္သည္။ ေန႔လည္စာကို ၿမိဳ႔အေနာက္ဘက္ရိွ ရခုိင္
ထမင္းဆိုင္တြင္ စားၿဖစ္ၾကသည္။ ရခုိင္ထမင္းဟင္း အစပ္အဟပ္မွာ ကြ်န္ေတာ္
တုိ႔အၾကိဳက္ ပင္ၿဖစ္၏။  ၿမိဳ႔ပတ္ပတ္လည္တြင္ ေတာင္သံုးလံုး၀န္းရံထားၿပီး
ထုိေတာင္မ်ားေပၚတြင္ ဘုရားမ်ား တည္ထားရိွသည္။ ၾကံဳၾကိဳက္ခဲေသာ ခရီး
ေဒသၿဖစ္၍ အားလံုးသြား၍ ဖူးၿဖစ္ခဲ့သည္။ မပုပ္မသိုးေသာ ဆရာေတာ္တစ္ပါး၏
ရုပ္ကလပ္ေတာ္ ကိုလည္း ဖူးၿမင္ခဲ့ရသည္။
            ထိုေန႔ ေနာက္ဆံုးညတြင္ ေသာင္ၿပင္တြင္ မီးဖုိး၍ ငါးကင္စား ၾကသည္။
မီးဖုိႏွင့္ကင္ၿခင္းမဟုတ္၊ ကင္ၿပီးသား ၀ယ္စားၿခင္းပါ။ ကမ္းေၿခ အနီးအနားမွ
ရင္းႏွီးေနေသာ ေစ်းသည္ေလး မ်ားက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ မနက္ဖန္ ၿပန္ၾကမည္သိရ၍
အပို ထည့္ေပးၾကသည္။ ဆာေလာင္ေနၾကေသာ အေပါင္းအသင္းတသိုက္ အပို 
ဟိတ္ဟန္မရိွ ၾကိဳက္သည့္ဟာ ယူစား၊ လုစားၿဖင့္ မနက္ၿဖန္လည္း ၿပန္ၾက
ေတာ့မည္ ၿဖစ္၍ အတိုးခ်  စားၾက သည္။ စားေသာက္ၿပီး ခဏနားသူနား၊
လမ္းေလွ်ာက္သူ ေလွ်ာက္ႏွင့္ သည္တစ္ညကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ၿဖတ္သန္းရင္း အခ်ိန္
ကုန္ေစဖုိ႔ စဥ္းစားစီစဥ္ေနၾကသည္။
         ပင္လယ္သည္ လေရာင္ဟပ္လ်က္ ကမ္းေၿခ သည္ လိႈင္းသံ သဲ့သဲ့ၿဖင့္ ရိွ၏။
ဧၿပီည ေကာင္းကင္သည္ ၾကယ္မ်ားၿဖင့္ တလက္လက္ ရိွေနသည္။ သည္ေန႔ညလည္း
 ဂီတာတီး သီခ်င္းဆုိၾကဖုိ႔ အစီစဥ္ရိွသည္။ မၾကာမီ လူစံုတက္စံု ၿပီ ၿဖစ္၍ ကြ်န္ေတာ္
တုိ႔၏  ဂီတေလွေလး စတင္ေလွာ္ခတ္ၾကသည္။
 “ေရၿပင္ညီ လိႈင္းခြပ္ေတြ ကမ္းစပ္မွာ ေတးဖြဲ႔သလား လြမ္းညေန ႏွစ္ေယာက္ရင္ထဲ
မယံုႏိုင္ေအာင္”
ခင္ေမာင္တုိး သီခ်င္းၿဖင့္ စဖြင့္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေမတၱာေရလိႈင္း၊ မ်က္သြယ္၊
ဂႏၶ၀င္ဆည္းဆာ၊ အေမ့ အိမ္၊ လမင္းႏွင့္ပင္လယ္၊ ပန္းခ်စ္သူ၊ ၀တ္မႈန္၊ ခြန္အားၿဖည့္
မိငယ္၊ ေနရာတိုင္းမွာ၊ ကိႏၷရာ ေခ်ာင္းၿခား အမွာ စကား၊ ဒ႑ာရီ၊ ၊ မၿငိမ္းေသာမီး ၊
 ေလးညိႈ႔ရွင္ စသည့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အၾကိဳက္ သီခ်င္းေကာင္းေလးမ်ား ကမ္းေၿခ တြင္
 သီဆို လြင့္ပ်ံ ခဲ့သည္။  ညဦးပိုင္း ဂီတာတီး သီခ်င္းမ်ား ဆိုၾကတီးၾကၿပီးခဏနားကာ
.. ေသာင္ၿပင္ တြင္ ဖြင့္ေသာ ေကာ္ဖီ ဆိုင္ေလး တြင္ ခံုပုေလးမ်ားႏွင့္ ထုိင္ရင္း
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ စကားေၿပာ ၾကသည္။ အေနာက္ဘက္ ကမ္းရိုးတန္း ပင္လယ္
ကမ္းေၿခ၏ ဆိတ္ၿငိမ္ ေအးခ်မ္းမႈကို ခံစားရင္း ထုိညက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ညနက္မွ
အိပ္ရာ၀င္ၿဖစ္ၾကသည္။
 ၿပန္မည့္ ေနာက္ဆံုးရက္ ၿဖစ္သည္။   ေန႔ခင္း မြန္းလြဲပိုင္း ကားထြက္မည္။
ကမ္းေၿခတြင္ ဓာတ္ပံုရုိက္သူ ရိုက္ၾကသည္။ မၿပန္ေသးခင္ ေန႔လည္ေန႔ခင္း
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အားလံုး အုန္းပင္တန္းမ်ားၾကားမွ ကမ္းေၿခ ကို လာၾကည့္သည္။
တည္ၿငိမ္ ခမ္းနားေသာ ငပလီ၏ လိႈင္းသံတုိ႔သည္  တံု႔ၿပန္ႏႈတ္ဆက္ေန
 သေယာင္ေယာင္။
ရန္ကုန္ၿပန္ဖုိ႔ သံတြဲမွ အေ၀းေၿပးကားၾကီး ကမ္းေၿခကို လာၾကိဳသည္။ ကားေပၚမွေန၍ ပင္လယ္ လိႈင္းခတ္သံ တုိ႔ ေ၀း၍ ေ၀း၍ က်န္ခဲ့သည္။
ေနရစ္ေတာ့ ကမ္းေၿခေရ။
အခြင့္အခါ ၾကံဳလွ်င္ တစ္ေန႔ေတာ့ ၿပန္လာခဲ့ဦးမည္။
ႏႈတ္ဆက္ခဲ့သည္ ငပလီ….။

ေက်ာင္းေတာ္မွသူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ငပလီကမ္းေၿခသုိ႔ အမွတ္တရ

July 3, 2012 ( 1:00 AM )

ကမ-ၻာသစ္