ကုန္းေဘာင္ေခတ္ စာမ်က္ႏွာေတြ လွန္လိုက္ရင္ ေရွ႕ပိုင္းစာမ်က္ႏွာေတြ ဖတ္ရတာ အားပါ သေလာက္ ေနာက္ပိုင္း စာမ်က္ႏွာေတြ က်ေတာ့ သိပ္ၿပီး အားမပါေတာ့ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ “ဇာတ္သိမ္းပိုင္း” ကို သိထားၿပီး ျဖစ္တာကိုး၊ ဆရာညိဳျမကေတာ့ ကုန္းေဘာင္ရွာပံုေတာ္ စာအုပ္ထဲမွာ ကုန္းေဘာင္တစ္ေခတ္ကို ေနထြက္ခ်ိန္၊ မြန္းတည့္ခ်ိန္၊ ေန၀င္ခ်ိန္ဆိုၿပီး ေလာကေန႔ တစ္ေန႔နဲ႔ ဥပမာေပးထားပါတယ္။ အတက္ကာလ၊ အဆင္းကာလအားျဖင့္ ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အေလာင္းမင္းတရား ကေန ဘိုးေတာ္ဘုရား နတ္ရြာစံတဲ့အထိကို အတက္ကာလ၊ ဘႀကီးေတာ္ မင္းတရားကေန သီေပါမင္း အထိကို အဆင္းကာလလို႔ ဆိုထားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ (ေရွ႔ပိုင္း) ျမန္မာျပည္ ေျမပံုအရ အာသံ၊ မဏိပူရ၊ ဇင္းမယ္၊ အယုဒၶယတို႔ဟာ ျမန္မာ့ အင္ပါယာ ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေအာင္ျမင္ျခင္း၊ က်ရွဳံးျခင္းဟာ ေလာကဓမၼတာဆိုေပမယ့္ သမိုင္း က်ရွဳံးျခင္းေတြက်ေတာ့ ေနာင္မ်ဳိးဆက္မ်ားစြာအထိ ဒီက်ရွဳံးမွဳ ဒဏ္ရာေတြကို ခံစား ရပါတယ္။ ေရးေနက် ေရႊစကားအေၾကာင္း မေရးခင္ ဒီအေတြးေတြ အရင္၀င္လာတာ ကေတာ့ ေရႊစကားအတြက္ ေရးဖို႔လွန္ထားတဲ့ စာမ်က္ႏွာေတြက ကုန္းေဘာင္ေခတ္ စာမ်က္ႏွာေတြ ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ ကဲ…ကုန္းေဘာင္ေခတ္စာမ်က္ႏွာ ေတြထဲက ေရႊစကားတို႔ရဲ႔
ျမစ္ဖ်ားခံရာ လိုက္ၾကည့္လိုက္ၾကရေအာင္။
တစ္ေန႔မွာ ေမာင္းေထာင္သာသနာပိုင္ ဆရာေတာ္က ဦးေတဇဆိုတဲ့ ဦးပဥၥင္းငယ္တစ္ပါးကို စာျပန္ခိုင္း ပါတယ္။ စာျပန္ရတာက သမားရိုးက်ပံုစံနဲ႔ စာျပန္ရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆိုင္းမဆင့္ ဗံုမဆင့္ေခၚၿပီး ျပန္ခိုင္းတာပါ။ ျပန္ခိုင္းတဲ့ စာေတြကေတာ့ ဘိကၡဳပါတိေမာက္ ပါဠိနိႆယ အကုန္၊ ဘိကၡဳနီပါတိေမာက္ ပါဠိနိႆယ အကုန္၊ ခုဒၵကသိကၡာ ပါဠိ နိႆယ အကုန္၊ မူလသိကၡာ ပါဠိနိႆယ အကုန္ပါ၊ ဒီစာေတြက ၀ိနည္းပိုင္းဆိုင္ရာ စာေတြပါ။ စာျပန္ရမယ္္လို႔ ႀကိဳတင္သိမထားတာ ရယ္၊ ျပန္ခိုင္းတဲ့ စာေတြက မ်ားလြန္းေနတာရယ္ေၾကာင့္ ဦးေတဇက အကုန္မရပါဘူး။ တစ္ခ်ဳိ႕တစ္၀က္ကိုပဲ ရပါတယ္ ။ ေမာင္းေထာင္သာသနာပိုင္ ဆရာေတာ္ကလည္း မရမခ်င္း အထပ္ထပ္ ျပန္ခိုင္းပါတယ္။ အစကတည္းက ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ခြင့္ မရလာတာေၾကာင့္ ဘယ္လို ျပန္ခိုင္း ျပန္ခိုင္း မရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ စာမရ၊ ရ ေကာင္းလားဆိုၿပီး သဲဒဏ္၊ ေရဒဏ္ေပးပါတယ္။
စာျပန္ခိုင္း ခံရသူ ဦးေတဇဆိုတာက တျခားမဟုတ္ပါဘူး၊ ေတာင္ငူမင္းသားရဲ႔ ရဟန္းပါ။ ေတာင္ငူမင္းသား က သူ႔ရဟန္း ေမာင္းေထာင္သာသနာပိုင္ေက်ာင္းမွာ ဒဏ္ထမ္းေနရတဲ့ သတင္းကို ၾကားသြားပါတယ္။ သတင္းၾကားတာနဲ႔ ေက်ာင္းကို တစ္ခါတည္း ထလိုက္သြားပါတယ္။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ သူ႔ရဟန္း ပင္ပင္ ပန္းပန္း ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔ ဒဏ္ထမ္းေနတာကို ျမင္ရပါတယ္။ သူ႔ရဟန္းအတြက္ အေတာ္လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ ဟန္တူပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သာသနာပိုင္ဆရာေတာ္ဆီ သြားၿပီး “တပည့္ေတာ္ရဲ႔ရဟန္း စာမရေပမယ့္ ၀ိနည္းသိကၡာနဲ႔ ဆန္႔က်င္တဲ့ အက်င့္ပ်က္မွဳမ်ား ရွိပါသလား” လို႔ ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။ သာသနာပိုင္ဆရာေတာ္က “အက်င့္ သိကၡာပုဒ္ မပ်က္ လိုက္နာေၾကာင္း ငါသိတယ္၊ ဒင္း…စာမရလို႔ ငါဒဏ္ေပးတာ” လို႔ ျပန္အမိန္႔ရွိပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေတာင္ငူမင္းသားက “စာမရေသာ္လည္း အက်င့္သိကၡာပုဒ္ မပ်က္ရင္ သည္းခံေတာ္မူသင့္ပါတယ္၊ ေမ့ေနတဲ့ စာကို ေနာင္ျပန္က်က္ရင္ ရႏိုင္တာပဲ မဟုတ္လားဘုရား” လို႔ ျပန္ေလွ်ာက္ပါတယ္။ သာသနာပိုင္ဆရာေတာ္ကလည္း “မဟုတ္ဘူး မင္းသားရဲ႔၊ ဒင္း ၀ိနည္း သိကၡာက်မ္းကို အာဂံုအၿမဲ ေဆာင္ထားရမွာကို အရ ေဆာင္မထားလို႔ ေနာင္ မွတ္သြားေအာင္ ငါက ဒဏ္ေပးတာ” လို႔ ထပ္မိန္႔ပါတယ္။ ေတာင္ငူမင္းသားက ကိုယ့္ရဟန္းဆိုတဲ့ သံေယာဇဥ္ရယ္၊ မင္းသားဆိုတဲ့ ဂုဏ္ရယ္ေၾကာင့္ “မာန္” ေလး၀င္လာပံုရပါတယ္။ အဲဒီ၀င္လာတဲ့ “မာန္”ေလးနဲ႔အတူ ေတာင္ငူမင္းသားက “အရွင္ဘုရားဟာ မဟုတ္ေသးပါဘူး၊ အရွင္ဘုရားက အခုခ်က္ခ်င္း အကုန္ ရရမယ္လို႔ အမိန္႔ခ်ၿပီး ခ်က္ခ်င္း ျပန္ခိုင္းေတာ့ ဘယ္လာရႏိုင္မွာလဲ၊ စာက်က္ရက္ ေပးၿပီး ျပန္ခိုင္းတာ မရလို႔ ဒဏ္ေပးတယ္ဆို ေတာ္ေသး၊ အခု အျပစ္ေပးတာလည္း အေတာ္ ပင္ပန္းေနၿပီ၊ သည္းခံေတာ္မူပါဘုရား” လို႔ ေလွ်ာက္ပါတယ္။
ဆရာေတာ္ကလည္း သာသနာပိုင္ဆိုတဲ့ ရာထူးကို လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ ရထားတာမွ မဟုတ္တာ၊ ဘက္စံု ထက္ျမက္လို႔ ရ ထားတာကိုး၊ ၿပီးေတာ့ ေတာင္ငူမင္းသားနည္းတူ “သာသနာပိုင္” ဆိုတဲ့ “မာန္” ကေလးကလည္း တစ္ခါတည္း ၀င္လာေလေတာ့ “နင္ ဘာလာ စကားမ်ားေနတာလဲ” ဆိုၿပီး အနီးမွာရွိတဲ့ ေထြးခံနဲ႔ ပစ္ေပါက္လိုက္ပါတယ္။ ေတာင္ငူမင္းသားကလည္း ေထြးခံကို ေကာက္ၿပီး ဆရာေတာ္ကို ျပန္ေပါက္ပါေရာ၊ ဒီေတာ့ ဆရာေတာ္က ထၿပီး ေျခေထာက္နဲ႔ ေျပးကန္လိုက္ပါတယ္။ ေတာင္ငူမင္းသားကလည္း အကန္ခံေနရာကေန ခ်က္ခ်င္းထ၊ ဆရာေတာ္ကို ဖက္ၿပီး နပန္းသတ္ေတာ့တာပါပဲ၊ သာသနာပိုင္ ဆရာေတာ္နဲ႔ ေတာင္ငူမင္းသား ေထြးလံုးရစ္ပတ္နဲ႔ နပန္းသတ္ ေနၾကတာကို အနားမွာရွိတဲ့ တိုက္အုပ္၊ တိုက္ၾကပ္ ဘုန္းႀကီးေတြ၊ ကပၸိယေတြက ဒီအတိုင္းပဲ ၾကည့္ေနၾကရပါတယ္။ ဘယ္သူမွ ၀င္ၿပီး မခြဲ၀့့ံၾကပါဘူး။ ေနာက္ မဟာဒါန္၀န္ ေရာက္လာၿပီး မဟာဒါန္၀န္က ခြဲေပးမွ ရန္ပြဲၿပီးသြားပါတယ္။ ေတာင္ငူမင္းသားကလည္း သူ႔ရဲ႔ရဟန္း ဦးေတဇကို ဒဏ္ထမ္းေနရာကေန ပင့္ၿပီး ျပန္သြားပါတယ္။
ဒီသတင္းကို ဘိုးေတာ္ဘုရား ၾကားသြားေတာ့ “ အင္း…ေတာင္ငူကလည္း ေတာင္ငူပဲ၊ ေမာင္းေထာင္ကလည္း ေမာင္းေထာင္ပဲ” လို႔ ညည္းတြား မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ ဘိုးေတာ္ဘုရား အေနနဲ႔ တစ္ဖက္ကလည္း သားေတာ္၊ တစ္ဖက္ ကလည္း သာသနာပိုင္ဆရာေတာ္၊ ဘုန္းႀကီးဘက္က မွားသည္ျဖစ္ေစ၊ မွန္သည္ျဖစ္ေစ ေလာကေရးနဲ႔ၾကည့္ရင္ အျမင္မလွ ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လူျဖစ္တဲ့ သားေတာ္အေနနဲ႔ ၀န္ခ်ေတာင္းပန္ေစခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သားေတာ္ေတာင္ငူမင္းသားက ခပ္စြာစြာ၊ ခပ္ထက္ထက္၊ မာနနဲ႔ မိမိေျပာလို႔ကေတာ့ ဘယ္လိုမွ ေတာင္းပန္မွာ မဟုတ္တဲ့အေၾကာင္း ကိုယ့္သားေတာ္ အေၾကာင္း ကိုယ္သိၿပီးသားပါ။ ဒီေတာ့ သားေတာ္ေတာင္ငူမင္းသားကို ႏိုင္တဲ့ ရန္ကုန္ ၀န္ႀကီး ဦးေက်ာ္ေရြးကို အကူအညီ ေတာင္းရပါတယ္။ ဦးေက်ာ္ေရြးဆိုတာက ေတာင္ငူမင္းသား ငယ္ငယ္က ခ်ီိပိုး ထိန္းေက်ာင္းခဲ့ရသူ၊ ရိုက္သင့္ရင္ ရိုက္ၿပီး ဆံုးမခဲ့သူ၊ ေတာင္ငူမင္းသား ကိုယ္တိုင္ကလည္း ခ်စ္ေၾကာက္ရိုေသရသူ၊ ေတာင္ငူမင္းသားက ျငင္းမဲ့သူ မဟုတ္ပါဘူး။ ေလာကထံုးစံအတိုင္း ႏိုင္ရာနဲ႔ ကိုင္တြယ္တာပါ။ ဘိုးေတာ္မင္းတရားအေနနဲ႔ သားေတာ္ေတာင္းပန္ရတယ္ဆိုတဲ့ ေနရာမွာလည္း ကာယကံရွင္ႏွစ္ဦးသာ သိတဲ့ ေတာင္းပန္မွဳမ်ဳိးမဟုတ္ပဲ သံဃာ့ပရိသတ္၊ မင္းပရိသတ္၊ လူပရိသတ္ အလည္မွာ ေတာင္းပန္ေစခ်င္တာပါ။ ဘိုးေတာ္မင္းတရားက သူလိုခ်င္တယ္ ပံုစံကိုပါ တစ္ပါတည္း ေျပာျပပါတယ္။
ဦးေက်ာ္ေရြးက ေတာင္ငူမင္းသားကို ေလာကေရး၊ ဓမၼေရးေတြနဲ႔ ဆံုးမၿပီး သာသနာပိုင္ဆရာေတာ္ကို ၀န္ခ် ေတာင္းပန္ဖို႔ ေျပာ၊ ေတာင္ငူမင္းသားကလည္း ေခါင္းညိတ္၊ ဒီလိုနဲ႔ ၀န္ခ်ေတာင္းပန္ပြဲ အစီအစဥ္ကို ျပဳလုပ္ၾက ပါေတာ့တယ္။
သုဓမၼာ၀င္ ဆရာေတာ္မ်ား၊ ေအာက္ေျခမွာ ဘိုးေတာ္မင္းတရားနဲ႔ မိဖုရားေခါင္ႀကီး၊ ၀န္ႀကီး ဦးေက်ာ္ေရြး၊ အမတ္ႀကီး ဦးေပၚဦး၊ အျခားမွဴးမတ္ႀကီးမ်ား၊ သားေတာ္ သမီးေတာ္မ်ား၊ ေမာင္းမမိႆံမ်ား၊ ရဟန္းပရိသတ္၊ မင္းပရိသတ္၊ လူပရိသတ္ စံုစံုညီညီ၊ ရဟန္းေတာ္မ်ား ဆြမ္းစားျခင္း ကိစၥၿပီးလို႔ ငါးပါးသီလယူ၊ ပရိတ္တရားေတာ္လည္း
နာၿပီးၿပီ၊ အပ္က်သံ ၾကားရေလာက္ေအာင္ ခန္းမေဆာင္တစ္ခုလံုး ၿငိမ္သက္ေနပါတယ္။ အားလံုးရဲ႔စိတ္က ေတာင္ငူမင္းသားဆီမွာ၊
ေတာင္ငူ မင္းသားဆီက အသံကို အားလံုးနားစြင့္ေနၾကပါတယ္။ ေတာင္ငူမင္းသားက ဦးေက်ာ္ေရြးကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ စ ရေတာ့မလားေပါ့၊ ဦးေက်ာ္ေရြးက ေခါင္းဆတ္ျပလိုက္ပါတယ္။ ေတာင္ငူမင္းသားက ပုဆစ္တုပ္ ထိုင္ေနရာကေန ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ လက္အုပ္ခ်ီၿပီး…
“ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ သာသနာပိုင္ ဆရာေတာ္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္သည္ မေကာင္းေသာ ေဒါသ ၏ ေနာက္ပါျဖစ္၍ စိတ္လိုက္မာန္ပါ ဆရာေတာ္ဘုရားအား ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံတည္းဟူေသာ ကံသံုးပါးျဖင့္ ျပစ္မွားက်ဴးလြန္ မိုက္မွားမိပါသည္။ ထိုမိုက္မွား က်ဴးလြန္မိေသာအျပစ္ကို ခ်မ္းသာေပး သနားေတာ္မူပါရန္ တပည့္ေတာ္ ကန္ေတာ့၀န္ခ် ေတာင္းပန္ပါ၏ဘုရား၊ ၀န္ခ် ေတာင္းပန္ ကန္ေတာ့ သည့္အတိုင္း တပည့္ေတာ္ကို သနားေသာအားျဖင့္ သည္းခံ ေတာ္မူပါရန္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ကန္ေတာ့ ၀န္ခ်ပါေၾကာင္း ရွစ္ခိုး ေလွ်ာက္ထား၀ံ့ပါသည္ဘုရား” လို႔ ၀န္ခ် ေတာင္းပန္ လိုက္ပါတယ္။ ေတာင္ငူ မင္းသားရဲ႔စကား ဆံုးတာနဲ႔ ပရိသတ္အားလံုးက ၀ိုင္းၿပီး သာဓုေခၚၾကပါတယ္၊ ပရိသတ္အားလံုး သာဓုေခၚသံ အဆံုးမွာ ေမာင္းေထာင္ သာသနာပိုင္ဆရာေတာ္က တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။
“အင္း…သာဓု၊ သာဓု၊ သာဓု ငါ သည္းခံ၏။ မင္းသားခ်ည္း မွားသည္မဟုတ္၊ ငါလည္း မွားေလသည္။ မင္းသားလည္း ပုထုဇဥ္၊ ငါလည္း ပုထုဇဥ္ ျဖစ္ခဲ့၏။ ပုထုဇဥ္ ဂတိလိုက္စားမိသည့္ အတြက္ ျဖစ္ၾကေသာေၾကာင့္ မွားၾကေခ်ၿပီ။ ပုထုဇဥ္ပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း မင္းသားက ပုထုဇဥ္အငယ္၊ ငါက ပုထုဇဥ္ အႀကီးျဖစ္၍ ငါက မင္းသားထက္ သာလြန္၍ မိုက္မွားမိေခ်သည္။ ျမတ္စြာဘုရား၏ အေရေတာ္ကို ၀တ္ဆင္ျမန္းလ်က္ မဟာသံဃရာဇာ အမည္ကို ရရွိသျဖင့္ သည္းမခံႏိုင္ဘဲ သာသနာပိုင္ဂုဏ္ ယစ္မူးေသာေၾကာင့္ ေဒါသဂတိကို လိုက္စားမိသျဖင့္ ျဖစ္ရေခ်သည္။ သို႔အတြက္ မင္းသားလည္း ငါ့အေပၚ၌ အမ်က္မထားေလနဲ႔၊ သည္းခံပါေလ…”
သာသနာပိုင္ဆရာေတာ္က ေခတၱရပ္လိုက္ေတာ့ ပရိသတ္အားလံုးက ၀ိုင္းၿပီး သာဓုေခၚၾကပါတယ္၊ ၿပီးမွ ဆရာေတာ္က မိန္႔လက္စ စကားကို ဆက္ၿပီး မိန္႔ပါတယ္။ “မင္းသားကို ဥပမာတစ္ခု ေျပာရ ဦးမယ္ ၊ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာေတာ္မူေသာ မေဟာသဓ ဇာတ္ေတာ္မွာ စူဠနီမင္းဟာ မေဟာသဓကို သတ္ပစ္ ရန္သာ ေဒါသအမ်က္ထားၿပီးလွ်င္ ႀကံစည္လ်က္ရွိသည္၊ မဟာဥပကာရီ ဥမင္ လိုဏ္ေခါင္း အတြင္းသို႔ က်ေရာက္မွ ေနာက္ေနာင္က ပ်က္စီးေအာင္ ႀကံခဲ့ၾကေသာ ေဒါသ အမ်က္ႀကီးေတြ တစ္ခါတည္း ေပ်ာက္ ကြယ္ ၍ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ အသက္ခ်င္းလဲၾက၍ ခ်စ္ၾကည္ေသာအျဖစ္သို႔ ေရာက္ရသကဲ့သို႔ ဤနန္းေတာ္ ေဇတ၀န္ေဆာင္သည္ မဟာဥပကာရီ ဥမင္လိုဏ္ေခါင္းဟု သေဘာထား၍ ျဖစ္ခဲ့ေသာ ေဒါသ အမ်က္တို႔သည္ တစ္ခါတည္း စြန္႔ပယ္ေဖ်ာက္ၿပီး အသက္ခ်င္း လဲၾကသကဲ့သို႔ ေရွ႕ကို အသက္ရွည္သမွ် ကာလပတ္လံုး ေမတၱာစိတ္ မပ်က္ၾကရေအာင္သာ သတိျပဳၾကရန္ ျဖစ္ေတာ့သည္ကို အသင္မင္းသား မွတ္ယူပါေလာ့…”
သာသနာပိုင္ ဆရာေတာ္ရဲ႔ တရားမိန္႔သံဆံုးေတာ့ ပရိသတ္အားလံုးက သာဓု ထပ္မံ ေခၚၾကပါတယ္ ။ ေနာက္ ေတာင္ငူမင္းသား ကိုယ္တိုင္ အလွဴေတာ္ သကၤန္းေတြကို ဆရာေတာ္မ်ားအား ကပ္လွဴပါတယ္။ ကိစၥ၀ိစၥေတြ ၿပီးလုိ႔ ဆရာေတာ္ ျပန္ၾကြတဲ့အခါ ေတာင္ငူ မင္းသားက သာသနာပိုင္ဆရာေတာ္ရဲ႔ ဖိနပ္ကို ကိုယ္တိုင္ကိုင္ၿပီး ဖိနပ္ကို ခင္းေပးပါတယ္။ ဒီျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ၿပီး ပရိသတ္ေတြရဲ႔ မ်က္ႏွာမွာ ၾကည္ႏူးမွဳေတြ အထင္းသား ေနမွာပါ။
တကယ္ေတာ့ ဒီပြဲဟာ ေမာင္းေထာင္သာသနာပိုင္ ဆရာေတာ္နဲ႔ ေတာင္ငူမင္းသားတို႔ ကိုယ့္ရဲ႔မာန ကို နိ၀ါတဆိုတဲ့ ဆပ္ျပာနဲ႔ ဖြပ္ေလွ်ာ္တဲ့ပြဲ၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ မာနနဲ႔ နိ၀ါတ လဲလွယ္တဲ့ပြဲ၊ ဒါမွမဟုတ္ တမလြန္ကို မာနေတြ ယူမသြားဘဲ နိ၀ါတေတြသာ ယူသြား
မယ္လို႔ တရား၀င္ေၾကညာ တဲ့ပြဲ ၊ ဘာပဲေျပာေျပာ နိ၀ါတမဂၤလာနဲ႔ ျပည့္စံုလွတဲ့ ပြဲတစ္ပြဲပါပဲ၊ ေမာင္းေထာင္ သာသနာပိုင္ ဆရာေတာ္ရဲ႔ “ငါက ပုထုဇဥ္ အႀကီးျဖစ္၍ ငါက မင္းသားထက္ သာလြန္၍ မိုက္မွားမိေခ်သည္” ဆိုတဲ့စကားဟာ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ဆီမွာ ဘယ္ေလာက္ထိ ျမည္ဟည္းခဲ့တယ္ဆိုတာ မေျပာတတ္ ေပမယ့္ စာေရးသူကေတာ့ ေမာင္းေထာင္သာသနာပိုင္ ဆရာေတာ္ရဲ႔ နိ၀ါတ မဂၤလာကို အာရံုျပဳၿပီး ကန္ေတာ့လိုုက္မိတာ အမွန္ပါပဲ။
ရေ၀ႏြယ္ (အင္းမ)
No comments:
Post a Comment