ေနသည္ ၿမစ္၏ အေနာက္ဖက္ကမ္းထက္ရိွ သစ္ေတာ၏
ေထြးယွက္ေသာ အကိုင္းၾကားသို႔ ၀င္၍ သြားေလၿပီ။
ရဟန္းငယ္တို႔လည္း ကိစၥၾကီးငယ္ ေဆာင္ရြက္ၿပီး၍ မီးပံုတြင္၀ိုင္းကာ
ေဂါတမအရွင္၏တရားကို နာလုဆဲဆဲ ၿဖစ္၏။
ထိုအခိုက္ ထူးဆန္းေသာ သူငယ္တစ္ေယာက္လာ၍ သစ္သီးပန္းမန္ၿဖင့္ အရွင္ၿမတ္ကို ဦးခိုက္ပူေဇာ္၍ ေလွ်ာက္ထား၏။
“ၿမတ္ေသာအရွင္၊ တပည့္ေတာ္အား သစၥာတရားမြန္၏ ခရီးလမ္းသို႔
၀င္ခြင့္ေပးေတာ္မူပါ၊
တပည့္ေတာ္၏ အမည္ကား သစၥာကာမတည္း”
ဗုဒၶၿမတ္စြာ ဆို၏ ။ “အို…ခ်စ္သား၊ သင္၏ လာၿခင္းကား ေကာင္းေသာလာၿခင္းတည္း၊ အၿမတ္ဆံုးေသာတရားကို ေမွ်ာ္မွန္းေသာ အသင္ကား အဘယ္မ်ိဳးႏြယ္နည္း”
သူငယ္ ဆို၏ ။ “အရွင္၊ ငါသည္ အဘယ္မ်ိဳးဟု ငါမသိ၊ ငါ၏ မိခင္ထံ သြား၍ ေမးပါအံ့”
ဤသို႔ေၿပာၿပီးေနာက္ သစၥာကာမသည္ ခြင့္ပန္၍ ေခ်ာင္းကိုၿဖတ္၍ ရြာစြန္ရိွ မိခင္ရိွရာ
အိမ္သို႔ ၿပန္ခဲ့၏။ မီးခြက္သည္ အခန္း၌ မွိန္စြာလင္းေနၿပီး မိခင္သည္ ေမွာင္ေသာ တံခါး၀၀ယ္
သားအၿပန္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေန၏။ သူသည္ သားကို ရင္၌ပိုက္၍ ဦးထိပ္ကိုနမ္း၏။ ဗုဒၶထံ သြားခဲ့ေသာ
အေၾကာင္းကိုကိစၥကုိ ေမး၏။
“ငါ၏ ဖခင္ကား အသူနည္း” သူငယ္က ၿပန္ေမး၏။ ၿမတ္ေသာအမ်ိဳးသာလွ်င္ အၿမတ္ဆံုးတရားကို ေမွ်ာ္မွန္းထိုက္သည္ဟု ေဂါတမအရွင္ ငါ့အားေၿပာ၏”
ထိုမိန္းမလည္း မ်က္လႊာခ်၍ ေလသံၿဖင့္ဆို၏။
“ဆင္းရဲေသာငါ့၌ ငယ္စဥ္က သခင္မ်ားခဲ့၏၊ အုိ..ခ်စ္သား ..သင့္ကိုရေသာ ငါမိခင္၌ …
ေယာက္်ားသည္မရိွ”
ေတာရေက်ာင္း၏ သစ္ပင္ထိပ္ဖ်ားတို႔၌ အရုဏ္က်င္း၍ ေရာင္နီလင္းေလးၿပီ။ ရဟန္းတို႔သည္လည္း
သစ္ပင္ၾကီးေအာက္၌ ဆရာၿမတ္ ေ႔ရွေမွာက္၀ယ္ ထိုင္ၾကၿပီ။
ထိုအခိုက္ သစၥာကာမ ေရာက္လာ၏။ သူသည္ ဆရာအရွင္၏ ေၿခေတာ္ရင္း၌ ၀ပ္စင္း၍
စကားမဆိုပဲ ရိွ၏။
“ငါ့အား ေၿပာေလာ့” ဗုဒၶ ဆို၏။ “အသင္ကား အဘယ္မ်ိဳးႏြယ္နည္း”
“အရွင္”..သူငယ္က ဆို၏။ “အဘယ္မ်ိဳးႏြယ္ ဟူ၍ကား ငါမသိ၊ ငါ၏ မိခင္အား ေမးစဥ္၀ယ္
သူ ဆို၏၊ “ဆင္းရဲေသာ ငါ့၌ ငယ္စဥ္က သခင္မ်ား၏၊ သင့္ကိုရေသာ ငါမိခင္၌ ေယာက္်ားမရိွ” …။
ပတူအံုကို တုတ္ႏွင့္ထိုးလိုက္သည့္အလား၊ တပည့္ရဟန္းတို႔ထံမွ ပြက္ေလာသံ ညံလာ၏။
ဇာတ္ပ်က္၏ အရွက္မရိွေသာ စကားအတြက္ တတြတ္တြတ္ ေရရြတ္ၾက၏။
ေဂါတမၿမတ္စြာကား ေနရာမွထ၍ လက္ကိုဆန္႔၍ သူငယ္အား ရင္ခြင္၌ ထား၍ ဆို၏။
“ၿဗဟၼဏတကာတို႔ထက္ ၿမတ္ေသာ ခ်စ္သား၊ သင့္၌ အမြန္ၿမတ္ဆံုးေသာ သစၥာအေမြရိွေပ၏”…။
ရာဘင္ၿဒာနတ္တဂိုး
No comments:
Post a Comment