''ကံ နဲ႔ အက်ဳိးေပးခြင့္'' ( ရေ၀ႏြယ္ - အင္းမ )

''ကံ နဲ႔ အက်ဳိးေပးခြင့္''
➖➖➖➖➖ ➖➖➖
တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လဲ ကံတရားက နားလည္ရအခက္သား
ေကာင္းကံေတြ ျပဳေနေပမယ့္ အဆင္မေျပမႈေတြနဲ႔ခ်ည္းပဲ ေတြ႔ေနရတတ္ပါတယ္။
မေကာင္းကံေတြနဲ႔ ယွဥ္ေနေပမယ့္လည္း ဘာပဲလုပ္လုပ္ အဆင္ေျပေနတတ္ပါတယ္။
ဒီအျဖစ္မ်ိဳးေတြက ၀န္းက်င္တိုင္းမွာ ေတြ႔ေနရတာျဖစ္ေလေတာ့ အျမင္အားျဖင့္

သိပ္ျပီးဆန္းလွတယ္လို႔ေတာ့ မဆိုႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဆန္းတာက ကံရဲ႕သေဘာ တရားပါ။
ဥပမာပဲ ထားပါေတာ့  ကိုယ့္၀န္းက်င္မွာ ရွိေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္၊
မေကာင္းကံမွန္သမွ် အကုန္လုပ္ေနတယ္၊  ဒါကို သူ႔၀န္းက်င္ကလည္းသိေနၾကတယ္၊
ဒါေပမယ့္ အဲဒီလူမွာ ခ်မ္းသာလိုက္တာ  မေျပာပါနဲ႔ေတာ့၊ လုပ္ငန္းကိုင္ငန္းေတြ ၾကည့္ဦးမလား၊
အားလံုးေခ်ာေမြ႕လို႔၊ဘာဆိုဘာမွ အခက္အခဲမရွိ။

ဒါမ်ိဳးေတြျမင္ရေတာ့ ကိုယ္ျပဳေနက် ေကာင္းကံေလး အေပၚမွာေတာင္ သံသယ၀င္ခ်င္စရာ၊
ကံအေပၚ နားလည္ရ ခပ္ခက္ခက္။
ဟုိုး… ေစာေစာပိုင္း ကာလေတြကေတာ့ မိမိလည္း ဒီအတိုင္းပါပဲ။ ေနာက္ပိုင္းစာေတြဖတ္ရင္း
“သမၸတၱိေလးပါးနဲ႔ ၀ိပတၱိေလးပါး” အေၾကာင္း ဖတ္မိေတာ့မွာပဲ ထိုက္သင့္သေလာက္
နားလည္ခဲ့ရပါတယ္။ နားလည္သေလာက္ ျပန္ေရးျပပါရေစဦး။

ကံဆိုတာ “ကုသိုလ္ကံနဲ႔ အကုသိုလ္ကံ”ဆိုတာ ရွိပါတယ္။ ေကာင္းကံနဲ႔ မေကာင္းကံေပါ့၊

အဲဒီ ကံႏွစ္ခုဟာ ျပဳတိုင္းေတာ့ ပံုေသ အက်ိဳးမေပးပါဘူး။ သမၸတၱိေလးပါးနဲ႔ ၾကံဳေနရင္ မိမိျပဳထားတဲ့
အကုသိုလ္ကံဟာ အက်ိဳးမေပးႏိုင္သလို ၊ ၀ိပတၱိေလးပါးနဲ႔ ၾကံဳေနရင္လဲ မိမိျပဳထားတဲ့
ကုသိုလ္ကံက အက်ိဳးမေပး ႏိုင္ေသးပါဘူး။

“သမၸတၱိ” ရဲ႕ အနက္က “ျပည့္စံုျခင္း”၊ “၀ိပတၱိ” ရဲ႕ အနက္က “ခြၽတ္ယြင္းျခင္း”ပါ။

''သမၸတၱိ-ေလးပါး''ဆိုတာက
၁။ ဂတိသမၸတၱိ
၂။ ဥပဓိသမၸတၱိ
၃။ကာလသမၸတၱိ
၄။ ပေယာဂသမၸတိၱ

အဲဒီအထဲမွာ “ဂတိသမၸတၱိ” ဆိုတာလူ႔ျပည္ နတ္ျပည္၊ ျဗဟၼာျပည္ကိုေျပာတာပါ။
ဘ၀ေကာင္းကိုရရွိျခင္းေပါ့၊ ဂတိသမၸတၱိမွာျဖစ္ေနရင္ “အကုသိုလ္ကံ”က
အက်ိဳးေပးခြင့္မသာေတာ့ဘူး။ ကုသိုလ္ကံရဲ႕အလွည့္ေရာက္ ေနပါတယ္။

“ဥပဓိသမၸတၱိ” ဆိုတာက “႐ုပ္အဆင္းလွပျခင္း” ကို ေျပာတာပါ၊
ေလာကမွာ ဥပဓိသမၸတၱိကလဲ အေရးၾကီးျပန္ပါတယ္၊ အဲဒီ ဥပဓိသမၸတၱိ ကိုရေနရင္ အကုသိုလ္ကံ
အက်ိဳးေပးခြင့္ မသာေတာ့ဘူး၊

သီဟိုကြၽန္းမွာ“ဘာတိကမင္း”ဆိုတာရွိပါတယ္။အဲဒီမင္းက တိုင္းသူျပည္သားေတြကို
“ႏြားသားမစားရဘူး”လို႔ အမိန္႔ထုတ္ ထားပါတယ္။ ႏြားသားစားခဲ့ရင္ ဖမ္းျပီး ဒဏ္ေငြတပ္တယ္။
ဒဏ္ေငြမေဆာင္ႏိုင္ရင္ နန္းေတာ္ထဲကိုေခၚျပီး အမိႈက္က်ံဳးတာတို႔၊ေျမတူးတာတို႔ကိုလုပ္ရတယ္။
တစ္ေန႔ မိသားစုတစ္စုက တားျမစ္ထားတဲ့ၾကားက  ႏြားသားခိုးစားၾကတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ဘုရင့္ရဲမက္ေတြက မိေရာဆိုပါေတာ့။ ဒီေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ဒဏ္ေငြေဆာင္ေပါ့။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီမိသားစုက ဆင္းရဲေတာ့ ဒဏ္ေငြမေဆာင္ႏိုင္ဘူးတဲ့။

ဒဏ္ေငြမေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ နန္းေတာ္ေခၚခဲ့ၾကတာေပါ့၊ နန္းေတာ္မွာက သူတို႔မိသားစုတင္မကဘူးတဲ့။
သူတို႔လိုပဲ ႏြားသားခိုးစားၾကတဲ့ တျခားမိသားစုေတြလည္းပါတယ္။အဲဒီႏြားသားခုိးစားတဲ့ သူေတြကို
ဒဏ္ေပးတဲ့အေနနဲ႔ အမႈိက္သိမ္း၊ ေျမတူး၊ ျမက္ႏႈတ္ေပါ့။ ဒါကိုဘာတိကမင္းက

ေလသာျပတင္းက ၾကည့္ေနပါတယ္၊

ေစာေစာက ေျပာခဲ့တဲ့ မိသားစုထဲမွာ ေတာ္ေတာ္႐ုပ္အဆင္းလွတဲ့ ေကာင္မေလး ပါတယ္၊
ေနပူၾကဲၾကဲမွာ ေခြၽးသံတရႊဲရႊဲနဲ႔ ဒဏ္ထမ္းေနတဲ့ အဲဒီ႐ုပ္လွလွေကာင္မေလးကိုျမင္ေတာ့ ဘုရင္က
“ဒီ႐ုပ္ရည္နဲ႔ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ အလုပ္ေတြ မတန္ဘူး” ဆိုျပီး မင္းခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ေခၚခိုင္းလိုက္တယ္။

“သမာေဒ၀ီ” ဆိုတဲ့ ဘြဲ႔ေပးျပီး ဘုရင္က သူ႔အနားမွာ ခစားဖို႔ထားလိုက္တယ္၊

သူ႔ရဲ႕မိသားစုကိုလည္း ဒဏ္ထမ္းေနရာကေန လြတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ေပးတဲ့အျပင္
အသက္ေမြး ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေငြေၾကးေတြနဲ႔ မစလိုက္တယ္တဲ့။
ဒါ “ဥပဓိသမၸတၱိ”က အက်ိဳးေပးလိုက္တာပါပဲ၊

လူတစ္ေယာက္ရဲ႔ ဥပဓိသမၸတၱိဟာ သူနဲ႔ႏြယ္တဲ့ မိသားစုကိုလည္း အက်ိဳးေပးသြားတယ္၊
အဲဒီလို “ဥပဓိသမၸတၱိ”နဲ႔ ျပည့္စံုေနရင္လဲ“အကုသိုလ္ကံ”က အက်ိဳးေပးခြင့္ မသာျပန္ပါဘူး။

“ကာလသမၸတၱိ” ဆိုတာက ျမတ္စြာဘုရားပြင့္ရာအခါ၊ စၾက၀ေတးမင္းေပၚရာအခါ၊ မင္းေကာင္းမင္းျမတ္ေတြ
ေပၚရာအခါကို ေျပာတာပါ၊

ျမတ္စြာဘုရား ပြင့္ေနရင္ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္းတရားေတြ 

နာၾကားခြင့္ရေနမယ္စၾကာ၀ေတးမင္းေပၚေနတဲ့ ကာလဆိုရင္လဲ သူ႔ဘုန္းကံအေလ်ာက္ တိုင္းျပည္ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ေနမယ္
မင္းေကာင္းမင္းျမတ္ေတြ အုပ္စိုးေနတဲ့ ကာလဆိုရင္လဲ

တိုင္းသူျပည္သားေတြ စား၀တ္ေနေရး၊ စီးပြားေရးေတြ

ေျပလည္ေနမယ္၊ က်န္းမာေရးေတြ ေကာင္းေနမယ္။

ပညာေတြ စိတ္ၾကိဳက္သင္ခြင့္ရေနမယ္ေပါ့။အဲဒီ ကာလ

သမၸတၱိနဲ႔ ျပည့္စံုေနရင္လည္း
“အကုသိုလ္ကံ”က အက်ိဳးေပးခြင့္ မသာျပန္ဘူး။

“ပေယာဂသမၸတိၱ” ဆိုတာက “သတိ၊ ၀ီရိယ၊ ဉာဏ္”ေတြနဲ႔ 

ျပည့္စံုေနတာကို ေျပာတာပါ။
ေလာကမွာေနသမွ် ကာလပတ္လံုး အျမဲတမ္း သတိရွိေနမယ္
သြက္သြက္လက္လက္ ႏိုးႏိုးၾကားၾကားနဲ႔ လံု႔လ၀ီရိယရွိေနမယ္
အရာရာကို နားလည္သေဘာေပါက္ျပီး ထက္ျမတ္တဲ့ ဉာဏ္ပညာရွိေနမယ္၊
သတိ၀ီရိယဉာဏ္ေတြ ယွဥ္ျပီး အားၾကီးတဲ့ ကုသိုလ္ေတြျပဳေနမယ္။ အဲဒီလိုဆိုျပန္ရင္လဲ
အကုသိုလ္ကံက အက်ိဳးေပးခြင့္ မသာျပန္ဘူး။

ေလာကမွာ ၾကီးပြားခ်မ္းသာေနတဲ့သူေတြကို ၾကည့္လိုက္ရင္ ပေယာဂသမၸတိၱဆိုတဲ့

သတိ၊ ၀ီရိယ၊ ဉာဏ္ပညာနဲ႔ ျပည့္စံုေနတဲ့သူေတြ ျဖစ္ေနမယ္ဆိုတာ ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။

ဒီေနရာမွာ သတိထားရမွာက“အတိတ္ကံရဲ႕သတိၱက တစ္မတ္သား”ေလာက္ပဲပါတယ္။

ယခုပစၥဳပၸန္ဘ၀၊ သတိ၊ ၀ီရိယ၊ ဉာဏ္ဆိုတဲ့ ပေယာဂသမၸတိၱက “သံုးမတ္သားေလာက္ ပါရွိတယ္”ဆိုတာ
ေကာင္းေကာင္း သတိထားရမယ့္အေၾကာင္း
“မဟာဂႏၶာရံုဆရာေတာ္ အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ” က အထူးသတိ ေပးထားပါတယ္၊
ဆိုလိုတာက ဒီပစၥဳပၸန္ဘ၀မွာ ပေယာဂသမၸတိၱနဲ႔
ကုသိုလ္ကံအက်ိဳးေတြကို ခံစားႏိုင္ခြင့္ ရွိသလို အကုသိုလ္ကံေတြကိုလဲ တားဆီးထားႏိုင္တယ္၊

ဥပမာ- “အဇာတသတ္မင္း” ကိုၾကည့္၊အဖကိုသတ္ထားတဲ့ ပါဏာတိပါတကံၾကီးက
အ၀ီစိငရဲကို က်ိန္းေသမုခ်က်ရမယ္။ဒါေပမယ့္ သတိေတြဥာဏ္ေတြ၀င္လာျပီး
ျမတ္စြာဘုရားကိုသြားျပီး ဆည္းကပ္လိုက္ေတာ့
ဘုရားရွင္ကို ဆည္းကပ္လိုက္တဲ့“ပေယာဂသမၸတိၱ”ေၾကာင့္ အ၀ီစိငရဲမက်ေတာ့ဘဲ
အ၀ီစိငရဲထက္ငယ္တဲ့ “ေလာဟကမ႓ီုငရဲ” မွာပဲ
က်ရေတာ့တယ္။ေနာက္အက်ိဳးတစ္ခုက အဲဒီငရဲက လြတ္လာရင္ “၀ိဇိတာ၀ီ”ဆိုတဲ့

ပေစၥကဗုဒၶါျဖစ္ျပီး ပရိနိဗၺာန္စံ၀င္ရမယ္တဲ့။ဒါ ပေယာဂသမၸတိၱရဲ႕ အစြမ္းသတိၱေတြပါပဲ။

ေနာက္ “၀ိပတၱိေလးပါး”ထဲမွာ “ဂတိသမၸတၱိ ”ဆိုတာ ငရဲ၊ တိရစၧာန္၊ ျပိတၱာ၊ အသူရကာယ္ဆိုတဲ့
အပါယ္ေလးဘံုကို ေျပာတာ၊ မေကာင္းတဲ့ဘ၀ကို ရရွိတယ္ေပါ့
အဲဒီလို အပါယ္ေလးဘံုဆိုတဲ့ ဂတိသမၸတၱိနဲ႔ ၾကံဳေနရင္လဲေရွးေရွးဘ၀က ကုသိုလ္ကံေတြ ရွိေနေပမယ့္
ကုသိုလ္ကံက အက်ိဳးေပးခြင့္ မသာေတာ့ဘူး။

“ဥပဓိ၀ိပတၱိ” ဆုိတာက ႐ုပ္အဆင္းမလွတာပါ၊
“ဒီပရာ” ဆုိတဲ့ ၀တၱဳမွာ မင္းၾကီးက “ဒီပရာဇာ”ဆိုတဲ့ မင္းသားကို ဖြားျမင္ေတာ့ မင္းၾကီးက

သားကိုခ်စ္တာေရာ၊ မိဖုရားကိုခ်စ္တာေရာ ေပါင္းျပီး မိဖုရားကို “လိုရာဆုကို ေတာင္းပါ” လို႔ ေျပာတယ္။

မိဖုရားကလဲ “ေကာင္းျပီ၊ အခုမယူေသးပါ၊ ေနာင္မွယူမယ္” လို႔ ျပန္ေလွ်ာက္တယ္။
အဲဒီ “ဒီပရာဇာမင္းသား”က ခုနစ္ႏွစ္၊ ရွစ္ႏွစ္အရြယ္မွာ ၾကက္တိုက္တမ္းကစားသတဲ့။

မင္းသားျဖစ္ျပီး မကစားသင့္တဲ့ အရာကို ကစားေတာ့ ၾကက္က ေနာက္ျပန္ဆုတ္ရင္း 

မင္းသားရဲ႕ မ်က္စိကို ခြပ္လိုက္တာ မ်က္စိပ်က္ေရာ။

ဒီလိုနဲ႔ မင္းသားတစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သားအရြယ္ေရာက္လာေတာ့ မယ္ေတာ္မိဖုရားက
မင္းၾကီးဆီကပ္ျပီး “အရွင္မင္းၾကီး သားဖြားစဥ္ကာလက လိုရာဆုကို
ေတာင္းပါလို႔ အမိန္႔ရွိထားပါတယ္ ယခုထိုဆုကို ေတာင္းလိုပါတယ္”ေပါ့ ။
မင္းၾကီးကလည္း “မိဖုရားျမတ္ဆုယူေလာ့” ဆိုေတာ့ မိဖုရားက
“အရွင္မင္းၾကီး အကြၽႏု္ပ္သားအားမင္းအျဖစ္ကို ေပးေတာ္မူပါေလာ့”လို႔ေတာင္းတယ္။
ဒီေတာ့ မင္းၾကီးက ဘာျပန္ေျပာသလဲဆိုေတာ့
“မိဖုရား-သင့္သားဟာ စကၡဳမစံု၊ အဂၤါျမဳံတဲ့သူျဖစ္တယ္။
တိုင္းျပည္နဲ႔မတန္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ မင္းအျဖစ္ကိုမေပး”လို႔ျပန္မိန္႔လိုက္ပါတယ္။

မိဖုရားကလဲ မေလ်ာ့ဘူး၊ ထပ္တလဲလဲ ေတာင္းေနေတာ့ ေနာက္ဆံုး မင္းၾကီးလည္း

ႏႈတ္ဂတိကလဲ ရွိထားဖူးေတာ့ “သင့္သားကန္းအား ဒီအလံုးစံုေသာ
သီဟိုဠ္ကြၽန္းကိုေတာ့ မေပးႏိုင္၊ အျခံအရျဖစ္တဲ့
“နာဂဒီပ ကြၽန္းငယ္”၌သာ မင္းျပဳေလ”လို႔ ကြၽန္းငယ္တစ္ခုကို ေပးလိုက္တယ္။

ဒီ၀တၱဳကိုၾကည့္၊ တကယ္လို႔သာ “ဒီပရာဇာ မင္းသား” ဟာ ဥပဓိ၀ိပတၱိနဲ႔ ျပည့္စံုခဲ့ရင္
ယူဇနာသံုးရာေလာက္ရွိတဲ့ သီဟိုဠ္တစ္ကြၽန္းလံုးကို
မင္းအျဖစ္နဲ႔ အုပ္စိုးရမွာ။ခုေတာ့ ဥပဓိ၀ိပတၱိျဖစ္ေနေတာ့ ကုသိုလ္ကံက
အက်ိဳးေပးခြင့္ မသာေတာ့ဘူး။“ကာလ၀ိပတၱိ” ဆိုတာက - ျမတ္စြာဘုရားရွင္နဲ႔ 

ေ၀းေနတဲ့ကာလ၊ ဆုတ္ကပ္ကာလ၊ မေကာင္းတဲ့ မင္းေတြ အုပ္စိုးတဲ့ကာလကို ေခၚတာပါ၊

အဲဒီကာလေတြမွာ“ဒါန၊ သီလ၊ ဘ၀နာ၊ သမာဓိ၊ ပညာ”ဆိုတဲ့ ကုသိုလ္တရားေတြကို ျပဳခြင့္မရ၊
စား၀တ္ေနေရးေတြ က်ပ္တည္း၊ ျပည္တြင္းစစ္ေတြျဖစ္။ဥပမာ အာဖဂန္နစၥတန္တို႔

ပါလက္စတိုင္းတို႔လို ႏိုင္ငံမ်ဳိးေပါ့။ အျမဲတမ္း စစ္ေတြျဖစ္ေနေတာ့ ပညာသင္ၾကားခြင့္မရ။
စီးပြားေရးလုပ္ခြင့္မရ။ တစ္သက္လံုး ဒုကၡသည္စခန္းမွာပဲ ရြက္ဖ်င္တဲေတြထိုးျပီး ေနၾကရတာ။
အဲဒီကာလဆိုးေတြနဲ႔ ၾကံဳေနရင္လဲ
ကုသိုလ္ကံက အက်ဳိးေပးခြင့္ မရျပန္ဘူး။

“ပေယာဂ၀ိပတၱိ” ဆိုတာက “သတိမရွိ၊ ၀ီရိယမရွိ၊ ဉာဏ္မရွိတာ”ကို ေျပာတာပါ၊

သတိ၊ ၀ီရိယ၊ ဉာဏ္ကင္းတဲ့သူဟာ ပညာပဲသင္သင္၊ စီးပြားေရးပဲ လုပ္လုပ္၊ ေအာင္ျမင္မႈ 

လမ္းေၾကာင္းနဲ႔ ေ၀းတတ္ပါတယ္။ ဒါေျပာသာေျပာရတယ္။

သတိ၊ ၀ီရိယ၊ဉာဏ္ကင္းျပီဆိုရင္ ပညာလည္း ေကာင္းေကာင္းသင္မွာမဟုတ္ေတာ့သလို
စီးပြားေရးလဲ ေကာင္းေကာင္းလုပ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ေငြလြယ္လြယ္ရတဲ့ အကုသိုလ္နဲ႔ မကင္းတဲ့
အလုပ္ေတြပဲ လုပ္ေတာ့မွာ။ ဒီေတာ့ ကုသုိလ္ကံက ဘယ္လိုလုပ္လာျပီး အက်ိဳးေပးေတာ့မလဲ။

အထက္ကေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြကို ျပန္အႏွစ္ခ်ဳပ္လိုက္ရင္ “သမၸတၱိေလးပါး နဲ႔ ျပည့္စံုေနမယ္” ဆိုရင္
အကုသိုလ္ျပဳခဲ့ရင္ေတာင္ အကုသိုလ္အက်ိဳးေပးခြင့္မသာဘဲ ကုသုိလ္ကံကခ်ဥ္း အက်ိဳးေပးေနပါလိမ့္မယ္။

“၀ိပတၱိေလးပါး” နဲ႔ ၾကံဳေနမယ္ဆိုရင္လည္းကုသိုလ္ကံအက်ိဳးေပးခြင့္မသာဘဲ အကုသုိလ္ကံကခ်ည္း

အက်ိဳးေပးေနပါလိမ့္မယ္။ဒီေနရာမွ အဓိက ေျပာခ်င္တာကေတာ့

“ပေယာဂသမၸတၱိ”ပါ၊ လူတစ္ေယာက္အတြက္“ဂတိသမၸတၱိ၊ ဥပဓိသမၸတၱိ၊ ကာလသမၸတၱိ”ဆိုတဲ့
တရားသံုးပါးက ျပဳျပင္ယူလို႔ ခက္ခဲေပမယ့္ “ပေယာဂသမၸတၱိ” ကေတာ့ ျပဳျပင္ယူလို႔ ရပါတယ္ ။
ဒါကို ကိုယ္က သိထားဖို႔ပါပဲ။
“အတိတ္ပေယာဂသမၸတၱိ”ကေတာ့ ျပဳျပင္ယူလို႔မရေတာ့ ထားလိုက္ပါေတာ့၊
ျပဳျပင္ယူလို႔ရတဲ့ “ ပစၥဳပၸန္ပေယာဂ သမၸတၱိ”ကို ျပဳျပင္သြားဖို႔ ပါပဲ၊

ဥပမာ ကိုယ္က ႐ုပ္မလွခဲ့ရင္“ေအာ္ … ငါဟာ အတိတ္ဘ၀က စိတ္ထားညံ့ခဲ့လို႔
ဒီဘ၀မွာ ႐ုပ္မလွတာ၊ ဒီဘ၀မွာ စိတ္ထားလွေအာင္ေနမယ္။႐ုပ္လွရာ လွေၾကာင္း 

ကုသုိလ္ေတြကို ျပဳမယ္”ဆိုျပီး
● သတိယွဥ္တာ၊ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ေနတာ၊
● ဥတုနဲ႔ သင့္ေလ်ာ္တဲ့ အစာအဟာရကို စားတာ၊
● အခ်ိန္မွန္အိပ္ျပီး၊ အခ်ိန္မွန္စားတာ၊
● ပညာကို ၀ီရိယရွိရွိ ၾကိဳးၾကိဳးစားစားနဲ႔ သင္ယူတာ ၊
● အခြင့္သင့္တိုင္း စြမ္းႏိုင္တဲ့ ကုသိုလ္ေတြကို
ေစတနာပါပါနဲ႔ ျပဳတာ၊
● ႏိုးႏိုးၾကားၾကားနဲ႔ သတိရွိရွိေနတာ စသည္ျဖင့္ေပါ့။
ဒါေတြဟာ “ပစၥဳပၸန္ပေယာဂသမၸတၱိ” ကို ေကာင္းေအာင္ ျပဳျပင္ယူတာပါပဲ။
က်န္တာေတြေတာ့ ထားလိုက္ပါေတာ့ေလ။ ျပဳျပင္ခြင့္ရွိတဲ့ “ပစၥဳပၸန္ပေယာဂသမၸတၱိ” ကိုေတာ့
ျပဳျပင္ တည္ေဆာက္တတ္ဖို႔ ပါပဲေလ။ဒါဆို ရသင့္ရထိုက္တဲ့ အက်ိဳးကေတာ့
အခြင့္သင့္လာပါလိမ့္မယ္။

ဆရာေတာ္ ရေ၀ႏြယ္(အင္းမ) ေရးသားေသာ
“သံသရာခရီးေဖာ္” စာအုပ္ စာမ်က္ႏွာ ၅၂ - ၆၁ မွ

#Credit to Young Buddhist's Association