ဘ၀ကိုဆင္ျခင္သံုးသပ္ျပခဲ့ေသာ ျပည္ၿမိဳ႕ နိဗၺိႏၵ ကန္သာယာေတာရေက်ာင္းဆရာေတာ္ ဆိုမိန္႕ခဲ့ဘူးေသာ အမိန္႕တစ္ခုလိုပါပဲ တခ်ိဳ႕ကဘ၀ကိုပုခုန္းနဲ႕ ထမ္းေနရတယ္၊ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဘ၀ကို ဦးေဏွာက္နဲ႕ ရြတ္ထားၾကတယ္။
ထိုဆံုးမစကားကို အမွတ္ရရင္းဖ်တ္ကနဲ၀င္လာခဲ့ေသာ ငယ္ဘ၀က အဆိုအမိန္႕မ်ားကို ေတြးမိပါတယ္။ ငယ္စဥ္အခါပညာရွာ။ ပညာေရႊအိုးလူမခိုး။ ပညာမရွိ သူ၏၀န္ထမ္း။ ပညာရဲရင့္ ပြဲလည္တင့္။
စသည္စကားပံုမ်ားကို ယံုၾကည္ခ်က္ခြန္အားတစ္ခု အျဖစ္လိုက္နာႀကိဳးစားခဲ့ ပါေသာ္လည္း ပညာရွာမိခဲ့ သည္အတြက္ မွားမ်ားသြားျပီလားဟုတစ္ခါတစ္ခါမေတြးေကာငး္ေတြး ေကာင္းေတြးမိျပန္သည္။
က်ြန္မကို ငယ္စဥ္ကတည္းကေမြးစားခဲ့ျပီး အတူေနလာတဲ့ က်ြန္မရဲ႕ေမြးစား အေမေၿပာသလိုေပါ့။
ပညာမႀကိဳးစား၊ ဆယ္တန္း မေအာင္ခဲ့တဲ့ငါသားကေတာ့ ငါနဲ႕ရင္အုပ္မကြာေနရတယ္၊ ဆယ္တန္းေအာင္ သြားတဲ့ ငါ့သမီးကေတာ့့ မိသားစုနဲ႕ခဲြျပီးေက်ာင္းတက္၊ေက်ာငး္ျပီးျပန္ေတာ့အလုပ္လုပ္၊ ခုခ်ိန္ထိေပါ့ အေ၀းမွာ မိသားစုနဲ႕ခြဲျပီးေနရတယ္၊ ငါပညာသင္ေပးမိတာ ငါပဲရင္ပူရတယ္။ ငါပညာသင္ေပးမိတာ မွားသြားျပီလားမသိပါဘူးလို႕ အိမ္ျပန္ရင္အၿမဲညည္းတတ္တဲ့ ေဒၚေလးေမ စကားကုိၾကားေယာင္မိျပန္တယ္။ ပညာရဲ႕တန္ဖိုး ဘ၀ကို ဦးေဏွာက္ႏွင့္ ရြက္ႏိုင္စြမ္း ရွိေသာ လူတစ္ေယာက္ ၿဖစ္နုိင္ရန္ ႀကိဳးစားရင္း ေငြေၾကးႏွင့္ ပညာ ၊ ျပႆနာ ညီမွ်ျခင္း မညီမွ်ျခင္း အေတြးမ်ားကို ဖယ္ရွား နိုင္ဖို႕ႀကိဳးစား ရုန္းကန္ရတာ ခက္ခဲလွပါတယ္။
မိုးသည္ကုိယ္ေရကိုယ္မခ်ိဳး၊
ျမစ္သည္ ကိုယ္ေရကိုယ္မေသာက္။
သစ္ပင္သည္ ကိုယ္႕အသီးကိုယ္မစား။
ထို႕အတူပင္ ပညာရွိတို႕သည္ ကိုယ္႕စြမ္းအားကိုယ္အတြက္မသံုးေပ.. ဟု
ငယ္စဥ္က်ြန္မကို ဆရာတစ္ဦးေျပာခဲ့တာကို မွတ္မိ ေနျပန္သည္။ ပညာကိုမွ်ေ၀ သင္ၾကားဆံုးမေပးေသာ ဆရာတစ္ေယာက္၏ဘ၀သည္ စင္စစ္ မြန္ျမတ္လွသည္။ တပည့္မ်ားအေပၚထားရွိေသာဆရာတစ္ေယာက္၏ စိတ္ထားသည္ သစ္ပင္တစ္ပင္၏ အျမစ္ႏွင့္ တူျပန္သည္။ သစ္တစ္ပင္၏အေျခမူလမွာ သစ္ျမစ္မ်ားပင္ျဖစ္သည္။ ေရေသာက္ျမစ္၊ အစာျမစ္တို႕သည္ ေျမလႊာေအာက္မွ ေနလ်က္သစ္ပင္အတြက္ အဓိကလိုအပ္ေသာ အစာ၊အဟာရ မ်ိဳးစံု တို႕ကို စုပ္ယူျပီး ပင္စည္၊သစ္ကိုငး္ ၊သစ္ရြက္တို႕ဆီ သို႕အေရာက္ပို႕ ေပးၾကသည္။အခ်ိန္ တန္မွ သစ္ပင္ႀကီးတြင္ အရြက္အသီးတို႕ေ၀စည္လာေသာအခါ သူကိုယ္တိုင္ျမင္ေတြ႕နုိင္ခြင့္ မရေသာ္ လည္း ေျမလႊာေအာက္ မွေန တိတ္တိ္တ္ေလးႀကိတ္ ၀မ္းသာ ပီတိျဖစ္ရသည္။ သစ္ျမစ္၏အခ်စ္မ်ိဳးျဖင့္ ခ်စ္တတ္ၾကေသာ ဆရာတစ္ေယာက္၏ဘ၀ သည္ ျမင့္ျမတ္လွေပသည္။ က်ြန္မ၏ ဆရာမ်ား အားလံုးသည္လညး္ က်ြန္မကို သစ္ျမစ္၏ အခ်စ္မ်ိဳး ျဖင့္ခ်စ္ခဲ့ၾကသည္ဟု ယံုၾကည္ခဲ့ပါသည္။
ေလာကတြင္လူတို႕သည္ ဘ၀ကိုမ်က္စိ အျမင္၃ မ်ိဳး ျဖင့္ၾကည့္ေလ့ရွိသည္။
- ဆာေလာင္မြတ္သိမ္မွဳ၊ေထာင္လႊားမွဳ၊ ေတြေ၀မွဳမ်ားျပည့္လွ်ံစြာၾကည့္တတ္ျခင္း။
- ေႏွာင္ႀကိဳးမဲ့ခ်စ္ျခင္း၊ ၾကင္နာျခင္း၊ ၀မ္းသာတတ္ျခင္း၊ နားလည္တတ္ျခင္းမ်ားထံုမြမ္းေနေသာ မ်က္၀န္းျဖင့္ၾကည့္ျခင္း။
- အရာရာကိုအေကာင္းျမင္ ေက်းဇူးတင္တတ္ေသာႏွလံုးသားအရိပ္မ်ားထင္ဟပ္ေနသည့္ မ်က္၀န္းျဖင့္ ၾကည့္ျခင္း။
စာေကာင္းေပမြန္တို႕၏ေက်းဇူးျဖင့္ ဆာေလာင္မြတ္သိမ္မွဳ ၊ေထာင္လႊားမွဳ ၊ ေတြေ၀မွဳ မ်ားျပည့္လွ်ံစြာ ၾကည့္တတ္ျခင္းမွ ကင္းလ်က္၊ ေႏွာင္ႀကိဳးမဲ့ခ်စ္ျခင္း၊ ၾကင္နာျခင္း၊ ၀မ္းသာတတ္ျခင္း၊ နားလည္တတ္ျခင္း မ်ားထံုမြမ္းေန ေသာ မ်က္၀န္းႏွင့္ အရာရာကို အေကာင္းျမင္ ေက်းဇူးတင္တတ္ေသာႏွလံုးသား အရိပ္မ်ား ထင္ဟပ္ေနသည့္ မ်က္၀န္းျဖင့္ ၾကည့္တတ္ေစဖို႕ရန္ ကိုယ္႕ကိုယ္သတိေပး ဆံုးမတတ္လာျပန္သည္။
ေကြကြင္းဖို႕ရန္ ေတြ႕ဆံုေနၾကျခင္းျဖစ္ျပန္သည္။
မုန္းဖို႕ရန္လဲ ခ်စ္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။
ေဒါသတရားသည္ မိုက္မဲျခင္းနွင့္စတင္လ်က္ ေနာင္တႏွင့္ဆံုးတတ္ျပန္သည္။
တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦးခြင့္လြတ္ျခင္းသည္ မိမိကိုယ္က်ိဳးကို စြန္႕လႊတ္ျခင္းျဖစ္သည္။
ခြင့္လႊတ္သူႏွင့္ ခြင့္လႊတ္ခံရသူ ႏွစ္ဦးတြင္ ခြင့္လႊတ္သူက ျမင့္ျမတ္ေနျပန္သည္။
လူအခ်င္းခ်င္း ခြင့္လႊတ္တတ္ျခင္းျဖင့္ ျမင့္ျမတ္ေအာင္ႀကိဳးစားဖို႕ လူတိုင္းသတိထားတတ္လာေအာင္ လမ္းညႊန္ေပးေသာ ဆရာသမားတို႕ႏွင့္ စာေကာငး္ေပမြန္တို႕အားေက်းဇူးတင္ရျပန္ပါသည္။
ရသစာေပသည္စာဖတ္သူကိုခံစားမွဳစည္းစိမ္၊အသိအျမင္ထက္ျမက္ေစျခင္း၊မွန္ကန္ေသာဘ၀အျမင္တုိ႕ကိုေပးသည္္ ဟု ဆရာတကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ေျပာ ဆိုခဲ့သည္ကိုအမွတ္ရမိသည္။
ဦးေဏွာက္ႏွင့္ႏွလံုးသား၏ အဆင္တန္ဆာသည္ စာေကာငး္ေပမြန္ျဖစ္သည္။
စာေကာင္းေပမြန္၏ အစြမ္းသည္ အသိဥာဏ္ကိုလင္းကနဲလက္ေစၿပီး၊စိတ္ကိုေဖြးကနဲ ျဖဴေစႏိုင္သည္။
ထက္ျမက္ေသာအသိဥာဏ္၊ျဖဴေဖြးေသာႏွလံုးဓါတ္အိမ္တို႕ျဖင့္ ဘ၀ကို ရြက္ႏိုင္စြမ္း ရွိေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာေပါ့ သူငယ္ခ်င္း။
ကိုယ္တိုင္ဒဏ္ရာရဘူးၿပီး............ သူတစ္ပါး၏အမာရြတ္ကို ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ေသာ.....
ကိုယ္ခ်င္းစာနားလည္တတ္ေသာ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႕လိုပါတယ္။
စာေပမွ....ဘ၀အျမင္မ်ား........
ဘ၀အျမင္မွ..........အသိတရား....
အသိတရားမွ..........သတိတရား တို႕ျဖင့္ႏိုးၾကားတက္ျမက္စြာ ဘ၀အေမာမွန္သမွ်ကိုေျဖႏိုင္စြမ္းေသာ ပညာကိုတန္ဖိုးထားနုိုင္ၾကပါေစ....
Posted By ခင္စိုးထြဋ္
No comments:
Post a Comment