ပန္းကန္ထဲမွာ ေျပာင္တလင္းခါသည္အထိ ေက်းဇူးတရားကို အသိအမွတ္ျပဳပါ ( ေမာင္သာခ်ိဳ )

 

(တစ္)

       စကၤာပူေရာက္ ျမန္မာလူငယ္တစ္ေယာက္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ သို႔ ေခတၱခဏ ေရာက္ရွိ၍ လာခဲ့ၿပီး ရန္ကုန္ကေန စကၤာပူ သို႔ ျပန္အထြက္ တစ္နံနက္ခင္း၌ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ စာအုပ္ ကေလးတစ္အုပ္ကို လူႀကံဳကတစ္ဆင့္ လက္ေဆာင္အျဖစ္ ထားရစ္ခဲ့ပါသည္။ ျမန္မာစာေရးဆရာအခ်ဳိ႕၊ ျမန္မာစာဖတ္သူ အခ်ိဳ႕ႏွင့္ ထိစပ္ရင္းႏွီး ၿပီးျဖစ္ေသာ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္၏ စာအုပ္ပဲျဖစ္ပါသည္။ သစ္နတ္ဟန္း (Thich Nhat Hanh)တဲ့။ ဗီယက္နမ္ ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီး၊ ဇင္ဘုန္းေတာ္ႀကီး၊ စာအုပ္အမည္က Happiness တဲ့။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဟု ဆိုၾကပါစို႔။


          ထိုစာအုပ္၌ Family Meals ဟူ၍ မိသားစုထမင္း၀ိုင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ အခန္းတစ္ခန္းပါ၀င္ရာ ထိုအခန္း၌ သည္အစားအစာ ကို ေကာင္းကင္၊ ေျမႀကီး၊ မိုးစက္ႏွင့္ ေနေရာင္ျခည္အပါအ၀င္ စၾက၀ဠာႀကီးက လက္ေဆာင္ေပး သည္ဟု ႏွလံုးသြင္းတဲ့။ ေရာင္းခ်သူမ်ား၊ ခ်က္ျပဳတ္သူမ်ား အထူးသျဖင့္ ေတာင္သူလယ္သမားႀကီးမ်ား၏ ေက်းဇူး ကို ႏွလံုးသြင္းတဲ့။ စားႏိုင္သေလာက္ကိုသာ ပန္းကန္ထဲကို ထည့္တဲ့စသည္ စသည္ျဖင့္ အခ်က္ ၆ ခ်က္ ေဖာ္ျပ ထားခဲ့ရာ က်န္ေသာအခ်က္ ေတြကို ထားလိုက္ပါေတာ့။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ကေတာ့ ထိုပထမ ႏွစ္ခ်က္၊ သံုးခ်က္၌ပင္လွ်င္ သစ္နက္ဟန္း (Thich Nhat Hanh)ကို ၿငိသြားခဲ့ပါေလၿပီ။

(ႏွစ္)

ကမၻာေပၚ၌ လူေလးေယာက္တြင္ တစ္ေယာက္ႏႈန္း ဆင္းရဲကာ အစာအာဟာရ ျပည့္၀ေအာင္ မစားရသူက ၄ ဒသမ ၈ ရာခိုင္ႏႈန္း ရွိေၾကာင္း ၂၀၁၀ ခုႏွစ္တြင္ ထုတ္ျပန္သည့္ စာရင္းဇယားမ်ားအရ သိရပါသည္။ ဒါဆိုငတ္ေနသူက လူ ၁၀၀ မွာ ၅ ေယာက္ေလာက္ ဆိုသည့္ သေဘာပဲေပါ့။ လူတစ္ေယာက္အဖို႔ တစ္ရက္လွ်င္ ကယ္လိုရီ ၂၃၀၀ ေလာက္စားသံုးရန္ လိုအပ္ၿပီး ၂၀၁၀ ခုႏွစ္၊ ကုန္ေစ်းႏႈန္းမ်ားအရ လူတစ္ေယာက္ လူအျဖစ္ ရွင္သန္ေန ထိုင္ႏိုင္ ရန္ အလို႔ငွာ စားသံုးဖို႔အတြက္ ျမန္မာက်ပ္ေငြ ၇၆၃ က်ပ္ ေန႔စဥ္လိုအပ္ပါသည္။ အကယ္၍ မိသားစု ငါးေယာက္ရွိလွ်င္ ေန႔စဥ္ ၃၈၁၅ က်ပ္ (သို႔မဟုတ္) ၄၀၀၀ က်ပ္ က်သင့္မည္ဆိုသည့္သေဘာ။ ဒါက စားဖို႔ တစ္ခုတည္းအတြက္ လိုအပ္ခ်က္။ ၀တ္ဖို႔ေတြ၊ ေနဖို႔ေတြ၊ ပညာေရးေတြ ၊ က်န္းမာေရးေတြ၊ သာေရးနာေရးေတြ ဘာတစ္ခုမွ မပါေသး။ မိသားစုတိုင္း မိသားစုတိုင္း စားဖို႔တစ္ခုတည္း အတြက္ ေငြက်ပ္ ၄၀၀၀ ေန႔စဥ္သံုးႏိုင္ၾကပါေစ။
          ကုလသမဂၢကေတာ့ လူတစ္ေယာက္ခ်င္း၏၀င္ေငြ တစ္ႏွစ္ကို ေဒၚလာ ၉၀၅ ေဒၚလာထက္ နည္းလွ်င္  ဆင္းရဲသည္ဟု သတ္မွတ္  ပါသည္။ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ စာရင္းဇယားမ်ားအရ ဘ႐ူးႏိုင္းက လူတစ္ေယာက္ တစ္ႏွစ္ကို ေဒၚလာ ၅၀၇၉၀၊ စကၤာပူက ေဒၚလာ ၄၉၇၅၄ တဲ့။ သို႔ျဖင့္ မေလးရွားက ၁၃၃၈၅ ေဒၚလာ၊ ထိုင္းက ၇၉၀၇ ေဒၚလာ၊ အင္ဒိုနီးရွားကေတာ့ ၃၇၂၈ ေဒၚလာ၊  ဖိလစ္ပိုင္က ၃၃၈၃ ေဒၚလာ၊ လာအုိက ၂၀၅၄ ေဒၚလာ၊ ဗီယက္နမ္က ၁၅၈၉ ေဒၚလာ၊ ကေမၻာဒီးယားက  ၁၈၁၈ ေဒၚလာ စသည္စသည္ျဖင့္ ဆင္းသြားလို္က္ ရာ ျမန္မာက ၁၀၄၀ ေဒၚလာျဖင့္ အာဆီယံႏိုင္ငံ ၁၀ ႏိုင္ငံမွာ စာရင္းပိတ္ပါသည္။
        ဤတြင္ ကုလသမဂၢက ၉၀၅ ေဒၚလာပဲ သတ္မွတ္ထားတာ တို႔မ်ား ၁၀၄၀ ေဒၚလာႀကီး မ်ားေတာင္ဟု အေလာတႀကီး ဘ၀ၾကြ မသြားလိုက္ပါႏွင့္ဦး။ တစ္ဦးခ်င္း၀င္ေငြဆိုသည္ကေလးကိုျဖင့္ သတိကေလး ကပ္ထားလိုက္ေစခ်င္ပါသည္။
     ယခု ေလာေလာလတ္လတ္ ေငြေၾကးတန္ဖိုးအရ တစ္ေဒၚလာကို ၈၅၀ က်ပ္ဟုဆိုရာ ျမန္မာတို႔၏ တစ္ဦး ခ်င္း၀င္ေငြ ၁၀၄၀ ေဒၚလာကို ၈၅၀ ႏွင့္ ေျမႇာက္လိုက္ေတာ့ ၈၈၄၀၀၀ က်ပ္။ ဒါကို ၁၂ ႏွင့္စား လိုက္ေတာ့ တစ္လ ကို ခုႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္ေက်ာ္။ ဒီခုႏွစ္ေသာင္း .ေက်ာ္ေက်ာ္ ကို မိသားစု၀င္ဦးေရနဲ႔သာ ေျမႇာက္ လိုက္ေပေတာ့ ။ ယင္းသည္ တစ္လ၀င္ရမည့္ မိသားစု၀င္ေငြ။ ၀င္သလား မ၀င္ဘူး လား ဆိုသည္ ကေတာ့ ကိုယ္တိုင္ သာ ေျဖၾကည့္ ၾကေပေတာ့။
        ဆိုလိုတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဆင္မေျပၾကပါဘူးဆိုတာပဲ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွသာ မဟုတ္ပါ။ အာဖရိကမွာ၊ လက္တင္ အေမရိက မွာ ၊ အာရွတိုက္ႀကီးထဲမွာ ကမၻာအႏွံ႔အျပား ဆင္းရဲသူေတြ ဆင္းရဲသူေတြ။ လူေလးေယာက္မွာ တစ္ေယာက္ဆင္းရဲ၍ လူ ၁၀၀ တြင္ ၄ ဒသမ ၈ ေယာက္ ငတ္သည္ဟု ဆိုခဲ့ၿပီးမဟုတ္ေလာ။

(သံုး)

       တစ္ခါက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တစ္ေနရာရွိ နာမည္ေက်ာ္ ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း ဆီသို႔ ေရာက္သြားခဲ့ရာ ဘူေဖး (buffet) ပံုစံျဖင့္ ေန႔လယ္စာေကၽြးပါသည္။ ကိုယ္တိုင္ယူငင္ စားသံုးသည့္စနစ္။ ထမင္းဟင္းလ်ာေတြက ခံုတန္းရွည္ႀကီးေပၚမွာ အလွ်ံပယ္။
          ဟိုနံရံ၊ သည္နံရံမ်ားရွိရာသို႔ အၾကည့္ေရာက္သြားေတာ့ ဆရာေတာ္ဘုရား၏ သတိေပးစာတန္း မ်ားကို ေတြ႔ရာ ယင္းအေပၚ၌ ရုိေသေလးစားစိတ္ ျဖစ္ရပါသည္။
           “ႀကိဳက္သေလာက္စား ကုန္သေလာက္ထည့္” တဲ့။ ဟုတ္ပါသည္။ ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္၏ လိုအပ္ခ်က္ အရ ႀကိဳက္သေလာက္စား၍ ရပါသည္။ တစ္ေခါက္ႏွင့္ မ၀ေသးလွ်င္ ေနာက္တစ္ေခါက္။ ေနာက္တစ္ေခါက္ႏွင့္ မ၀ေသး လွ်င္ ေနာက္ထပ္တစ္ေခါက္။ ႀကိဳက္သေလာက္ ထည့္ ႀကိဳက္သေလာက္စား။ သို႔ေသာ္ အလိုရမၼက္ႀကီးႀကီးႏွင့္ ခူးခပ္ထည့္ထားၿပီး မကုန္ႏိုင္မခန္းႏိုင္ ထားပစ္ခဲ့တာမ်ဳိးကိုေတာ့ ေက်ာင္းက အလြန္အထင္ေသးၿပီး အလြန္စက္ဆုပ္ပါသည္။

      လူေလးေယာက္၌ တစ္ေယာက္ ဆင္းရဲကာ လူ ၁၀၀ မွာ ၅ ေယာက္ေလာက္ ငတ္ေနသည့္ကမၻာ၌ သည္ လိုျဖဳန္းတီး ခဲ့ျခင္းသည္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို မထီမဲ့ျမင္လုပ္မႈ၊ စိုက္ပ်ဳိးထုတ္လုပ္ ခ်က္ျပဳတ္သူတို႔၏ .. ေသြးႏွင့္ေခၽြး ကို ေစာ္ကားမႈ။

(ေလး)

              ဂ်ပန္အေတြ႔အႀကံဳ ၾကြယ္၀သူမ်ားႏွင့္ စကား၀ိုင္းဖြဲ႔သည့္အခါ အံ့မခန္း ေျပာၾကေလ့ရွိသည္က ဂ်ပန္တို႔ စားေသာက္ၾကပံု ဟန္ပန္တစ္ကြက္ျဖစ္ပါသည္။ ဂ်ပန္ေတြဟာ ထမင္းကို အကုန္မစားဘဲနဲ႔ ပန္းကန္ထဲမွာ ခ်န္ထား ခဲ့ တာမ်ဳိးကို ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ၾကဘူးလို႔ ဆိုပါလား။ ခ်န္ထားသူကို အထင္ေသးေလသတဲ့။ ထမင္းမစားခင္ မွာ သူတို႔ေျပာၾကၿမဲျဖစ္တာက အီတာရာကိမာ့စ္(itakimasu) တဲ့။ ဤအသက္ခႏၶာရွင္သန္ရန္အတြက္ စားရသည့္ အစာအာဟာရအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္းဆိုလား။

 သူတို႔လူမ်ဳိးေတြရဲ႕ စိတ္ေနသဘာ၀ေတြက ၾကက္သီးေမြးညင္းထစရာေကာင္းလိုက္တာ။ ေက်းဇူး ။ ေက်းဇူး ။ ေက်းဇူး။ တင္တတ္ရင္ တင္လို႔ရတဲ့ ေက်းဇူး။

         ထမင္းပဲစားစား၊ ထမင္းေၾကာ္ပဲစားစား ပန္းကန္ထဲမွာ ထမင္းတစ္ေစ့မွ မက်န္သည္အထိ ကၽြန္ေတာ္ စားျဖစ္ေနခဲ့သည္မွာ ၾကာလွပါၿပီ။ ေတာင္သူလယ္သမားႀကီးတို႔ရဲ႕ ေခၽြးေတြ၊ ေသြးေတြကို  ကၽြန္ေတာ္အားနာလို႔။ ခ်ဳိ႕တဲ့ ငတ္မြတ္သူတို႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ မလံုမလဲျဖစ္လို႔။
        အလွဴေတြ၊ မဂၤလာေဆာင္ေတြ၊ ဧည့္ခံပြဲေတြ၊ တတ္ႏိုင္သူေတြရဲ႕ ထမင္း၀ိုင္းႀကီးေတြ ဆီက .. ေပါေပါေလာေလာ .. ေဖာေဖာသီသီ စြန္႔ပစ္လိုက္ တဲ့ ထမင္းလံုးေပါင္း ေထာင္ေသာင္းသိန္းသန္း ကုေဋကုဋာ ကို  ကၽြန္ေတာ္ ႏွေျမာလိုက္တာ။ ကိုယ့္ပိုုက္ဆံနဲ႔ကိုယ္ တတ္ႏိုင္လို႔ လႊင့္ပစ္တာ ဘာျဖစ္သလဲလို႔မ်ား ေျပာၾကေလ မလားမသိ။
 ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကိုယ္မစားႏိုင္ဘဲနဲ႔ အလဟႆ စြန္႔ပစ္ခဲ့သူ၊ ေငြေပးၿပီး ၀ယ္ထားတာမို႔ ဘယ္သူ႔မွ ေက်းဇူး တင္စရာမလုိဘူးဟု သေဘာထားရွိသူ မွန္သမွ်ကို လူႏွင့္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအား ေစာ္ကားေနသူမ်ားဟု စြပ္စြဲ လိုက္ခ်င္သည္။
          သစ္နက္ဟန္း(Thich Nhat Hanh)ေျပာသလို ထမင္းပန္းကန္ထဲက ထမင္းေစ့မ်ားစြာကို ၾကည့္ရင္း သည္ထမင္းျဖစ္လာ ဖို႔ ေပးဆပ္ သူ မ်ား အားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ မြတ္သိပ္ ဆာေလာင္ သူတို႔၏ ဘ၀မ်ားစြာကို အားနာစြာျဖင့္ တစ္ေစ့မွ မက်န္သည္အထိလည္း ကၽြန္ေတာ္စားသံုးပါသည္။
         တတ္ႏိုင္တာပဲဟူေသာ စိတ္ဓာတ္ျဖင့္ ဘယ္ေတာ့မွ သြန္မပစ္စတမ္း။ ေမွာက္မပစ္စတမ္း။        ။

ေမာင္သာခ်ဳိ

ကမ ၻာသစ္ ၿမန္မာ Fan Page