ကမ ၻာသစ္ : အျဖဴေရာင္ ေမတၱာေတြ ( ေအာင္သင္း )

Friday, May 3, 2013

အျဖဴေရာင္ ေမတၱာေတြ ( ေအာင္သင္း )

လြန္ခဲ့တဲ့ ျပည္ေထာင္စုေန႕က ရန္ကုန္ သာေကတ ၉ ရပ္ကြက္ စာၾကည့္တုိက္ဖြင့္ပြဲကို သြားခဲ့ရပါတယ္။ ေဟာေျပာပြဲေပါ့ေလ။ ငါ့တစ္ ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ လုပ္သားေကာလိပ္မွာ တပည့္ျဖစ္ခဲ့ ဖူးတဲ့ စာေရးဆရာ အဏၰဝါစိုးမိုး ႀကီးကိုလဲ လိုက္ခဲ့စမ္းပါလို႕ ေတာင္း ပန္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္သားသြားၿပီး စာေပ ေရးရာေတြကို ေဟာေျပာခဲ့ရပါတယ္။ ငါကေန႕လယ္၁နာရီမွာရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ၿမန္မာစာ ေက်ာင္းသား ေဟာင္းမ်ားရဲ႕ ကန္ေတာ့ပြဲရွိေနတာ ေၾကာင့္ အဏၰဝါစိုးမိုးႀကီးကို''ဗိုလ္စိုးေရ၊ကိုယ္ သံုးနာရီေလာက္ မွေရာက္ ႏိုင္မယ္။ ေရွ႕ပိုင္းမွာ ထိန္းထားပါ'' လို႕ေျပာလိုက္ရတယ္။ သူက အာ ေပါင္ အာရင္းသန္သန္ ဟာသၿမိဳင္ ၿမိဳင္နဲ႕ ေဟာတတ္တာမို႕ အလြန္အား ကိုးရပါတယ္။

ဒါနဲ႕ပဲ သာေကတကို သံုးနာရီ ေလာက္ ေရာက္သြားတယ္။ ဗိုလ္စုိး ႀကီးကလဲထိန္းထားပါတယ္။ ပရိသတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အသက္ ၂ဝေအာက္၊ ၂ဝေက်ာ္လူငယ္ပရိ သတ္ကပိုၿပီးမ်ားပါတယ္။ ဒီစာၾကည့္ တိုက္ကိုျဖစ္ေျမာက္လာေအာင္ ကမကထလုပ္သူေတြထဲမွာ ငါတို႕ေတာင္ တြင္းႀကီးသားတစ္ေယာက္ ပါေနတယ္။ ေတာင္တြင္းႀကီးသားမွ ငါ တို႕ရဲ႕ ေတာင္ျပင္ရပ္ကြက္သားျဖစ္တဲ့ အျပင္ ငါ့မ်က္စိေအာက္မွာ ႀကီးျပင္း လာတဲ့ေကာင္ေလးေပကိုး။ ခုေတာ့ျဖင့္ ဦးမ်ဳိးညြန္႕ျဖစ္ေနၿပီေပါ့ေလ။ ေခါင္းျဖဴႀကီးေပါ့။ သူ႕ေၾကာင့္လဲ ငါကပြဲ ဆက္အပင္ပန္းခံၿပီးလိုက္ခဲ့ရတာပါ။ ထားလိုက္ပါေတာ့။
   ငါေျပာခဲ့တာေတြက-
   ရန္ကုန္ၿမိဳ႕နယ္က ရပ္ကြက္ႀကီး တစ္ခုျဖစ္ေနပါလ်က္ စာၾကည့္သင္း တစ္ခုအခုမွ ျဖစ္လာရတာ အေတာ္ ေနာက္က်ေနတဲ့အေၾကာင္းကုိ နိဒါန္း ခ်ီၿပီးေျပာခဲ့တာပါပဲ။

      ဟုတ္တယ္ကြယ့္၊ ငါက ႏုိင္ငံ အႏွံ႕အျပား ေက်းလက္ၿမိဳ႕ရြာေတြကို ေရာက္ခဲ့ဖူးတယ္။ မူလတန္းေက်ာင္း ရွိတဲ့ရြာနဲ႕ မူလတန္းေက်ာင္းေလး ေတာင္မရွိတဲ့ ေက်းရြာဟာ ပညာေရး၊ လူမႈေရး ဗဟုသုတအဆင့္မွာ အေတာ္ ေလးကိုကြာေနတတ္တယ္။ မူလတန္းေက်ာင္းမရွိရင္ေတာင္မွ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းရွိရင္ေတာ္ေသးတယ္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက စာေပဗဟုသုတ ႏွံ႕စပ္ေတာ့ ေဟာေျပာ သင္ၾကားေပး ေလ့ရွိတယ္မဟုတ္လား။ အဲ-ဘုန္း ေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေတာင္ မရွိရင္ေတာ့ သြားပါေလေရာ။
      ေျပာခ်င္တာက ပညာေရး အတြက္ စုေဝးရာဌာနေလးတစ္ခု ေတာ့ ရွိေနသင့္တယ္မဟုတ္လား။ မူလတန္းေလးရွိေတာ့ အဲဒီေက်းရြာမွာ ဘာေတြထူးျခားသလဲလို႕ ေမးစရာ ရွိတယ္။ ကေလးေတြကို စာသင္ေပး တယ္လို႕ပဲ ထင္စရာရွိတယ္။ မဟုတ္ ေသးဘူးကြယ့္။ ကေလးေတြ စာဖတ္ သံ၊ စာအံသံကိုၾကားရတာနဲ႕ လူႀကီး ေတြလဲ စာေပဗဟုသုတကို ရမွန္းမသိ ရသြားေလ့ရွိတယ္။ ကေလးေတြကို လိမၼာရည္မြန္ေအာင္သင္ေပးလာေတာ့ လူႀကီးလူလတ္ေတြလဲ ကေလးေတြ ေရွ႕မွာ အမူအရာ အေျပာ အဆုိက စၿပီး ဆင္ျခင္ထိန္းသိမ္းမွန္းမသိ ဆင္ ျခင္ထိန္းသိမ္းလာေတာ့တာေပါ့။
   ေနာက္ၿပီးေက်းလက္ ေတာ ေက်ာင္းမူလတန္းျဖစ္ေလေတာ့ ဆရာ၊ ဆရာမေလးေတြကလဲ ေက်း ရြာမွာပဲ သင့္သလိုစားေသာက္ေနထိုင္ ရတာမဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ ဆရာ၊ ဆရာမေလးေတြကလဲ ရပ္ရြာက ေလး စားေအာင္ အေနအထိုင္ အေျပာအဆို ကစလို႕ အစစမွာ ဆင္ျခင္ၾကရျပန္ တယ္။ ရြာထဲကမိန္းကေလးေတြ အတြက္ စံျပသလိုျဖစ္လာျပန္တယ္။ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာေလး၊ ဆရာမေလး ေတြက်ျပန္ေတာ့လဲ ေက်းရြာလူႀကီး မိဘေတြနဲ႕တိုင္ပင္ႏွီးေႏွာမႈေတြ၊ ေဆြး ေႏြးမႈေတြ လုပ္ၾကရျပန္ေရာ။ ဒါကို ေပါ့ေသးေသးထင္လို႕မရဘူး။ ႏွစ္ဦး ႏွစ္ဘက္လံုး ပညာရၾကတဲ့ ကိစၥေပ ပဲ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဆရာမိဘႏွစ္ဦး ေပါင္းၿပီး မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြ တုိးတက္ ရစ္ဖို႕လုပ္ေနၾကတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ မူလတန္းေက်ာင္းေလးရွိတဲ့ ေက်းရြာ နဲ႕မရွိတဲ့ေက်းရြာ အဆင့္ခ်င္းကြာသြား တတ္တယ္လို႕ေျပာခဲ့တာပါ။
   အဲ- အလယ္တန္းျပေလာက္ထိ ေအာင္ ရွိလာၿပီဆိုရင္ပဲ အဲဒီေက်းရြာ ေလးဟာ နယ္တစ္ဝိုက္မွာ လူခြၽန္ လူမြန္ မ်ဳိးဆက္သစ္ထြက္ဖို႕ ေမွ်ာ္မွန္း ႏိုင္လာၿပီ။ မိဘေတြကလဲ ကိုယ့္သား သမီးအတြက္ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ျမင့္ျမင့္ မားမား ထားရေကာင္းမွန္းသိလာၿပီ။ သားသမီးကလဲ အားတက္လာၿပီ။ အားထုတ္လာၿပီ။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ ေက်း လက္မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြ ထြက္ေပၚ လာခဲ့တာ နည္းပါေရာ့လား။ ဗုိလ္ ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဆိုရင္ နတ္ေမာက္ ဇာတိပဲ။ နတ္ေမာက္ဆိုတာဟာ ၿမိဳ႕ ငယ္ေလးပါ။ ငါတို႕ေတာင္တြင္းႀကီး ၿမိဳ႕ရဲ႕ တစ္ျခမ္းေလာက္ပဲရွိမွာေပါ့။ သို႕ ေသာ္ သူတို႕ရဲ႕ ဆရာေတာ္ဘုန္းေတာ္ ႀကီးက အလြန္အေျမာ္အျမင္ႀကီး တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူကပဲ ေခါင္း ေဆာင္ေကာင္း၊ ေနာက္ေတာ့ သူ႕ တပည့္က ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လာ တာပဲ။
   အထက္ကေျပာခဲ့တာေတြက မူလတန္းေက်ာင္း၊ အလယ္တန္း ေက်ာင္း၊ အထက္တန္းေက်ာင္း ပညာေရးေတြကို ေျပာေနခဲ့တာ။
ပညာေရးကို ရႏိုင္တဲ့အဓိကဌာန ႏွစ္ခုရွိတယ္။ တစ္ခုက စာသင္ ေက်ာင္းေတြပဲ။ ေနာက္တစ္ခုက စာၾကည့္သင္း၊ စာၾကည့္တုိက္ေတြပဲ။ စာသင္ေက်ာင္းေလးေတြက စာဖတ္ တတ္ေအာင္သင္ေပးတယ္။ စာဖတ္ တတ္ၿပီး စာမဖတ္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္ ၿပီး တိုးတက္မွာလဲ။ ေလွကားႀကီးရွိ ေနပါလ်က္ မတက္ဘဲ ငုတ္တုပ္ထုိင္ ေနသလိုပဲ ျဖစ္ေနမွာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ငါရဲ႕ ဒီကေန႕ေၾကြးေၾကာ္သံက-
   စာမတတ္သူ ပေပ်ာက္ေရးမွ စာမဖတ္သူ ပေပ်ာက္ေရးသို႕...
                 အဲဒါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သာေကတ ၉ရပ္ကြက္ စာၾကည့္တိုက္မွာလဲ အဲဒီေၾကြးေၾကာ္သံကို ေရးထားဖို႕ တိုက္တြန္းခဲ့တယ္။
   ေကာင္းၿပီ၊ စာၾကည့္တုိက္တည္ တံ့ေရးအတြက္ ဘာေတြအႀကံÓဏ္ ေပးခဲ့သလဲ။ ေျပာလိုက္ပါရေစဦး။
      စာၾကည့္တိုက္တစ္ခု ျဖစ္လာဖို႕ အလြန္ခက္ပါတယ္။ အဲဒီစာၾကည့္ တုိက္ တည္တံ့ခိုင္ၿမဲဖို႕က်ေတာ့ အဆမတန္ပိုခက္ပါတယ္။ အေရး ႀကီးတာက ခိုင္ခံ့တဲ့ စာၾကည့္တုိက္ မႉးရွိဖို႕ပဲ။ ေစတနာ့ဝန္ထမ္း စာၾကည့္ တိုက္မႉးေတြေပၚတတ္ပါတယ္။ တကယ္လဲ ေစတနာရွိၾကပါတယ္။ သို႕ေသာ္လဲ ေနာက္က်ေတာ့ အဲဒီ ေစတနာရွင္က အိမ္ေထာင္က်လို႕ျဖစ္ ေစ၊ အိမ္မႈကိစၥ စီးပြားေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊ စာၾကည့္တိုက္ကို လွည့္မၾကည့္ႏုိင္ ေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့စာအုပ္ေတြကို ထိန္းသိမ္းမယ့္လူေတြမရွိေတာ့ ဟိုလူ က တစ္အုပ္၊ ဒီလူကတစ္အုပ္ဆြဲသြား ရင္း စာၾကည့္တိုက္ျပဳတ္သြားေတာ့ တာပဲ။ ဒီေတာ့ အရည္အခ်င္းရွိတဲ့၊ အထူးသျဖင့္ မိန္းကေလးတစ္ ေယာက္ကို စာၾကည့္တုိက္မႉးအျဖစ္ ခန္႕ထားသင့္တယ္မဟုတ္လား။
         ဒါေတြကိုေဟာေျပာပဲြမွာ ထည့္ ေျပာခ်င္လို႕ ငါ့တူေလး ဦးမ်ဳိးညြန္႕ကို ''မင္းတို႕ရပ္ကြက္မွာ အိမ္ေျခဘယ္ ေလာက္ရွိသလဲ။ အိမ္ေထာင္စု ဘယ္ ေလာက္ရွိသလဲ၊ ေသခ်ာစာရင္းရွာ ထားစမ္း''လို႕ မွာထားလိုက္တယ္။
                  သာေကတ ၉ ရပ္ကြက္မွာ အိမ္ ေျခ ၁ဝဝဝ ေလာက္၊ အိမ္ေထာင္စု ၂ဝဝဝ ေလာက္ရွိသတဲ့။
ဒါနဲ႕ပဲ ငါက ေဟာေျပာပြဲမွာ ခင္ဗ်ားတို႕ဆီမွာ လက္ဖက္ရည္တစ္ ခြက္ဘယ္ေလာက္ေပးရသလဲလို႕ ေမး ၾကည့္လိုက္တယ္။ ၂ဝဝ က်ပ္လို႕ ေျဖၾကတယ္။ အဲဒီ အိမ္ေထာင္စုေတြ ဆီက တစ္စုမွာ တစ္လ လက္ဖက္ ရည္တစ္ခြက္ဖိုး၊ စာၾကည့္တုိက္ အတြက္အလွဴခံပါ။ အဲဒီေလာက္မွ ကေလးလူငယ္ေတြအတြက္ မလွဴခ်င္ ဘူးဆိုရင္လဲ အဲဒီအိမ္ေထာင္စုကို အနာႀကီးေရာဂါသည္ေတြလို႕သာ သေဘာထားလိုက္ၾကေပေတာ့လို႕ ရက္ရက္စက္စက္ေျပာခဲ့တယ္။

   စဥ္းစားၾကည့္ၾကကြာ။ တစ္အိမ္ ေထာင္က တစ္လမွာ ၂ဝဝ က်ပ္ ထည့္ရင္ အိမ္ေထာင္စုေပါင္း ၂ဝဝဝ ဆိုေတာ့ တစ္လမွာ ေလးသိန္းကြ။ နည္းေရာ့လား။ ဒီေတာ့ စာၾကည့္ တိုက္မႉး တစ္ေယာက္ကုိ သံုးေလး ေသာင္းေလာက္ေပးၿပီးခန္႕ထားႏုိင္တာ ေပါ့။ အခ်ိန္ျပည့္မဟုတ္ရင္ေတာင္ အခ်ိန္ပိုင္းအားျဖင့္ေတာ့ လုပ္ၾကမွာ ေပါ့။
ေနာက္ၿပီး ငါက ဆက္ကြန္႕ လိုက္တာရွိေသးတယ္။ လူငယ္ေတြ၊ ကေလးေတြကို အပိုင္းလိုက္၊ ဆယ္ အိမ္ေခါင္း၊ ႏွစ္ဆယ္အိမ္ေခါင္း တာဝန္ေပးပါ။ သူတို႕ကို အလွဴခံ ျဖတ္ပိုင္းစာအုပ္ကေလးေတြ အပ္ထား ပါ။ လကုန္လဆန္းေရာက္ရင္ တာဝန္ ယူထားတဲ့ အိမ္ေတြက လက္ဖက္ ရည္ဖိုး အလွဴခံၾကပါေစ။ ကေလး ေတြကိုယ္တိုင္ လက္မွတ္ထိုးျဖတ္ပိုင္း ေပးခဲ့ပါေစ။ အဲဒီနည္းနဲ႕ ကေလးေတြ ကိုလူရာသြင္းပါ။ လူရာသြင္းမွ လူရာ ဝင္မွာေပါ့။ တာဝန္ေပးမွ တာဝန္သိ မွာေပါ့။ တာဝန္သိတတ္မွ ကိုယ္က်င့္ ျမင့္လာမွာေပါ့။ ဟုတ္ဘူးလား။
   ေနာက္ၿပီး လစဥ္မဂၢဇင္းအလွဴ ရွင္ကို စည္း႐ံုးဖို႕၊ ေငြေရးေၾကးေရး တတ္ႏိုင္သူေတြထံမွာခ်ဥ္းကပ္ရမွာ ေပါ့။ ဦးဘယ္သူက ဘယ္မဂၢဇင္းကို လစဥ္လွဴပါမယ္။ ေဒၚဘယ္ဝါက ဘယ္စာေစာင္ကို လစဥ္လွဴပါမယ္ ဆိုတာမ်ဳိးေပါ့။ အဲဒါေတြကိုေတာ့ စာၾကည့္တုိက္ မႉးက လစဥ္လိုက္လံ ႏႈိးေဆာ္စုေဆာင္းရမွာေပါ့။
   တစ္လကို ေငြေလးသိန္း ေလာက္ရေနရင္ စာၾကည့္တိုက္မႉးကို တစ္လသံုးေလးေသာင္းေပးလိုက္။

                 က်န္ေငြထဲက ဗီ႐ို၊ စားပြဲ၊ ကုလားထိုင္ စသည္အားျဖင့္ ပရိေဘာဂေတြကို တိုးခ်ဲ႕စုေဆာင္း လွ်ပ္စစ္မီးေတြဘာ ေတြဆင္၊ ညဦးေလာက္ထိ စာဖတ္ ႏိုင္ၾကေအာင္ စီစဥ္ထားေပါ့။ လူငယ္ေတြ ဘိလိယက္ခံု၊ လက္ေတာက္ ဇယ္ခံု၊ ဘီယာဆိုင္သြားမယ့္အစား စာၾကည့္တိုက္မွာ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနရင္ သက္ဆိုင္ရာ မိဘေတြအတြက္ေရာ၊ ရပ္ရြာလူႀကီး မိဘေတြအတြက္ေရာ စိတ္ခ်မ္းသာစရာမရေပဘူးလား။
   လက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္ဖိုးရဲ႕ အျမတ္ဟာ နည္းပါေရာ့လား။
   လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ဖုိးလို႕ ေျပာလိုက္ရတာက တစ္လကုိ ေငြႏွစ္ ရာလို႕ ေျပာရတာထက္ နားခံသာ တယ္ေပါ့ကြာ။ ေနာက္ၿပီးလက္ဖက္ ရည္ေစ်းတက္သြားရင္လဲ လစဥ္ေၾကး က လိုက္တက္ႏိုင္တာေပါ့ ဟုတ္ဘူး လား။
ေနာက္ၿပီး ေျပာခဲ့တာရွိေသး တယ္။
     မင္းတို႕ဦးေဆာင္ဦးရြက္ျပဳတဲ့ သူေတြက စာအုပ္ေတြဝယ္ရင္ မင္း တို႕ဖတ္ခ်င္တဲ့စာအုပ္ေတြကိုခ်ည္း ေလွ်ာက္ဝယ္မေနနဲ႕။ လူႀကီးေတြ ဖတ္ခ်င္တဲ့ ဝိပႆနာေတြ ဘာေတြ ေလွ်ာက္ဝယ္မေနနဲ႕။ အဲဒါေတြကို သူတို႕ဘာသာ ဝယ္ဖတ္လိမ့္မယ္။ စြယ္စံုက်မ္းလို ရည္ညႊန္းကိုးကား စာအုပ္ႀကီးေတြကိုလဲ ႀကီးႀကီးက်ယ္ က်ယ္လုပ္ၿပီး လူအထင္ႀကီးေအာင္ လုပ္မေနၾကနဲ႕။ အေရးႀကီးတာက ေရႊ ေသြး၊ ေတဇ၊ ပလုတ္တုတ္လို စာအုပ္ မ်ဳိးေတြျဖစ္ေၾကာင္း သတိျပဳပါ။
ေနာက္ၿပီး ကေလးေတြစာဖတ္ ဖို႕ ေနရာေလးတစ္ခုထားေပးပါ။ ေကာင္းတာကေတာ့ စားပြဲကုလား ထိုင္ေတြထက္ ဖ်ာေလးေတြ ခင္းေပး ထား။ သူတုိ႕ဘာသာ ေမွာက္လ်ား ထိုးဖတ္ဖတ္၊ ပက္လက္လွန္ဖတ္ ဖတ္ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ဖတ္ၾကပါ ေစ။ အဲ-တံျမက္စည္းတစ္ေခ်ာင္း ေတာ့ထားေပး။ သူတို႕ဘာသာ သူတို႕ တံျမက္စည္းလွဲၾကပါေစ။
    ဗီ႐ိုမဟုတ္တဲ့ ကေလးစာအုပ္ စင္ကေလး တစ္ခုထားေပးရင္ ပို ေကာင္းတယ္။ ဖတ္ၿပီးရင္ အဲဒီစင္ ေပၚမွာ စီစီညီညီထားေပးဖို႕ စာေရး ထား၊ ေျပာေပးထားေပါ့။
   အေရးႀကီးတာက လူႀကီးလူ လတ္ေတြထက္ ကေလးေတြ စာၾကည့္တိုက္မွာ ေပ်ာ္ရေကာင္းမွန္း သိေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးရမယ္။ အဲဒါ ဟာ အလြန္ကို အေရးႀကီးတယ္။

ေအာင္သင္း