၀ါဆိုပြဲေတာ္ ႏွင့္ ၀ါဆိုသကၤန္းလွဴဒါန္းရေအာင္…
၀ါဆိုပြဲေတာ္တြင္ ပါ၀င္ေသာ ပြဲမ်ားကား
(၁) ဓမၼစၾကာအခါေတာ္ပြဲ
(၂) ရဟန္းသံဃာမ်ား၀ါဆိုပြဲ
(၃)၀ါဆိုသကၤန္း ႏွင့္ ၀ါဆိုပန္းကပ္လွဴပြဲ
(၄)သက္ၾကီး၀ါၾကီးပုဂၢိဳလ္မ်ားအား ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ပြဲတို႔ျဖစ္သည္။
ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားသခင္သည္ သဗၹညဳတျမတ္စြာဘုရားအျဖစ္ေရာက္ေတာ္မူျပီးေနာက္၊ မဟာသကၠရာဇ္ ၁၀၃ခု ၀ါဆိုလျပည့္စေနေန႔ ေန၀င္စအခ်ိန္တြင္ ဗာရာဏသီျပည္၏အနီး မိဂဒါ၀ုန္ေတာ ၌ ေကာဏၭည၊ ၀ပၹ၊ ဘဒၵိယ၊ မဟာနာမ္၊ အႆဇိ အမည္ရိွၾကသည့္ ပဥၥ၀ဂၢီတုိ႔အား ဓမၼစကၠပ၀တၱန သုတၱန္ေဒသနာေတာ္ကိုတရားဦးအျဖစ္ေဟာၾကားေတာ္မူသည္။ ျမတ္စြာဘုရားအျဖစ္သို႔ေရာက္ေတာ္မူျပီးေနာက္ ဦးစြာေဟာၾကားေတာ္မူေသာ ဓမၼစၾကၤာေဒသနာေတာ္ျမတ္ၾကီးကို အထူးအေလးထား ပူေဇာ္ၾကေသာ အားျဖင့္ ဗုဒၵေဒသနာတည္ထြန္းရာတိုင္းနိုင္ငံအရပ္အသီးသီးတို႔တြင္ ၀ါဆိုလျပည့္ ဓမၼစၾကာ မဂၤလာ အခါေတာ္ေန႔ အခမ္းအနားမ်ားဆင္ယင္က်င္းပခဲ့ၾကသည္။
ဘုရားရွင္သာသနာေတာ္၌ ဤ၀ါဆိုပြဲတည္းဟူေသာ ၀ါဆို၀ါကပ္၀ိနည္းစည္းကမ္းဥပေဒကို ပညတ္ေတာ္မမူမီက၊ ျမတ္စြာဘုရား ၏ တပည့္သားသံဃာအမ်ားသည္ ဥတုသံုးလီ တစ္ဆယ္ႏွစ္ရာသီ ပတ္လံုး ခရီးမ်ားသြားခ်င္တိုင္းသြားလာလ်က္ ရိွၾကေလ၏။ ေနပူမိုးရြာမေရွာင္ လွည့္လည္ေနၾကေလ၏။ ထိုခရီးသြားသံဃာမ်ား နင္းမိၾကသျဖင့္ စိမ္းရွင္လန္းဆန္းေသာ ျမတ္ပင္မ်ား၊ လူတို႔စိုက္ပိ်ဳးထားသည့္ စိုက္ပင္ပ်ိဳးပင္မ်ား အေျမာက္အမ်ား ေသေၾကပ်က္စီးၾကကုန္၏။ ထိုအခါလူတို႔က “အဘယ္ေၾကာင့္ ဘုရားသားေတာ္ရဟန္းမ်ားသည္ သစ္ပင္ငယ္မ်ားႏွင့္ ပိုးမႊားကေလးမ်ားကို နင္းေခ်ဖ်က္ဆီးၾကလ်က္ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုးခရီး လွည့္လည္ေနၾကပါသနည္း” သာသနာေတာ္မွအပျဖစ္ေသာ တိတၳိတို႔ပင္ေသာ္လည္း မိုးဥတုတြင္ မည့္သည္အရပ္ေဒသသို႔မွ် ခရီးမထြက္ခြါၾကဘဲ ေၾကာင့္ၾကမဲ့ ေနထိုင္ၾက၏။ တိရစာၦန္ျဖစ္ေသာ ငွက္တို႔ေသာ္လည္း မိုးကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုး မိမိတို႔အသိုက္မ်ား၌ ခိုေအာင္းကာ စိုးရိမ္မႈမရိွ ေနထို္င္၏။ ဤသာသာနာ၀န္ထမ္း ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားမွာမူ ဥတုသံုးလီ ဆယ့္ႏွစ္ရာသီပတ္လံုး စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ခရီးလွည့္လည္ေနၾကသျဖင့္ အပင္ငယ္မ်ားလည္း ေသေၾကပ်က္ဆီးၾကရ၏ ဟု ကဲ့ရဲ႕ျပစ္တင္ေျပာဆို ၾကေလ၏။
ထိုအေၾကာင္းကို ျမတ္စြာဘုရားၾကားေတာ္မူသည့္အခါ “ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ၀ါဆိုလျပည့္ေက်ာ္ တစ္ရက္ေန႔၌ျဖစ္ေစ၊ ၀ါေခါင္လျပည့္ေက်ာ္ တစ္ရက္ေန႔၌ျဖစ္ေစ ၀ါဆို၀ါကပ္ျပဳၾကရမည္။ ၀ါတြင္းသံုးလ ကာလပတ္လံုး မည္သည္ံအရပ္သို႔မွ် ညဥ့္အိပ္၊ ညဥ္ေနမသြားၾကရ” ဟု ၀ါဆို၀ါကပ္ဥပေဒ ၀ိနည္းေဒသနာေတာ္ ကို ပညတ္ေတာ္မူလိုက္ေလ၏။
ထိုအခိ်န္မွစ၍ သံဃာေတာ္မ်ား၏ ၀ါဆိုပြဲေတာ္ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ေပသည္။ ၀ါဆိုလျပည့္ေက်ာ္(၁)ရက္ သို႔မဟုတ္ ၀ါေခါင္လျပည့္ေက်ာ္(၁)ရက္ေန႔တြင္ ညပိုင္းအခ်ိန္မ်ား၌ ေက်ာင္းေနသံဃာအားလံုးစုေ၀းၾကျပီး ၀တ္တတ္ၾက၍ ၊ေက်ာင္းတိုင္နာယက ဆရာေတာ္ၾကီးက ၀ါဆို၀ါကပ္ျပဳၾကရမည့္ ေက်ာင္းတိုက္ အရံ နယ္နမိတ္မ်ားကို ပိုင္းျခားသတ္မွတ္လ်က္ ၀ါအၾကီးဆံုး မေထရ္မွစကာ---
“ဘုရားတပည့္ေတာ္သည္ ဤေက်ာင္း၌ ၀ါတြင္းသံုးလပတ္လံုး ၀ါကပ္ပါ၏။ ၀ါဆိုပါ၏ အရွင္ဘုရား” တစ္ၾကိမ္၊ ႏွစ္ၾကိမ္၊သံုးၾကိမ္ ျဖစ္ေစ ေထရ္စဥ္၀ါအလိုက္ ရြတ္ဆို၍ ၀ါဆို၀ါကပ္ျပဳၾကေပသည္။ သံဃာတစ္ပါးက ရြတ္ဆိုျပီးတိုင္း က်န္သံဃာအမ်ားတို႔က သာဓုသံုးၾကိမ္ေခၚဆိုၾကရ၏။
ဤသို႔ ၀ါကပ္ျခင္း တြင္ ဗုဒၵဘာသာ၀င္ ျမန္မာတို႔သည္ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားအား ကာလဒါန တစ္မ်ိဳးျဖစ္သည့္ ၀ါဆိုသကၤန္းမ်ားဆပ္ကပ္လွဴဒါန္းၾကေလသည္။ ထိုအခ်ိန္၌ လွဴဒါန္းၾကသည့္ သကၤန္းမ်ား ကို ၀ါဆိုသကၤန္း ဟုေခၚဆိုၾကသည္။
၀ါဆိုသကၤန္းကပ္လွဴပူေဇာ္ျခင္းသည္ အပယ္သို႔မလားေစေသာ ေသာတာပန္ဇာတ္အႏြယ္သို႔ပင္ ကုသိုလ္ထူးကိုေပးစြမ္းနိုင္ေၾကာင္းကို သီတဂူဆရာေတာ္ၾကီးေရးသားထားေသာ လကၤာကို လက္ေဆာင္ပါး ရင္း “၀ါဆိုသကၤန္းကို လွဴဒါန္းၾကရေအာင္” ဟုတိုက္တြန္းလိုက္ရပါသည္။
“ရတနာရြဲလံုး ၊ ပုလဲကံုးစိန္စီ
ျမဲအသံုးသမၤဂီငယ္၊ ပဥၥသီေန႔တိုင္း
နိဗဒၵမေ၀းလံ၊ စာေရးတံဆြမ္း၀တ္ရက္ပိုင္း
၀ါသကၤန္းမေသြမွန္ ၊ ေရတစ္ကန္နက္ရိႈင္း
အေနတန္ခက္အတိုင္းရယ္နဲ႔
ယွက္သိုင္းတဲ့ ေက်ာင္းငယ္
သည္ခုနစ္အိမ္ ကာလစြဲ
ဒါနျမဲ သံုးေဆာက္တည္ဘြယ္
ေသာတပန္ဇာတ္အႏြယ္
အျမတ္နယ္ခိုမိွးလို႔
ဟိုအသီး သံုးထိုက္တစ္ဆူ
ဆံုးအျမိဳက္ယူ
ေရဒါနသီတဂူငယ္
အရည္တူ လွဴျမဲကြဲ႔ေလး။
(သီတဂူ ဆရာေတာ္)
(ဓမၼ၀ီရ ဂ်ာနယ္မွ ကိုးကားေရးပါသည္)
Posted by khaingsukyi on July 26, 2011 at 6:00pm
No comments:
Post a Comment