ဘ၀တစ္ေကြ႕ ခဏေတြ႔ (၁)

…တိပိဋက ေယာဆရာေတာ္ အရွင္သိရိႏၵာဘိ၀ံသေဟာၾကားေတာ္မူေသာ “ဘ၀တစ္ေကြ႔ ခဏေတြ႔” ဓမၼလက္ေဆာင္မွ ေသျခင္းတရားႏွင့္ ပတ္သက္၍ သတိသံေ၀ဂရဖြယ္ရာမ်ားအား ကမၻာသစ္ဓမၼမိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလံုး ႏွလံုးသြင္း ႏိုင္ေစရန္ မွ်ေ၀ေပးပါသည္။
…ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ခမည္းေတာ္ ဦးရဲႏိုင္ ကြယ္လြန္ျခင္းႏွင့္ ဆရာေတာ္ အလြန္ အားထား ေလးစားေသာ အဂၢမဟာ ပ႑ိတ စတုတၳကန္ေတာရ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ဦးေကလာသ ဘ၀နတ္ထံပ်ံလြန္ေတာ္မူစဥ္က ဓမၼျဖင့္ပူေဇာ္ ေဟာၾကားခဲ့ေသာ တရားေတာ္ျမတ္မ်ား
ျဖစ္ပါသည္။

…မသြားဘဲသာ နီး၍လာ…

…ဆုတ္ကပ္ကာလ လူ႔ဘ၀ဟူသည္ တကယ္ပင္ ခဏကေလးေတြ႔ႀကံဳရသည့္ တစ္ေကြ႔ကေလး မွ်သာျဖစ္ေခ်သည္။ အသက္တစ္ရာျပည့္ေအာင္ေနရဖို႔ပင္ မလြယ္ေတာ့ေခ်။ နတ္ျဗဟၼာတို႔၏ သက္တမ္းျဖင့္ ယွဥ္၍ ေရတြက္လွ်င္ နာရီပိုင္း၊ မိနစ္ပိုင္း၊ စကၠန္႔ပိုင္းကေလးမွ်သာရွိသျဖင့္ အသက္တိုေတာင္း နည္းပါးလြန္းလွသည္။ ဆုတ္ကပ္ကာလ လူ႔ဘ၀၌ သားအမိ၊ သားအဖ၊ ညီအစ္ကို ၊ ေမာင္ႏွမ၊ ေဆြမ်ဳိး မိတ္ေဆြ စသည္ျဖင့္ ဘ၀တစ္ေကြ႔ကေလးမွာ ခဏကေလးသာ ေတြ႔ဆံုခြင့္ ရၾကေလသည္။ သူေရာကိုယ္ပါ ၿမိဳ႕ရြာအတြင္း ထိုထိုဤဤအရပ္သို႔ ကိစၥရွိ၍ သြားလာၾကသည့္အခါ လမ္းတစ္ေကြ႔ၸ၌ ျမင္ဖူးသူ၊ မျမင္ဖူးသူ လူအမ်ားကို ေတြ႔ဆံုဖူးၾကေပသည္။  ေတြ႔ဆံုစဥ္ စကၠန္႔၊ မိနစ္ပိုင္း အတြင္း စိတ္ထားမတတ္လွ်င္ လမ္းတစ္ေကြ႔ကေလးမွာပင္ အကုသိုလ္အပူထုပ္ တစ္ေပြ႔ႀကီး ယူမိတတ္ ၾက၏။ စိတ္ထားတတ္သူကား လမ္းတစ္ေကြ႔ကေလး၌ ေတြ႔ဆံုခိုက္ ကုသိုလ္စြမ္းအား စြမ္းအား တစ္ေပြ ႔ႀကီး ရေအာင္ ယူႏိုင္ေပသည္။ ထို႔အတူ ဘ၀သံသရာတစ္ေကြ႔၀ယ္ ခဏေတြ႔ခိုက္မွာလည္း စင္ၾကယ္ျမင့္ျမတ္ေသာ စိတ္ထားျဖင့္ ကိုယ့္ေၾကာင့္လည္း သူခ်မ္းသာေအာင္၊ သူ႔ေၾကာင့္လည္း ကို္ယ္စြမ္းအား တက္ေအာင္ ေနတတ္၊ ထိုင္တတ္၊ အသံုးခ် တတ္မွ လူ႔ဘ၀ရက်ဳိးနပ္ေပမည္။
…ျဖစ္လာၿပီးေနာက္ မေသႏိုင္သူဟူ၍ လံုး၀မရွိေခ်။ ျဖစ္လာျခင္းသည္ ပ်က္ဖို႔သာျဖစ္၏။ ဘ၀ခႏၶာကပင္ ျဖစ္-အို-နာ-ေသ ဆင္းရဲမ်ဳိးစံုတို႔၏ တည္ရာျဖစ္ေပသည္။ အတိတ္ကလည္း ဘ၀မ်ားစြာ ရခဲ့ၿပီျဖစ္၍ အႀကိမ္မ်ားစြာ မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ ေသခဲ့လွၿပီ။ ယခုဘ၀၌လည္း ဧကန္ေသရမည္သာ တည္း။ ေနာက္အနာဂတ္၌လည္း ဘ၀ေတြရလာသေလာက္ ေသရေပ လိမ့္ဦးမည္။


…မသြားဘဲနီးလာသည္မွာ သုသာန္ျဖစ္၍ သြားပါလ်က္ေ၀းေနသည္မွာ နိဗၺာန္ျဖစ္သည္။ သုသာန္သို႔ မည္သူမွ်မသြားခ်င္။ သြားလည္းမသြားၾက။ သို႔ေသာ္ အို နာ ေသႀကိဳးက ဆြဲသြားသျဖင့္ တစ္ခ်ိန္ထက္ တစ္ခ်ိန္အၿမဲ နီးကပ္လာေနသည္။ နိဗၺာန္ကို ႏွဳတ္ျဖင့္ေတာင္းမိေသာ္လည္း စိတ္၀င္စားမွဳ မေလးနက္ လွသျဖင့္ လက္ေတြ႔အက်င့္ကို ထိထိေရာက္ေရာက္ မက်င့္မိ၍ တစ္စတစ္စ လမ္းေပ်ာက္ကာ ပို၍ ပို၍ နိဗၺာန္ႏွင့္ ေ၀းသြားတတ္သည္။ ဘ၀ခႏၶာရေနသမွ် မလိုခ်င္ေသာ ေသဆံုးပ်က္စီးမွဳ ဆင္းရဲကို ထပ္တလဲလဲ ရေနဦးမည္သာတည္း။ မရဏဆင္းရဲသည္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္း၏ ဆင္းရဲလည္းမဟုတ္။ တစ္ဘ၀ တည္းသာ ေတြ႔ရသည့္ ဆင္းရဲလည္းမဟုတ္။ ဘ၀တိုင္းႀကံဳေတြ႔ရသည့္ သတၱ၀ါတိုင္း၏ ဘံုဆိုင္ ဆင္းရဲသာျဖစ္သည္။
…ယခုရေနေသာ မိမိခႏၶာသည္ သက္တမ္းအခ်ိန္အားျဖင့္ တိုေတာင္းနည္းပါးလြန္းသျဖင့္ ကဲ့ရဲ႕ထိုက္ေသာ္လည္း ဗုဒၶသာသနာႏွင့္ ေတြ႔ႀကံဳခိုက္ျဖစ္၍ လူ႔ဘ၀လုပ္ပိုင္ခြင့္ကို အျပည့္အ၀ အတိအက် သံုးႏိုင္ေသာေၾကာင့္ အခ်ိန္တိုင္း တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေအာင္ အဖိုးတန္လွသည္ကိုမူကား အထူးသတိထား ရမည္ျဖစ္သည္။ ဦးေခါင္းမီးေလာင္ခံရသူသည္ အျခားကိစၥမ်ားကို ခဏရပ္ထား၍ မီးၿငိမ္းဖို႔သာ ပဓါနထား ႀကိဳးစားရသကဲ့သို႔ ဆင္းရဲမွဳတရားခံ အပူ၊ အခိုး၊ အေငြ႔မ်ား ၿငိမ္းေအာင္ က်င့္ဖို႔အေရးသည္ မိမိတို႔၏ ပဓါန ကိစၥေပတည္း။ နည္းမွန္လမ္းမွန္ကိုကား ဧကန္ေတြ႔ေနၾကၿပီျဖစ္သည္။
…ေရာဂါမ်ဳိးစံုႏွင့္ သက္မဲ့သက္ရွိ အေႏွာက္အယွက္မ်ဳိးစံုတို႔က တိုေတာင္းလွသည့္အသက္ကေလးကို ဖ်က္ဆီးပစ္ရန္ ၀ိုင္း၀န္းၿခိမ္းေျခာက္ေနၾကသည္။ သက္တမ္းေစ့ေအာင္ေနရမည္ဟု မည္သူကမွ် အာမ မခံ၊ တာ၀န္မယူႏိုင္ေခ်။ အေႏွးႏွင့္ အျမန္သာကြာမည္။ ေသရမည္ကေတာ့ ဧကန္ျဖစ္၏။ ေသၿပီးေနာက္လည္း အ၀ိဇၨာႏွင့္ တဏွာဟူေသာ ဘ၀ေႏွာင္ႀကိဳး မျပတ္ေသးလွ်င္ ဘ၀ခႏၶာအသစ္ကို ထပ္မံရရွိဦးမည္။ ဘ၀ခရီးဆက္ရဦးမည္။ ဘ၀ခရီးဆက္လွ်င္လည္း ကိုယ္သြားခ်င္သလို မသြားရဘဲ ကိုယ့္မွာရွိသလိုသာ သြားရမည္ျဖစ္၍ ကိုယ္သြားလိုေသာပံုစံျဖင့္ သြားႏိုင္ေအာင္ ကိုယ္ပိုင္ေကာင္းမွဳကို အခ်ိန္မီ ႀကိဳးစားျပဳလုပ္ရမည္ျဖစ္ေပသည္။

…မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေသရၿမဲ…

…မိမိတို႔အတြက္ ႀကိဳတင္မသိႏိုင္ေသာ အရာ ၅မ်ဳိးရွိသည္။ မည္သည့္အသက္အရြယ္၌ ေသရမည္။ မည္သည့္အနာျဖင့္ ေသရမည္။ မည္သည့္ေန႔ရက္၊ အခ်ိန္၊ နာရီ၌ ေသရမည္။ မည္သည့္ေနရာ၌ ေသရမည္။ ေသၿပီးေနာက္ မည္သည့္ဘ၀သို႔ ေရာက္မည္ကို ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ အဘိညာဥ္ရပုဂၢိဳလ္ထူးႀကီးမ်ားမွတစ္ပါး ႀကိဳတင္မသိႏိုင္ၾကေပ။
…အမ်ားသူငါအားလံုး မည္သူမွ်ေသမင္းဟုေခၚရေသာ ေသျခင္းတရားႏွင့္ ရက္ခ်ိန္းထားျခင္း မရွိေခ်။ ေသမင္းဟူသည္ ပုဂၢိဳလ္ သတၱ၀ါမဟုတ္ေပ။ ပစၥည္းရွိသူ၊ ပညာရွိသူ၊ တန္ခိုးႀကီးသူ၊ အာဏာရွိသူ၊ ရာထူးရွိသူ အားလံုး မည္သူ႔ကိုမွ် မ်က္ႏွာမလိုက္ဘဲ သူကခ်ည္းသာ လႊမ္းမိုးအႏိုင္ယူ တတ္ေသာေၾကာင့္ ေသျခင္းတရားကိုပင္ ေသမင္းဟု တင္စားေခၚျခင္းျဖစ္သည္။ ဆိုင္ရံုသာဆိုင္၍ မပိုင္ သျဖင့္ ေသရမည့္ေန႔ကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ကန္႔သတ္ခ်ိန္းခ်က္ႏိုင္စြမ္း မရွိေခ်။  ေနရာေဒသမေရြး၊ အခါကာလ မေရြး မေႏွးလ်င္စြာ မၾကာခ်က္ခ်င္း ေသႏိုင္ၾကသည္။ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ျဖဳန္းကနဲပင္ ေသပြဲ၀င္ႏိုင္ၾကသည္။ ေန႔ျမင္ညေပ်ာက္၊ ညျမင္ေန႔ေပ်ာက္၊ ခုျမင္ခုေပ်ာက္ဟု ဆိုရေလာက္ေအာင္ အပ်က္အစီး ျမန္တတ္သည္။ ေသျခင္းတရားကား ဘ၀တစ္ခု၏ ကန္႔သတ္ခ်ိန္ေရာက္လာလွ်င္ တန္စိုးလက္ေဆာင္ေပး၍ လာဘ္ထိုးေသာ္လည္း ကင္းလြတ္ခြင့္မေပး၊ အခ်ိန္ေန႔ရက္ေရြ႕ရန္လည္း မေပးေခ်။ ကိုယ့္ေနာက္ကို သူ႔ကိုဆြဲ၍ မရဘဲ သူ႔ေနာက္ကိုသာ ကိုယ္က လိုက္ရမည္ျဖစ္သည္။ အၾကမ္းနည္းကိုသံုး၍ လက္နက္မ်ဳိးစံုျဖင့္ စစ္ခင္းတိုက္ခိုက္၍လည္း မရေခ်။ အရဲစြန္႔၍ တိုက္ခိုက္လွ်င္လည္း ကိုယ္ကသာ ဧကန္မခၽြတ္ရွဳံးရမည္ျဖစ္သည္။ သူငါအားလံုးေနာက္ဆံုးေရာက္က မုခ်ဧကန္ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္သုဥ္း၍ ေသဆံုးရမည္ခ်ည္းသာတည္း။ သူငါတိုင္း ပင္ ေနာက္ဆံုးတြင္ ေသမင္းထံ လက္ေျမာက္ကာ ဒူးေထာက္၍ အရွဳံးေပးၾကရမည္ ခ်ည္းသာတည္း။


…မတတ္စြမ္းႏိုင္ေသာ ေသျခင္းတရားကို မေတြ႔ရေအာင္ တားဆီးမည့္အစား ကိုယ္တတ္စြမ္းႏိုင္ေသာ ေကာင္းမွဳ တရားကို အခ်ိန္မီ ႀကိဳးစားထားဖို႔သာ လိုေပသည္။ ကိုယ္အႏိုင္ယူ ရမည့္အရာကား ကိုယ့္စိတ္သာတည္း။ ကိုယ့္စိတ္ကုိ ႏိုင္သေလာက္ ေကာင္းမွဳတိုးမည္။ ေကာင္းမွဳ တိုးသေလာက္ စြမ္းအားသတၱိျပည့္၀၍ အေသတတ္မည္။ အေသရဲမည္။ ဘ၀ခရီးကို လမ္းရွင္းတတ္မည္။ တကယ့္ေထာက္ထား အားကိုးရာအစစ္မွာ ကိုယ္ျပဳထားသည့္ ေကာင္းမွဳတရားသာ ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ကယ္တင္စရာစြမ္းအားမွာလည္း ေကာင္းမွဳတရားမွတစ္ပါး အျခားဘာမွ်မရွိေခ်။ ေလာက အတြင္းရွိ ကယ္ဆယ္ေရးတာ၀န္ခံ၊ ကယ္ဆယ္ေရးကိရိယာအားလံုးသည္ ေဘာင္ခတ္ထားသည့္ ကန္႔သတ္ခ်က္ နယ္ေျမကို ေက်ာ္လြန္ႏိုင္စြမ္းမရွိေခ်။ အကန္႔အသတ္ျဖင့္သာ ကယ္ဆယ္ႏိုင္စြမ္း ရွိၾကေလသည္။
…တစ္ခ်ိန္တုန္းက ဘုရားရွင္ အာဠ၀ီၿမိဳ႕၊ အဂၢါဠ၀ေက်ာင္း၌ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူစဥ္ ဆြမ္းလွဴၾကေသာ ဆြမ္းအလွဴရွင္ လူမ်ားအား အႏုေမာဒနာတရား ေဟာေတာ္မူရာ…
*** အသက္မၿမဲ၊ ေသျခင္းၿမဲ၊ ငါလဲ ဧကန္ေသရမည္။
*** ငါ့အသက္မွာ ေသျခင္းသာ၊ မွန္စြာ ေနာက္ဆံုးရွိေခ်သည္။
*** ဇီ၀ိန္မကင္း၊ သက္ရွည္ျခင္း၊ ေသတြင္း၌သာ ဆံုးလိမ့္မည္ဟု ေသျခင္းတရားကို အဖန္ဖန္ပြားမ်ားရန္ ကုိလည္းေကာင္း၊ ေသျခင္းတရားကို ဆင္ျခင္ စဥ္းစားပြားမ်ားျခင္း မျပဳသူသည္ လက္၌ တုတ္မပါ သူ ေျမြဆိုးေတြ႔လွ်င္ ေၾကာက္ရသကဲ့သို႔ ေၾကာက္ရြ႕ံတုန္လွဳပ္ကာ ေအာ္ဟစ္ျမည္တမ္း ပင္ပန္းစြာ ေသရတတ္သည္ကိုလည္းေကာင္း ေသျခင္းတရားကို အဖန္ဖန္ အထပ္ထပ္ ဆင္ျခင္စဥ္းစား ပြားမ်ားသူသည္ လက္၌တုတ္ကိုင္ထားသူ ေျမြမေၾကာက္သကဲ့သို႔ စိတ္ဓါတ္ႀကံ့ခိုင္၍ မတုန္မလွဳပ္ မထိတ္ မလန္႔ ရဲရင့္တည္ၿငိမ္စြာ ဘ၀ကူးရသည္ကိုလည္းေကာင္း ေဟာျပေတာ္မူသည္။
…တရားနာပရိသတ္အတြင္း၌ ၁၆-ႏွစ္အရြယ္ရွိ ရက္ကန္းသည္အမ်ဳိးသမီးငယ္တစ္ဦးသာ ေလးေလးစားစား တန္ဖိုးထားကာ စိတ္ပါလက္ပါ နာၾကားမွတ္သား၍ ေန႔ညဥ့္မျပတ္ ပြားမ်ားေလသည္။ ၃-ႏွစ္ပတ္လံုုး စြဲစြဲၿမဲၿမဲ သဲသဲမဲမဲ ပြားမ်ားအားထုတ္သည္။ က်န္လူအမ်ားကား ၿပီးၿပီးေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သြားၾကသည္။
… ဘုရားရွင္သည္ တရားေဟာၿပီးေနာက္ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းသို႔ ၾကြေတာ္မူသည္။ တစ္ေန႔ေသာအခါ မိုးေသာက္ယံ၌ ေလာကကို ဥာဏ္ျဖင့္ ျဖန္႔၍ၾကည့္ေတာ္မူရာ ဥာဏ္ေတာ္ထဲ၌ ထိုအမ်ဳိးသမီးငယ္ ၏ ေသာတပန္ျဖစ္မည့္ အျခင္းအရာကို ျမင္ေတာ္မူရသျဖင့္ အာဠ၀ီၿမိဳ႕၊ အဂၢဠ၀ေက်ာင္းေတာ္သို႔ ရဟန္းငါးရာႏွင့္အတူ ၾကြေတာ္မူသည္။
…လူအမ်ားသည္ ဘုရားအမွဴးရွိေသာ သံဃာေတာ္အား ဆြမ္းလွဴၿပီးေနာက္ ဘုရားထံမွ တရားနာရန္ ေနရာ ယူေနၾကသည္။ ရက္ကန္းသည္ အမ်ဳိးသမီးငယ္ ပရိသတ္ထဲ၌ ေရာက္မလာေသးသျဖင့္ ဘုရားရွင္က တရား မေဟာဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ပင္ ထိုင္ေနေတာ္မူ၏။ ထိုအမ်ဳိးသမီးငယ္သည္ သူ႔ဖခင္ေစခိုင္းအပ္ေသာ ရက္ေဖာက္ကိုလံုး၍ သူ႔ဖခင္ထံသြားပို႔ၿပီးခါမွ တစ္ဖန္ျပန္လာ၍ ဘုရားထံ တရားနာမည္ဟု စိတ္ကူးထား သည္။ စိတ္ကူးထားသည့္အတိုင္း ရက္ေဖာက္လံုးၿပီး ေတာင္း၌ ထည့္ကာ သူ႔ဖခင္ရွိရာ ရက္ကန္း အလုပ္ရံု သို ႔သြားစဥ္ ဘုရားရွိရာ အနီးသို႔ ေရာက္သြားရာ ပရိသတ္အစြန္၌ ရပ္လ်က္ ဘုရားကို ၾကည့္ရွဳေနေလ သည္။



…ထိုအမ်ဳိးသမီးငယ္ ရက္ကန္းအလုပ္ရံုသို႔ေရာက္လွ်င္ ထိုေန႔၌ပင္ ေသလြန္ရမည္ကို ဘုရားရွင္သိေတာ္မူ၍ ပုထုဇဥ္ဘ၀ျဖင့္ ေသရလွ်င္ လားရာဂတိမၿမဲႏိုင္၊ ေသာတပန္ဘ၀ျဖင့္ ေသရမွ လားရာဂတိၿမဲႏိုင္မည္ျဖစ္ရကား ထိုအမ်ဳိးသမီးငယ္ကို ပရိသတ္အတြင္း၀င္လာေစလိုသျဖင့္ ဘုရားရွင္က ၾကည့္ေတာ္မူလိုက္၏။ အမ်ဳိးသမီးငယ္လည္း အလိုက္သိစြာ ပရိသတ္အတြင္း ၀င္လာ၍ ဘုရားရွင္ကုိဦးခ်ၿပီး သင့္ေတာ္ရာအရပ္၌ ေနလိုက္သည္။
…ပရိသတ္အလည္၌ ထိုင္ေနေသာ ထိုအမ်ဳိးသမီးငယ္ကို ဘုရားရွင္က ေမးခြန္း ၄မ်ဳိး ေမးေတာ္မူရာ အမ်ဳိးသမီးငယ္ကလည္း ေျဖၾကား၏။ ေမးပံုေျဖပံုမွာ…
(၁) “ ခ်စ္သမီး ဘယ္ကလာခဲ့သလဲ”  ဟုေမးေသာ္
“ မသိပါအရွင္ဘုရား” ဟုေလွ်ာက္၏။
(၂) “ ဘယ္အရပ္ကို သြားမလုိ႔လဲ” ဟု ေမးျပန္ေသာ္ “ မသိပါအရွင္ဘုရား” ဟုေလွ်ာက္၏။
(၃) “ သင္မသိဘူးလား” ဟု ေမးျပန္ရာ “ သိပါတယ္ဘုရား” ဟုေလွ်ာက္၏။
(၄) “ သင္သိရဲ႕လား” ဟု ေမးျပန္ေသာအခါ “ မသိပါဘုရား” ဟုေလွ်ာက္ထားေျဖဆို၏။
…ထိုအမ်ဳိးသမီးငယ္၏ ေျဖဆိုသံကို လူအမ်ားကၾကားရလွ်င္ အေၾကာင္းမသိသျဖင့္ ဤကေလးမသည္ ဘုရားရွင္ကို “ဘု” ေျပာသည္၊ ကန္႔လန္႔ေျပာသည္၊ မရိုမေသ မခန္႔မညားေျပာသည္ဟု ထင္ၾကေသာေၾကာင့္ ၀ိုင္း၍ ကဲ့ရဲ႕ရွုဳပ္ခ်ျပစ္တင္ ေျပာဆိုၾကေလသည္။ ဘုရားရွင္က ထိုပရိသတ္ကို အသံတိတ္ေအာင္ျပဳ၍ ထိုအမ်ဳိးသမီးငယ္ကို အေျဖစကား (၄) မ်ဳိး၏ ဆိုလိုရင္းကို အရွင္းခိုင္းေတာ္မူသည္။ ထိုအမ်ဳိးသမီးငယ္က ဤသို႔ ရွင္းလင္းေလွ်ာက္ထားသည္။
(၁)  “အတိတ္ကာလက ဘယ္ဘ၀က လာခဲ့၍ ဤရက္ကန္းသည္ သမီးငယ္ဘ၀သို႔ ေရာက္လာရသည္ကို မသိ၍              
“ ဘယ္ကလာခဲ့သလဲ”  ဟုေမးေတာ့“ မသိပါဘုရား” ဟုေလွ်ာက္ခဲ့တာပါဘုရား…”
(၂)  “ဤဘ၀က ေသလြန္ၿပီးေနာက္ အဘယ္ဘ၀သို္႔ လားေရာက္ရမည္ကို မသိ၍  “ ဘယ္ကို သြားမလုိ႔လဲ” ဟု ေမးေတာ့
“ မသိပါဘုရား” ဟုေလွ်ာက္ထားခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္ဘုရား…”
(၃) “တပည့္ေတာ္မ ဤဘ၀၌ ဧကန္မုခ်ေသရမည္ကိုသိ၍  “သင္မသိဘူးလား” ဟု ေမးေတာ့
“ သိပါတယ္ဘုရား” ဟုေျဖဆိုခဲ့တာပါဘုရား…”
(၄) “ဧကန္မုခ် ေသရမည္ကို သိေသာ္လည္း ေသရမည့္ေန႔ရက္ အခ်ိန္အခါကို အတိအက် မသိရပါ၍
“ သင္သိရဲ႕လား” ဟု ေမးေတာ့ “ မသိပါဘုရား” ဟုေလွ်ာက္ခဲ့တာပါဘုရား…”
…ဤသို႔ အမ်ဳိးသမီးငယ္က ရွင္းလင္းေလွ်ာက္ထားလိုက္ေသာအခါ ဘုရားရွင္က ေကာင္းခ်ီးေပးေတာ္မူသည္။ မရဏာႆတိ ကမၼ႒ာန္းကို (၃)ႏွစ္စီးျဖန္းပြားမ်ားခဲ့သူ ျဖစ္ရကား ဘုရားရွင္အာေဘာ္က် ေျဖျပႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဘုရားရွင္က သစၥာေလးပါး အမွန္တရားကိုျပ၍ ၀ိပႆနာတရားကို ေဟာျပလိုက္ရာ အသက္(၁၉)ႏွစ္အရြယ္ ထိုအမ်ဳိးသမီးငယ္သည္ ခႏၶာမွာ ဥာဏ္ကိုခ်၍ လက္ေတြ႔ပြားမ်ားရင္း တရားကို နာၾကားစဥ္ ေသာတပန္ျဖစ္သြားေလသည္။
…ေသာတပန္ျဖစ္ၿပီးေနာက္ ရက္ေဖာက္ေတာင္းကုိယူ၍ ဖခင္ရွိရာ ရက္ကန္းအလုပ္ရံုသို႔သြားရာ ဖခင္ရက္ကန္းသည္ ထိုင္ရင္း အိပ္ငိုက္ေနစဥ္ အသံၾကား၍ လန္႔ႏိုးၿပီး သမီးအနားသို႔ေ၇ာက္ေနသည္ကို သတိမထားမိဘဲ လက္ခတ္(လက္လိပ္)ကို ငင္လိုက္ရာ သမီး၏ရင္၀ကို ထိခိုက္မိ၍ သမီးလဲက်သြားသည္။ ထိုအမ်ဳိးသမီးငယ္ေသဆံုးကာ တုသိသာနတ္ျပည္သို႔ ေရာက္သြားေလသည္။
…မိမိအမွားေၾကာင့္ သမီးေသဆံုးသြားသည္ကို သိရေသာ ဖခင္ရက္ကန္းသည္သည္ ေဆာက္တည္ရာမရေအာင္ ပူေလာင္လြန္းလွ၍ ငိုေၾကြးျမည္တမ္းလ်က္ ဘုရားထံေျပးသြားၿပီး...
“တပည့္ေတာ္ရဲ႕ သမီးလိမၼာကေလး ေသသြား ပါၿပီဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ ႏွလံုးသားေတြ ပူေလာင္လြန္းလွပါတယ္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ ေသာကမီးကို ၿငိ္မ္းေပးေတာ္မူပါဘုရား” ဟု ေလွ်ာက္သည္။ ဘုရားရွင္က
“အသင္ဒကာသည္ အတိတ္ဘ၀မ်ားစြာက သမီးေသ၍ ငိုခဲ့ရ ေသာေၾကာင့္ ယိုစည္းထြက္က်ခဲ့ေသာ မ်က္ရည္မ်ား ပင္လယ္ေရထက္ပင္ မ်ားခဲ့လွၿပီ” ဟု တရားစကားမိန္႔ၾကားေတာ္မူ၏။
...ထိုရက္ကန္းသည္ဒကာသည္ စိတ္သက္သာရာရ၍ ေနာက္ထပ္ပူေလာင္ရွဳပ္ေထြးလွေသာ သံသရာ ခရီးၾကမ္းႀကီးကို ဆက္သြားရန္ ေၾကာက္ရြံ႕လွသျဖင့္ ဘုရားရွင္ထံ ရဟန္းအျဖစ္ကိုေတာင္း၍ ရဟန္းျပဳ လိုက္သည္။ ရဟန္းဘ၀၌ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား တရားအလုပ္ကို အားထုတ္လိုက္ရာ မၾကာမီပင္ ၀ိပႆနာ ဥာဏ္ရင့္၍ ရဟႏၱာျဖစ္သြားသည္။ သမီးေသ၍ ရဟႏၱာျဖစ္သည္ဟုပင္ဆိုရမလိုျဖစ္ေနသည္။ သားအဖႏွစ္ေယာက္ စလံုး ဘ၀တစ္ေကြ႔၌ ခဏေတြ႔ရက်ဳိးနပ္သြားၾကေလၿပီတကား…..။
…သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလံုး က်င့္ႀကံအားထုတ္ႏိုင္ၾကပါေစ…

 Posted by ayeayemoemeeku on January 27, 2011 at 5:00am

ကမ ၻာသစ္ ၿမန္မာ Fan Page