ဘယ္သူ ကဲ့ရဲ႕ ကဲ့ရဲ႕၊ ဘုရား မကဲ့ရဲ႕ေအာင္ေန (ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္)

…ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ဆိုတာ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ ဘႀကီးေတာ္ မင္းတရားနဲ႔ နန္းမေတာ္မယ္ႏုတို႔ လက္ထက္မွာ ေပၚထြန္းခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ပါ။ နန္းမေတာ္မယ္ႏု ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းတဲ့ အုတ္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွာ သီတင္းသံုးခဲ့လို႔ မယ္ႏုအုတ္ေက်ာင္း ဆရာေတာ္ လို႔လည္း ေခၚၾကပါတယ္။ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ သီတင္းသံုးခဲ့တဲ့ မယ္ႏုအုတ္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးဟာ အင္း၀မွာ ဒီေန႔အထိ တည္ရွိေနတုန္းပါ။

…ဆရာေတာ္ ဦးဗုဓ္ဆိုတာ ျမန္မာႏိုင္ငံ ပရိယတၱိပညာေရးသမိုင္းမွာ စာအတတ္ဆံုးပုဂၢိဳလ္အျဖစ္ ပညာရွင္အသီးသီးက (လယ္တီဆရာေတာ္တို႔ အပါအ၀င္ေပါ့) တညီတညြတ္တည္း အသိအမွတ္ ျပဳထားရတဲ့ ဆရာေတာ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဗုဓ္အစ၊ ဗုဓ္အလယ္၊ ဗုဓ္အဆံုး ဆိုၿပီး ဥဒါန္းစကား တြင္ရစ္ခဲ့တာပါ။

…အဲဒီဥဒါန္းစကားရဲ႕ အဓိပၸါယ္က ဗုဓ္အစဆိုတာ ဗုဒၶဘုရား၊ ဗုဓ္အလယ္ဆိုတာက အရွင္မဟာ ဗုဒၶေဃာသပါ။ အရွင္မဟာဗုဒၶေဃာသဆိုတာက သီရိဓမၼာေသာကမင္းေပၚၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ ေပၚထြန္းခဲ့တဲ့ ေထရ္အရွင္ပါ။ ဘုရားေဟာပါဠိေတာ္အားလံုးရဲ႕ အဖြင့္ျဖစ္တဲ့ အ႒ကထာေတြကို ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ စကားစပ္လို႔ ေျပာရရင္ ပါဠိေတာ္ရယ္၊ အ႒ကထာရယ္၊ ဋီကာရယ္ကို ကြဲကြဲျပားျပား သိထားေစခ်င္ပါတယ္။

…ပါဠိေတာ္ဆိုတာ ဘုရားေဟာခဲ့တဲ့ မူရင္းစကားေတာ္ေတြကို ေခၚတာပါ။ အ႒ကထာဆိုတာ ဘုရားေဟာ ပါဠိေတာ္ေတြကို ဥာဏ္ႏုသူေတြ ေလ့လာက်က္မွတ္တဲ့အခါ မရွင္းမလင္းနဲ႔ အခက္အခဲေတြ႔မွာစိုးလို႔  ပါဠိပုဒ္ တစ္ပုဒ္ခ်င္းကို ဖြင့္ဆို အက်ယ္ခ်ဲ႕ၿပီး ေရးသားထားတဲ့ က်မ္းစာပါ။ ဋီကာဆိုတာကေတာ့ အဲဒီ အ႒ကထာက်မ္းကို တစ္ခါထပ္ၿပီး ထပ္ဆင့္ဖြင့္ဆို ေရးသားတဲ့က်မ္းစာပါ။ ဒီဋီကာက်မ္းကိုပဲ မရွင္းမွာစိုးလို႔ဆိုၿပီး ထပ္ဆင့္ဖြင့္ဆိုတဲ့ အႏုဋီကာ၊ မဓုဋီကာဆိုတာေတြလဲ ရွိပါ ေသးတယ္။ ဒါက က်မ္းစာအမ်ဳိးအစားေတြကို ခြဲျခားသိရေအာင္ ေျပာျပတာပါ။

…အထက္က စကားျပန္ေကာက္ရင္ ဗုဓ္အဆံုးဆိုတာကေတာ့ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ပါပဲ။  ဆိုလိုရင္းကေတာ့ ဗုဒၶျမတ္စြာရယ္၊ အရွင္မဟာဗုဒၶေဃာသရယ္၊ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ရယ္ အဲဒီသံုးပါးဟာ ဗုဒၶဘာသာ ပညာအရာမွာ ေခတ္ကာလအေလ်ာက္ေပါ့ အေတာ္ဆံုး အတတ္ဆံုးပါတဲ့။

…ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ဟာ ျမန္မာျပည္မွာ စာအတတ္ဆံုးလို႔ ဆိုၾကတာကေတာ့ ဆရာေတာ္ရဲ႕ ေနာက္ခံ သမိုင္းတစ္ခုတည္းကို ၾကည့္ၿပီး ေျပာၾကတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အဓိက ကေတာ့ ဆရာေတာ္ ျပဳစုခဲ့တဲ့ က်မ္းစာေတြရဲ႕ အတိမ္အနက္ကိုၾကည့္ၿပီး ဆံုးျဖတ္ၾကတာပါ။ ဒီေနရာမွာ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ရဲ႕ စာေပစြမ္းရည္ကို အရင္မေျပာခင္ ဆရာေတာ္နဲ႔ ဆက္ႏြယ္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ အေၾကာင္း အနည္းငယ္ ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။ ပထမဆံုးေတြ႔ရတာက ဘႀကီးေတာ္မင္းတရားနဲ႔ နန္းမေတာ္မယ္ႏုပါ။ အထူးသျဖင့္ကေတာ့ နန္းမေတာ္မယ္ႏုေပါ့ေလ။

...ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ဟာ မင္းနဲ႔ မိဖုရားႏွစ္ပါး အထူးကိုးကြယ္တဲ့ ဆရာေတာ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာေတာ္ဟာ မင္းနဲ႔မိဖုရားႏွစ္ပါးကို မ်က္ႏွာသာ မေပးခဲ့ပါဘူး။ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လာလို႔ ေျပာစရာရွိရင္လဲ တိုတိုတုတ္တုတ္နဲ႔ ထိထိမိမိ ခပ္ျပတ္ျပတ္သာ ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ မ်က္ႏွာသာ မေပးပံုကေတာ့ အုတ္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးေပၚကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ ဇာတိျပေတာ့တာပါပဲ။ မင္းမိဖုရားႏွစ္ပါးက ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ကို ပင့္ၿပီး အုတ္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို ေရစက္ခ် လွဴဒါန္းပါတယ္။ အဲဒီေက်ာင္း ေရစက္ခ်ပြဲမွာ ပရိသတ္ကလည္း စံုလွပါတယ္။ ရဟန္းပရိသတ္၊ လူပရိသတ္ေပါ့။ အဲဒီမွာ ေရစက္ခ်ၿပီးေတာ့ မင္းနဲ႔မိဖုရားႏွစ္ပါးက ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ကိုၾသ၀ါဒေပးဖို႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္။



...ဆရာေတာ္က ဘယ္လိုၾသ၀ါဒေပးသလဲ ဆိုေတာ့…


“မင္းႏွင့္တူေအာင္ က်င့္က ငါတို႔ ဆံုးမၾသ၀ါဒ ေပးရန္မလို ၊ မင္းႏွင့္တူေအာင္ မက်င့္ပါက ငါတို႔ႏွင့္ မဆိုင္၊  အ၀ီစိႏွင့္သာ ဆိုင္သည္” တဲ့။
ကဲ- ဘယ္ေလာက္တိုၿပီး ဘယ္ေလာက္ထိမိ လိုက္သလဲ။ ဆရာေတာ္နဲ႔ မင္းမိဖုရားတို႔ဟာ အခုမွ ေတြ႔ၾကတာပါ။ အရင္က မေတြ႔ဖူးပါဘူး။ ဆရာေတာ့္ ဘ၀သမိုင္းစာမ်က္ႏွာမွာ စကားေျပာတာ သိပ္မေတြ႔ရပါဘူး။ အၿမဲ စာၾကည့္၊ စာေရး အလုပ္နဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္ေနတာပါပဲ။ မႏၱေလးက စာခ်ဆရာေတာ္တစ္ပါးေျပာသလို ပရိယတၱိနဲ႔ ကိေလသာကို ပယ္ထားတဲ့သေဘာပါ။ ဆရာေတာ္က မလႊဲမေရွာင္သာ စကားေျပာရရင္လဲ တိုတိုနဲ႔ ထိထိမိမိပဲ ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ အပို မေျပာပါဘူး။

…ဆရာေတာ္စကားကို ထိထိမိမိ ေျပာတတ္ပံုနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အမတ္ႀကီး ဦးေပၚဦးကို ေျပးၿပီး သတိရမိ ပါေသးတယ္။ အမတ္ႀကီး ဦးေပၚဦးဆိုတာ စကားအလြန္တတ္တဲ့ ပညာရွိအမတ္ႀကီးအျဖစ္ အားလံုး သိထားၿပီးသားပါ။ အဲဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔မွာေပါ့…အမတ္ႀကီး ဦးေပၚဦးတစ္ေယာက္ ဆရာေတာ္ကို ဖူးေျမာ္ ကန္ေတာ့ဖို႔ ေက်ာင္းကို ေရာက္လာပါတယ္။ အမတ္ႀကီးေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာေတာ္က ေရကန္အနီးမွာ တံျမက္လွည္းေနပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ အမတ္ႀကီးက ေက်ာင္းတလင္းျပင္ေပၚမွာပဲ ဦးခ်ကန္ေတာ့ရတယ္ေပါ့။ ဦးခ်ၿပီးေတာ့ ဆရာေတာ္နဲ႔ အမတ္ႀကီး ဦးေပၚဦး အျပန္အလွန္ စကားေျပာပံုကို ၾကည့္ပါဦး။

ဦးေပၚဦး        -  ေရကန္ႀကီးက အလြန္ေကာင္းပါတယ္ဘုရား။

ဆရာေတာ္    -  ေအး … ေကာင္းတယ္။

ဦးေပၚဦး        -  ေရကလည္း အလြန္ၾကည္ပါေပတယ္ ဘုရား။

ဆရာေတာ္    -  ေအး … ၾကည္တယ္။

ဦးေပၚဦး        -  ေရကန္ႀကီး ဘယ္ေလာက္နက္ပါသလဲ ဘုရား။

ဆရာေတာ္    -  ငါမသိဘူး။

ဦးေပၚဦး        -  ဆရာေတာ္ သီတင္းသံုးေတာ္မူတဲ့ ေက်ာင္းတိုက္အတြင္းမွာျဖစ္လို႔ နီးတဲ့အတြက္
                     သိလိမ့္မည္ ထင္မွတ္၍ ေလွ်ာက္ထားမိပါတယ္ ဘုရား။

ဆရာေတာ္    -  နီးတိုင္းသာသိရမယ္ဆိုရင္ သင့္ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေမြး ဘယ္ႏွစ္ပင္ရွိသလဲ။

ဦးေပၚဦး        -  သတိမထားမိ၍ ဘယ္ႏွစ္ပင္ရွိေၾကာင္း မသိပါ ဘုရား။

ဆရာေတာ္    -  သင့္ႏႈတ္ခမ္းေမြးကိုမွ ဘယ္ႏွစ္ပင္ရွိေၾကာင္း မသိဘဲ ဒီေရကန္ရဲ႕        
                      အတိမ္အနက္ကိုေရာ ငါသိႏိုင္မွာလား။

…ဆရာေတာ္ ေျပာလိုက္တဲ့စကားေၾကာင့္ အမတ္ႀကီး ဦးေပၚဦးလဲ ေရွ႕ကို စကားမဆက္ႏိုင္ ေတာ့ပါဘူး။ ဦးခ်ၿပီး ခပ္ကုတ္ကုတ္နဲ႔ ျပန္သြားရပါေတာ့တယ္။

…ဆရာေတာ္က အေျပာအဆိုသာ ထိမိတာမဟုတ္ပါဘူး။  အျပဳအမူပိုင္းမွာလည္း ထိမိလွပါတယ္။ အျပဳအမူထိမိပံုကေတာ့ က်မ္းျပဳတဲ့ ရဟန္းငယ္တစ္ပါးနဲ႔ ဆက္စပ္ေနပါတယ္။

…တစ္ေန႔မွာ ရဟန္းငယ္တစ္ပါးဟာ ဆယ္ေၾကာင္းေပ  သံုးအဂၤါရွိတဲ့ က်မ္းတစ္ေစာင္ ေရးသားၿပီး ဆရာေတာ္ထံ ယူလာပါတယ္။ ဆရာေတာ္ထံေရာက္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕က်မ္းစာကို ၾကည့္ရႈၿပီး အမွားရွိရင္ မွားတဲ့ေနရာကို ထံုးစက္ျပေပးပါဘုရားတဲ့။ ဆရာေတာ္ကလဲ “ေအး…ထားခဲ့၊ မနက္ျဖန္ ညေန လာယူ” လို႔ မိန္႔လိုက္ပါတယ္။

..ရဟန္းငယ္ေရးတဲ့ က်မ္းစာကို ေသခ်ာၾကည့္႐ႈပါတယ္။ ၾကည့္႐ႈေတာ့ က်မ္းစာက တစ္ေစာင္လံုး ကေမာက္ကမနဲ႔ အမွားေတြခ်ည္းပါပဲ။ အဲဒီေတာ့ ဆရာေတာ္က အနားမွာရွိတဲ့ တပည့္ရဟန္း တစ္ပါးကို ေခၚၿပီး “ေမာင္ပၪၥင္း…ဒီေပစာကို ဟိုထံုးအိုးႀကီးထဲမွာ ျမဳပ္သြားေအာင္ ႏွစ္ထားလိုက္စမ္း” လို႔ အမိန္႔ရွိပါတယ္။ တပည့္ကလည္း ဆရာေတာ္အမိန္႔ရွိတဲ့အတိုင္း ထံုးအိုးထဲမွာ ျမဳပ္သြားေအာင္ သြားႏွစ္ထားလိုက္ပါတယ္။


…ေနာက္တစ္ေန႔ညေန စာမူရွင္ရဟန္း စာမူလာယူေတာ့ ဆရာေတာ္က “ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ ေပစာ ဟိုထံုးအိုးႀကီးထဲမွာ ႏွစ္ထားတယ္ ယူသြား” လို႔ မိန္႔လိုက္ပါတယ္။ စာမူရွင္ ရဟန္းလည္း ကိုယ့္ေပစာကို ယူၿပီး မိမိေက်ာင္း ျပန္သြားပါတယ္။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ သီတင္းသံုးေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အက်ဳိးအေၾကာင္း ေျပာျပပါသတဲ့။ သီတင္းသံုးေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဆရာေတာ့္အျပဳအမူကို သေဘာက်လြန္းလို႔ ဆရာေတာ္ရွိရာ ေက်ာင္းတိုက္ကို မွန္းၿပီး ဦးခ်ၾက ပါသတဲ့။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ရဲ႕ စာေပေ၀ဖန္ေရးဆိုရင္လဲ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္မိပါတယ္။ တကယ္လို႔သာ ဆရာေတာ္က အမွားေတြ ထူလဗ်စ္နဲ႔ က်မ္းစာကို ေ၀ဖန္ရမွာ အားနာလို႔၊ ဒါမွမဟုတ္ အေၾကာင္းတစ္ခုခုကို ငဲ့လို႔ “ေကာင္းပါတယ္”လို႔ ေျပာၿပီး ျပန္ေပးလိုက္ရင္ ေခတ္အဆက္ဆက္ ဒီေန႔ စာသင္သားေတြအထိေပါ့။ မေတြး၀ံ့စရာပါပဲ။ ေ၀ဖန္စရာရွိရင္ ေ၀ဖန္ၿပီး ခ်ီးက်ဴးစရာရွိရင္လဲ ခ်ီးက်ဴးတာဟာ ပညာရွိေတြရဲ႕ သေဘာတံတြာ ဓမၼတာပါ။

…တကယ္ေတာ့ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ဟာ သက္ေတာ္ (၅၅)ႏွစ္ပဲ ေနထိုင္သြားရပါတယ္။ (၅၅)ႏွစ္ပဲ ေနသြားရေပမယ့္ ျပဳစုေရးသားသြားတဲ့ က်မ္းစာေတြကေတာ့ (၆၀)ေက်ာ္ပါတယ္။ သက္ေတာ္ (၈၀) ေလာက္မ်ားေနခဲ့ရရင္ က်မ္းေပါင္း (၂၀၀)ေက်ာ္ေလာက္မ်ား ျပဳစုသြားမလားလို႔ ေတြးမိပါေသးတယ္။ ဆရာေတာ္ျပဳစုတဲ့ က်မ္းေပါင္း(၆၀)ေက်ာ္ထဲမွာ နိႆယက်မ္းခ်ည္း (၄၅)က်မ္းတိတိ ရွိတယ္လို႔ ဆရာေတာ္ မာဂစီ (သာစည္)တို႔က ေဖာ္ထုတ္ျပထားပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ နိႆယက်မ္းခ်ည္း အဓိက ထားၿပီးျပဳရသလဲဆိုရင္ ေနာင္ေခတ္ စာသင္သားေတြ မပင္မပန္း၊ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ သင္ယူေလ့က်က္  ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီေန႔ သတင္းစာန႔ဲ ေရဒီယို၊ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားေတြမွာ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ေတြ႔ေနရတဲ့ ေလာကနီတိဟာ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ နိႆယ ျပန္ဆိုိခဲ့တာပါ။

…နိႆယျပန္ဆိုေရးတဲ့ ေနရာမွာလဲ က်မ္းစံုလွပါတယ္။ နိႆယေတြထဲမွာ သံပ်င္ ဋီကာနိႆယေတာင္ ပါလိုက္ပါေသးတယ္။ သံပ်င္ဋီကာဆိုတာ က်စြာမင္းရဲ႕ သမက္ျဖစ္မယ့္ ရဟန္းငယ္တစ္ပါး ျပဳစုခဲ့တာပါ။ ဒီက်မ္းျပဳစုလို႔လဲ ဘုရင့္သမီးေတာ္ရခဲ့တဲ့ ရာဇ၀င္ရွိပါတယ္။ သံပ်င္ဋီကာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သီးသန္႔ေရးသားပါဦးမယ္။

…ဆရာေတာ္ျပဳစုခဲ့တဲ့ နိႆယက်မ္းေတြထဲက ျမန္မာျပည္အရပ္ရပ္က အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္းမွာ ေတြ႔ေနရတဲ့ နိႆယက်မ္းတစ္ေစာင္ကို ျပပါဆိုရင္ ဓမၼစၾကာနိႆယကိုပဲ ျပရမွာပါ။ ျမန္မာျပည္ သာသနာသမိုင္းမွာ ဓမၼစၾကာပါဠိကို ပထမဆံုး နိႆယျပန္ဆိုတာ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ ျဖစ္တယ္လို႔ သမိုင္းဆရာတို႔က ဆိုၾကပါတယ္။ ဓမၼစၾကာပါဠိကို ေခတ္အဆက္ဆက္ တျခားဆရာေတာ္ေတြ နိႆယ ျပန္ဆိုိခဲ့ေပမယ့္ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္နိႆယကို မေက်ာ္ႏိုင္ခဲ့လို႔လဲ ဆိုပါတယ္။ အဲဒီမွာ ႀကံဳလို႔ ေျပာရရင္ ဓမၼစၾကာပါဠိေတာ္ရဲ႕အစမွာ “ဘိကၡဴနံ ပၪၥ၀ဂၢီနံ ဣသိပတန နာမေက” အစခ်ီတဲ့ အမႊမ္းဂါထာသံုးပုဒ္ ရွိပါတယ္။ အဲဒီဂါထာသံုးပုဒ္က ဘုရားေဟာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာေတာ္ ဦးဗုဓ္ ဓမၼစၾကာပါဠိကို နိႆယျပန္ဆိုေရးသားစဥ္က ဓမၼစၾကာကို ၾကည္ညိဳလြန္းလို႔ဆိုၿပီး ဆရာေတာ္ ကိုယ္တိုင္ ပါဠိဂါထာသံုးပုဒ္ သီကံုးၿပီး ထည့္သြင္းခဲ့တာပါ။ ဒီေန႔အထိ အဲဒီဂါထာ သံုးပုဒ္ကုိ ဓမၼစၾကာ ပါဠိရဲ႕အစမွာ ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။

...ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ေျပာစရာေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ေျပာခ်င္တာေတြထဲက တစ္ခုေျပာစရာရွိပါေသးတယ္။ အဲဒါ ခုဒၵသိကၡာ နိႆယက်မ္းရဲ႕ ရာဇ၀င္ပါ။ ခုဒၵသိကၡာက်မ္းဆိုတာ ရဟန္းေတာ္ေတြအတြက္ ၀ိနည္းက်င့္၀တ္ေတြကို ျပထားတဲ့က်မ္းပါ။ ဂါထာေပါင္း (၄၈)ဂါထာရွိပါတယ္။

…အဲဒီ ခုဒၵသိကၡာက်မ္းကို နိႆယျပန္ဆိုေနခ်ိန္ွမွာ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ရဲ႕ က်န္းမာေရးက လံုး၀ မေကာင္းပါဘူး။ ဒူလာေသြး၀မ္းက် ေရာဂါျဖစ္ေနပါတယ္။ ေရာဂါက ေလ်ာ့မသြားဘဲ တိုးလို႔ တိုးလို႔သာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကုဋီ တက္လိုက္၊ ေက်ာင္းေပၚျပန္တက္ၿပီး စာေရးလိုက္နဲ႔ စာေရးရတာ အေတာ္ဒုကၡေရာက္ေနပါတယ္။ စာေရးတယ္ဆိုတ့ဲေနရာမွာလည္း ေျပာစရာက ရွိလာျပန္တယ္။ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္တို႔ ေခတ္တုန္းက ဒီေခတ္လို ေဘာလ္ပင္ေတြ၊ ေဖာင္တိန္ေတြနဲ႔ ေရးရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေပရြက္ေပၚမွာ ကညစ္တံနဲ႔ ခဲရာခဲဆစ္ ေရးရတာပါ။ ဘယ္ေလာက္ ဒုကၡေရာက္မယ္ ဆိုတာ ေတြးသာၾကည့္ပါေတာ့။

…ကုဋီတက္လိုက္၊ ေက်ာင္းေပၚျပန္တက္ၿပီး စာေရးလိုက္နဲ႔ စာေရးရတာ အေတာ္ အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေနေတာ့ ေနာက္ပိုင္း ေက်ာင္းေပၚျပန္မတက္ေတာ့ဘဲ ကုဋီထဲမွာပဲ ေနလိုက္ပါေတာ့တယ္။ တပည့္ႀကီးေတြကို ကုဋီနံရံမွာ သင္ပုန္းလို မီးေသြးနဲ႔ သုတ္လိမ္း ခိုင္းေစပါတယ္။ ၀မ္းသြားလိုက္၊ စာထေရးလိုက္နဲ႔ ေန႔မနား ညမနား ေရးသားပါတယ္။ ဆရာေတာ္ေရးၿပီးတဲ့ ကုဋီနံရံကစာေတြကို တပည့္ႀကီးေတြကလာၿပီး ပုရပိုက္နဲ႔တစ္ဆင့္ ကူးယူေပးထားရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ က်မ္းတစ္ေစာင္ ၿပီးတဲ့အထိပါပဲ။

…ဆရာေတာ္ေရာဂါျဖစ္ေနတဲ့ၾကားက အနားမယူဘဲ ဘာေၾကာင့္ က်မ္းတစ္ေစာင္ၿပီးေအာင္ ေရးခဲ့သလဲ။ သာသနာေတာ္အတြက္ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္ တစ္ခုေၾကာင့္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဘာေက်ာ္ၾကားမႈ၊ ဘာေအာင္ျမင္မႈကိုမွ ေမွ်ာ္ကိုးၿပီး ေရးသားခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ့္သဒၶါ စစ္စစ္နဲ႔ ေရးသြားတာပါ။

…ဆရာေတာ္က ဒီအေၾကာင္းအရာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ခုဒၵသိကၡာနိႆယနိဂံုးမွာ ေအာက္ပါအတိုင္း ေရးသားေပးထားတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။

၀ိဇၨာ မာေနပိ ေရာဂမိွ၊

တံ နေပကၡ ၀ေယာကေတာ

တသၼာဟိ မႏုယုၪၥႏ ၱဳ၊

ေသာတာရတၱာန ေပကိၡေနာ၊

ျမန္မာျပန္-

“ ကိုယ့္စိတ္မသာ က်င္နာျခင္းရွိလ်က္လည္း ထိုေရာဂါကို မငဲ့မူ၍သာလွ်င္ ခုဒၵသိကၡာနိႆယကို ေရးသားျပဳစုအပ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သင္စာသင္သားတို႔သည္ ကို္ယ္ႏွင့္အသက္ မငဲ့ကြက္ဘဲ ဤခုဒၵသိကၡာက်မ္းကို ကိစၥတစ္ပါး၊ စြန္႔ပစ္ထား၍ ဖန္မ်ားႀကိမ္ခါ လြန္စြာႀကိဳးထုတ္ အားထုတ္ၿမဲပင္ ယွဥ္ေစကုန္သတည္း ”

…ဒီနိဂံုးပါဠိအမွာေလးကို ျပန္ျပန္ၾကည့္မိတိုင္း ဆရာေတာ့္အေပၚ ၾကည္ညိဳလို႔မဆံုး ျဖစ္မိပါတယ္။ ဆရာေတာ္ ဦးဗုဓ္ဟာ စကားအလြန္နည္းေတာ့ တသီးတသန္႔ ၾသ၀ါဒေပးတာေတြ၊ ဘာေတြ သိပ္မေတြ႔ရပါဘူး။ ၾသ၀ါဒေပးတာလည္း သိပ္ၿပီး အားသန္ပံု မေပၚပါဘူး။ အသက္ထက္ဆံုး လက္ကိုင္ထားၿပီး ကိုယ္တိုင္လည္း က်င့္သံုး တပည့္ေတြကိုလည္း က်င့္သံုးေစခဲ့တဲ့ ေရႊစကားေလး တစ္ခုရွိပါတယ္။ အဲဒီေရႊစကားေလးကေတာ့…

“ ဘယ္သူ ကဲ့ရဲ႕ ကဲ့ရဲ႕၊ ဘုရား မကဲ့ရဲ႕ေအာင္ေန ” ပါတဲ့.....။

က်မ္းကိုး-
(၁)   ေညာင္ကန္သာသနာ၀င္ (ဦးသုဒႆန)
(၂)   ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ ႏွစ္(၂၀၀)ျပည့္ စာေစာင္
(၃)   မယ္ႏုအုတ္ေက်ာင္းဆရာေတာ္ (အရွင္ပညာသာမိ)
       (ျမတ္သတိ မတ္ ၂၀၀၁)

ကမ ၻာသစ္ ၿမန္မာ Fan Page

…ရေ၀ႏြယ္ (အင္းမ) ၏  “ေရႊစကားတို႔ရဲ႕ ျမစ္ဖ်ား”  မွ ...